Op vrijdag 10 juni trad Red Hot Chili Peppers op in Nijmegen. Zestigduizend mensen verzamelden zich in het Goffertpark om de Amerikaanse band te zien spelen. Na twee uur in de wachtrij te hebben gestaan volgde een spectaculair concert vol hits en psychedelische kleuren.
Na tien jaar keerde de Red Hot Chili Peppers terug naar Nijmegen. De Amerikaanse alternatieve rockband is sinds 1983 actief en kwam al vanaf het begin naar Nederland. Afgelopen vrijdag was hun derde concert in het Goffertpark. Het concert maakt deel uit van een wereldtour ter ere van hun meest recente album Unlimited Love dat in 2020 uitkwam. Dit was de eerste tour waar gitarist John Frusciante weer live te bewonderen was in de band nadat hij in 2020 aansloot na tien jaar afwezigheid.
Lange wachtrij
Vanuit allerlei richtingen stormden mensen naar de ingang van het Goffertpark. Sommigen besloten op safari te gaan en probeerden via de bosjes de eerste rij af te snijden. Desalniettemin belandde iedereen uiteindelijk in dezelfde eindeloze rij om tickets te laten scannen. Het voorprogramma was ondertussen al begonnen en de grond trilde goed mee met de zware bastonen die Thundercat produceerde op zijn basgitaar. Om de tijd sneller voorbij te laten gaan in de rij waren mensen massaal op hun telefoon aan het scrollen. Dat zorgde er echter ook voor dat velen geen internet meer hadden, waardoor de online tickets niet meer konden worden getoond bij de ticketscanners. De handjes gingen in de lucht, niet vanwege de muziek op de achtergrond, maar om tevergeefs naar bereik te zoeken.
Er zat weinig beweging in de rij en verzuring in de armen trad op bij ongelukkigen zonder internet. De mensen die om half zeven aankwamen toen het voorprogramma begon, hebben het gehele programma van twee uur vanuit de rij voorbij horen gaan. Om kwart voor negen sloeg Frusciante dan eindelijk de eerste snaren van zijn gitaar aan. De medewerkers die tickets scanden en mensen fouilleerden zagen dat als eindsignaal van hun werkzaamheden en besloten iedereen ongecontroleerd naar binnen te laten gaan. Dat was een gekke gewaarwording aangezien je negentig euro voor een ticket moest neergeleggen, maar op deze manier hoefde gelukkig niemand het hele concert vanuit de rij te luisteren.
Psychedelisch spektakel
Honderden mensen renden het terrein op terwijl de intro van het nummer Can’t Stop werd gespeeld. Het gitaarspel en de drums bouwden de spanning op en vol verwachting wachtte het publiek totdat zanger Anthony Kiedis de eerste zinnen van het nummer zong. De aftrap van het concert riep een enthousiaste reactie op bij het publiek die massaal begon te juichen, klappen en mee schreeuwen met de muziek. Daarna volgden twee hits waaronder I Like Dirt van het bekende album Californication uit 1999. Het publiek was bijna even enthousiast als Kiedis die op het podium rondrende in ontbloot bovenlijf, een zwarte, korte broek met enorme bliksemschicht en gele sokken opgetrokken tot halverwege zijn scheenbeen. Ook bassist Flea ontbrak het aan een shirt, maar niet aan energie. Dat was prettig voor de kleine mensen in het publiek die door het op en neer springen van hem ook nog een glimp van de band opvingen.
De schermen bij het podium waar de band op te zien was, waren even kleurrijk als de outfit van drummer Chad Smith en het groen met roze stippen haar van Flea. De schermen kleurden in het begin oranje en rood en maakten slechts de contouren van de bandleden zichtbaar. Deze beelden wisselden af met nog meer bewegende kleurrijke beelden waar de band niet in te herkennen was. De abstracte vormen en kleuren die in elkaar smolten wekten het idee van een psychedelische trip op, waar de muziek naadloos op aan sloot. Na I Like Dirt vervolgde de band de set met het nummer Black Summer van hun nieuwe album. Dat riep minder herkenning op bij het publiek. Het publiek kon daardoor even op adem komen om daarna weer mee te schreeuwen met hits als Scar Tissue, Tell Me Baby, en als kers op de taart Californication. Zeker bij het laatste nummer gingen de handen en telefoons om het vast te leggen, opnieuw de lucht in.
Mensen die het idee van een encore niet begrepen liepen richting de uitgang.
Nadat Flea betoogde dat het publiek ‘fucking amazing’ was, nam de band een relatief rustiger pad met het nummer These Are the Ways. Dat gaf Kiedis, Flea en Smith ook de tijd om hun gezicht te ontspannen na alle gekke gezichtsuitdrukkingen die zij gedurende de set vertoonden. Het publiek kakte daardoor wel in en er ontstond meer rumoer onder de mensen. Bij het nummer Give It Away probeerde de band nog wat energie los te krijgen en Kiedis ging op zijn knie om kracht bij het refrein te zetten. Deze knaller van een nummer vormden het einde van de reguliere set, waarna ze het publiek bedankten en van het podium afliepen. Mensen die het idee van een encore niet begrepen liepen richting de uitgang, waardoor de rest meer ruimte had en niet langer aan de bezwete rug van de persoon voor hen zat vastgeplakt.
Nog steeds een nummer te goed
Tijdens de pauze werd het publiek op de schermen in beeld gebracht, waaruit de enorme diversiteit bleek. Braziliaanse en Mexicaanse vlaggen wapperden in de wind en bevestigden dat ook internationaal publiek naar Nederland was getrokken om de Peppers te zien. Daarnaast werden vrijwel alle leeftijdscategoriën gerepresenteerd. Een meisje van een jaar of zes werd in beeld gebracht terwijl ze op iemands schouders zat en oude mensen stonden in hun Red Hot Chili Pepper merchandise te juichen.
Toen het podium eenmaal werd afgebouwd vond de realisatie van het eind plaats.
Bassist Flea kwam na enige tijd op zijn handen het podium op en de band vervolgde het concert. Het publiek kwam weer echt los toen het nummer By the way werd gespeeld. Kiedis riep na het spelen van het nummer ‘we owe you one song’ en Smith gooide zijn drumstokken in het publiek, waarna de bandleden het podium nogmaals snel verlieten om niet meer terug te keren. Dit abrupte einde zorgde voor verwarring bij het publiek die eigenlijk nog de terugkeer van de Peppers verwachtten. Toen het podium eenmaal werd afgebouwd vond de realisatie van het eind plaats en liepen mensen teleurgesteld weg van het podium.
Het publiek verplaatste zich naar de drinktentjes om alcoholische versnaperingen achterover te slaan of een watertje om de droge keel na al het schreeuwen te smeren. Langzaam verliet iedereen het terrein en wat achterbleef was een zee van plastic. De bezoekers werden vervolgens opgehaald met bussen waar nog een kleine afterparty plaatsvond, georganiseerd door een aantal dronken bezoekers. Het was een mooie, minder zuivere afsluiting van een bijzondere avond.