Home CultuurANS bezocht ANS bezocht: Detective Moncler – ★

ANS bezocht: Detective Moncler – ★

door Tom Steenblok

Van 28 februari tot 4 maart was Detective Moncler, een uitvoering van Theater Oostpool, te zien in LUX. In het absurde stuk gaat een detective op zoek naar de moordenaar van haar man. De ideeën, het plot en het taalgebruik monden uit in een mislukte poging om een whodunnit in een grappig jasje te steken. 

Aan het begin van Detective Moncler, geregisseerd door Jan Hulst en Kasper Tarenskeen, schiet het titelpersonage de grootste drugscrimineel van Europa dood: Takkie. Op het eerste gezicht geen probleem, totdat blijkt dat de inmiddels getraumatiseerde Takkie Jr. tijdens het gehele voorval in dezelfde kamer als zijn vader was. Moncler, gespeeld door Susan Visser, wordt gecanceld vanwege dit politiegeweld en besluit zichzelf daarom honderd jaar in te vriezen. Als zij vijf jaar later om schijnbaar onverklaarbare reden wakker wordt en hoort dat haar man dood en haar zoon verslaafd is, gaat de detective samen met haar zoon op zoek naar de moordenaar van haar man. Wat ontvouwt is een anderhalf uur durende whodunnit waarbij tenenkrommend taalgebruik en vreemde plotwendingen niet worden geschuwd. 

Faya plot

Het verhaal van Detective Moncler verdient geen schoonheidsprijs: het wringt zich constant in ongeloofwaardige bochten om het plot voort te stouwen. Ongeveer halverwege het stuk wordt bijvoorbeeld een voormalig politiestagiair aangewezen als hoofdverdachte, omdat zij vijf jaar geleden dezelfde catchphrase (‘loving the swag’) uitsprak als de vermeende moordenaar voor de moord. De detective besluit, zonder verder onderzoek, dat de stagiair wel de moordenaar móet zijn en staat een paar scènes later klaar om haar met een knuppel het hoofd in te slaan. Een enigszins onrealistische reactie van een blijkbaar hoogwaardige detective die aan het begin van het stuk nog driemaal aarzelde om een drugscrimineel dood te schieten, maar dat maakt niet uit: het plot gaat door.  

Doordat het plot geheel ongeloofwaardig is, hebben de meningen een afstand tot de realiteit.

Door de bizarre wendingen van het doorzeefde plot is de ontknoping niet, zoals bij een goede whodunnit, een ‘a-ha!’-moment, maar eerder een ‘huh?’-moment. De meeste kijkers zullen namelijk bij lange na niet het gevoel krijgen dat ze hadden kunnen weten wie het meesterbrein achter de hele operatie was. De enige hint naar de motieven van de ‘dader’ krijgen we aan het begin van het stuk, en zelfs dan moet de kijker in zijn hoofd nog een groot aantal vergezochte schakels verbinden voordat hij bij het juiste personage uitkomt. 

Wacke meningen

De regisseurs proberen in het stuk duidelijk een aantal takes te gooien over de moderne tijd. Zij lijken met name een vete te hebben met cancelcultuur en moderne opvattingen over politiegeweld. Doordat het plot echter geheel ongeloofwaardig is, hebben de meningen een afstand tot de realiteit en worden zij, net als het plot, ongeloofwaardig. In het werkelijke Nederland zou het uit de weg ruimen van een crimineel er bijvoorbeeld niet voor zorgen dat je wordt gecanceld, zelfs niet met lichte collateral damage zoals in het stuk. Uit het verleden blijkt ook dat ontslag na politiegeweld eerder uitzondering dan regel is. Daar komt nog bij dat Moncler in het stuk nadrukkelijk meerdere malen vraagt of zij kan schieten, waardoor de blaam in een realistisch scenario eerder bij haar meerderen dan bij haar zou liggen. 

Harde cringe

De hele uitvoering is bijzonder cringe-waardig. Zo zouden de personages het waarschijnlijk zelf ook zeggen, gezien ze de hele tijd licht verouderde slang gebruiken. Het is een tenenkrommende ervaring die doet denken aan je ouders die ‘yolo’ of ‘swag’ proberen te gebruiken. De cringe-factor wordt nog verder verhoogd doordat de acteurs het zelf ook vreemd lijken te vinden dat ze woorden als ‘ziek’ en ‘hard’ moeten gebruiken, wat het geheel tot een heuse work-out voor de teenspieren maakt. 

Het stuk heeft slechts een paar grappen die dieper gaan dan ‘de jeugd praat op een vreemde manier’.

Het taalgebruik blijkt een van de eerste pogingen om het publiek aan het lachen te maken. Alhoewel het de zaal, die voor een groot gedeelte bestaat uit boomers, sporadisch aan het lachen maakt, zal het de gemiddelde student op zijn hoogst doen gniffelen. Het stuk heeft een aantal grappen die dieper gaan dan ‘de jeugd praat op een vreemde manier’, maar deze zijn dun gezaaid en grenzen aan de willekeur. Zo is het feit dat de zoon, schijnbaar uit het niets, Paul de Leeuw verdenkt van de moord op zijn vader een van de beste grollen van het hele stuk. 

Kortom, met Detective Moncler slaat Theater Oostpool een flinke flater. Gedurende het absurde verhaal weten de regisseurs het publiek niet aan het denken te zetten noch aan het lachen te maken. Vast vandaar dat slechts een handjevol mensen het de moeite waard vond om de acteurs een staande ovatie te verlenen.

Wil je meer recensies van evenementen in Nijmegen lezen? Je vindt ze hier.

Laat een reactie achter

Gerelateerde artikelen