Aftersun is een hartverscheurende Britse dramafilm van Charlotte Wells. Haar debuut volgt een vader en dochter die in de jaren 90 verblijven in een Turks hotel. Door geweldig acteerwerk en de subtiele maar accurate uitwerking van het onderwerp depressie wordt de kijker meegesleurd in de melancholie van de situatie.
In het begin van de film lijkt de wereld van de jonge Sophie, gespeeld door Frankie Corio, rooskleurig. Ze geniet met haar grappige vader Calum, vertolkt door Paul Mescal, van een zonovergoten weekje weg. Ze filmen met een camera alles wat ze meemaken. Geclaimde zwembadbedjes, all inclusive bandjes en een zwoele karaoke avond: alle clichés komen voorbij. Langzaam maar zeker ontstaan er breuken in de gezellige façade die Calum voor zijn dochter probeert te waarborgen. Tussen de sfeershots van het Turkse resort door wordt uit de spaarzame dialogen duidelijk dat Calum een zwaar leven heeft. Hij heeft een moeilijke jeugd gehad en zijn liefdesleven en carrière zitten in het slop. Het is een verhaal over een man die niets heeft, behalve zijn enige lichtpuntje: zijn dochter. Diezelfde dochter kijkt in flash-forwards die door de film heen verspreid zitten, terug op haar tijd in Turkije en ziet haar relatie met haar vader in een ander licht. De film duurt 96 minuten en draaide in LUX in Nijmegen. Een kleine disclaimer: je komt de zaal niet gelukkiger uit dan je erin ging.
Subliem acteerwerk
Aftersun is een ode aan de acteerkunst. Een enkele relatie is de kern van het verhaal, waardoor de film staat of valt met de manier waarop de twee belangrijkste acteurs hun werk doen. Die acteurs slagen met vlag en wimpel voor deze test. De liefde tussen vader en dochter spat van het doek af. Hoewel de film het acteerdebuut voor de dertienjarige Corio is, speelt ze geweldig. Ze weet haar karakter perfect over te brengen door niet te overacteren. De kijker krijgt het idee dat de makers zomaar een meisje hebben gefilmd en daar een verhaal omheen gebouwd hebben. Ook Mescal is een groot talent. Hij weet een ontzettend moeilijke rol geloofwaardig over te brengen. Zijn spel is kwetsbaar en ingetogen, waardoor de kijker emotioneel betrokken raakt. Door de dualiteit van zijn rol, aan de ene kant zorgzame vader en aan de andere diep bedroefde man, moet Mescal eigenlijk twee personen tegelijk spelen. Hij laat de empathische kijker door afwisselingen in zowel zijn lichaamstaal als gezichtsuitdrukkingen meevoelen met de hoogste trotse-vader-pieken en de diepste depressieve-man-dalen.
‘Dankzij uitmuntende cinematografie, weet Aftersun depressie in beelden te vatten.’
In het duister tasten
De film maakt gebruik van flashforwards naar een volwassen Sophie die terugdenkt aan haar tijd in Turkije. Deze scènes zijn een goede toevoeging aan het verhaal, maar de manier waarop ze zijn ingericht werkt afleidend. In een donkere ruimte zien we een doorgesnoven Calum wild dansen. Het wordt niet helemaal duidelijk wat ze precies behelzen. Is het een droom van volwassen Sophie? Is het Calums laatste avond? De makers hadden beter voor een uitgebreidere uitwerking van het leven van volwassen Sophie kunnen gaan en de emoties moeten uitdiepen die ze voelt wanneer ze de home movie terugkijkt die ze samen met haar vader heeft gemaakt.
Moeizame liefde
Hoewel een depressie vaak onder de huid ligt verborgen, weet Aftersun deze dankzij een uitmuntende cinematografie in beelden te vatten. Soms slepen de shots zich tergend langzaam voort, blijft het beeld ongemakkelijk lang hangen op het bedroefde gelaat van Calum of volgen er beelden van het Turkse resort nadat hij een donkere gedachte heeft geuit zodat daar nog even diep over kan worden nagedacht. Dit zorgt er in combinatie met de afwezigheid van zijpaden in het verhaal voor dat de film af en toe wat langdradig kan zijn, maar vooral ook rauw, puur en eerlijk is. De kijker krijgt het idee dat hij naar een waargebeurd verhaal aan het kijken is en heeft, zonder dat het expliciet wordt genoemd, door dat Calum in een diepe put zit.
Ondanks de onduidelijke flashforwards heeft Charlotte Wells in haar filmdebuut een van de moeilijkste en pijnlijkste thema’s in de wereld van cinema effectief getackeld. De film is geweldig geschreven, het camerawerk is van grote klasse en de regisseur heeft haar werk goed gedaan, maar de film verdient de vier sterren door het geweldige spel van de acteurs. Aftersun is een schrijnend, slepend en pijnlijk kunststuk. De bioscoop was er stil van. Het enige geluid was het zachte gesnik van een aantal bezoekers.
Wil je meer recensies lezen over films, series of TV programma’s? Je leest ze hier.