ANS bezocht: Droom Dit – ★★★★

De kleurrijke alternatieve popgroep Droom Dit stond afgelopen zaterdag in een goed gevulde zaal in Merleyn. Uitgerust met de Nederlandse taal en dansbare melodieën wisten ze het publiek te ontroeren, moed in te spreken en ook nog eens de voetjes van de vloer te krijgen. ANS was er en droomde mee.

Het kleine zaaltje van Merleyn zit vrijwel volledig vol wanneer de bandleden van Droom Dit zich door de menigte het podium op bewegen. Terwijl ieder lid van het Droom Dit-sextet hun plaats inneemt, flikkeren de lichten en klinkt er een onheilspellend gedreun uit de speakers. De leden zien eruit alsof ze net terug zijn gekomen van een zwaar alternatief gala, met reflecterende blouses, fluwelen jurken en overhemden met kippen erop. Zodra ze allemaal de juiste houding hebben aangenomen, begint frontpersoon Sam de Laat aan het eerste nummer. Het slaat gelijk aan. 

Naadloze overgangen en schokkerige danspasjes

Met Ian Curtisachtige schokkerige hand- en armbewegingen beweegt De Laat over het podium, terwijl de andere bandleden als een aureool om hen heen hun instrumenten bespelen. De Laat vormt een prachtig middelpunt van het gezelschap, gekleed in een reflecterende blouse en een donkere rok. Wanneer het eerste nummer soepel overgaat in het dansbare Ik weet het, blijkt dat die minstens even moeiteloos kan overschakelen van hortende bewegingen naar beeldende handgebaren die doen denken aan een spoken word-optreden. 

De overgangen tussen nummers zijn telkens naadloos, ook al is het Droom Dit-repertoire gevarieerd in geluid, van elektronisch naar pure pop, aan elkaar gelijmd met goede drums. Ook een latere wissel tussen De Laat met toetsenist en zangeres Seth de Leeuw gaat soepel. De Leeuw zingt een van de hoogtepunten uit de setlist, Huidhonger, een wanhopige klaagzang over pijn en relaties, waarbij ze jammerend het refrein blijft herhalen: ‘Mijn huid doet pijn, mijn huid doet pijn, mijn huid doet pijn…’ De poëtische woorden spreekt ze prachtig uit, en het publiek hangt aan haar lippen. Het enige minpunt is een misplaatst stemvervormingseffect, waardoor ze op sommige momenten slecht te verstaan is. 

Zuivering en samenzang

In de zaal wordt volop gedanst en meegezongen. Zeker bij het LHBT-geëngageerde Zwijg de rest, klinkt een koor van stemmen die samen zingen, soms zelfs snikkend: ‘Maar ik volg mijn hart, en zwijg de rest.’ De Laat steekt het publiek een hart onder de riem, vertellend dat toen die dit nummer voor het eerst opvoerde, het spannend was omdat dit de eerste keer was dat die open was over hun identiteit: ‘Nu is het niet eng meer. Door ons hart op tafel te leggen, hopen we dat de luisteraars dat ook kunnen doen.’ Dit cathartische moment vormt een hoogtepunt van de show. 

Juist die catharsis is een sterke kant van Droom Dit, met hun geëngageerde maar persoonlijke teksten die niet schuwen voor het poëtische. Alle thema’s passeren de revue: gender, seksualiteit, familierelaties, hartzeer en nog veel meer. Groepjes geliefden pakken elkaar vast in het publiek, en voelen zich gezien. Voor iedereen is er minstens één nummer dat hard aanslaat en hoewel De Laat’s prettige, zuidelijk geaccentueerde stem niet altijd even zuiver is, schiet deze op geen enkel moment te kort voor het vertolken van emotie. Van fluisteren tot schreeuwen tot scanderen; De Laat tast in alle vocale registers. 

Stijgen en dalen

Het laatste nummer voor de toegift, Eet mijn hart, vormt een minpunt in de set. Hoewel Droom Dit over het algemeen sterk is qua taalgebruik, laat de tekst van dit nummer te wensen over. Het is gevuld met net te veel herhalende taal. De door Droom Dit gebruikte metaforen zijn ondertussen te vaak gezongen en voelen daardoor enigszins cliché. De herhaling van het refrein gaat ook te lang door, wat ervoor zorgt dat de show enigszins versuft. 

Droom Dit herpakt zich echter snel en De Laat vraagt of het publiek nog een paar liedjes wil horen, waarop luid gejuich volgt. ‘Oké, maar dan moeten jullie wel gaan dansen’, antwoordt die met een knipoog. En dat lukt. Het publiek grijpt de kans gretig en vormt zelfs een kleine moshpit. De bandleden kijken hierop tevreden toe en De Laat mosht zelf ook een tijdje mee. Het concert eindigt met een luid applaus.

Voor één avond deelden de leden van Droom Dit hun lief en leed en brachten hiermee een groep Nijmegenaren in Merleyn dichter bij elkaar. De band reikte het publiek een repertoire aan emotioneel gegronde nummers aan, gehuld in een mantel van mooi taalgebruik, die de mensen ook nog flink aan het dansen bracht. Hoewel de show niet perfect was en sommige nummers een beetje verdwaald waren op de setlist, verlaat iedereen de zaal gezuiverd van hun hartzeer.