Een drie uur durend spektakel vol borsten, drugsgebruik en stomende jazz: de nieuwe film van gerenommeerd schrijver en regisseur Damien Chazelle is zo roerig als de jaren 20 die het decor voor het epos vormen. De wervelwind die over de kijker raast verbijstert en betovert, maar de lamgeslagen bioscoopbezoeker moet aan het eind moeite doen om de schoonheid nog in het verhaal terug te vinden.
De openingsscène van de film van de maker van Whiplash en La La Land laat weinig aan de verbeelding over: protagonist Manny , gespeeld door Diego Calva, duwt een trekwagen met een olifant, die als vermaak dient voor de elite op een feest, een heuvel op. De olifantenanus wordt vol in beeld gebracht, waarna liters olifantendiarree over een hopeloze voetveeg van de Hollywood-elite wordt gespoten. Wat volgt is een uitgebreide kennismaking met excentrieke types die in Hollywood rondlopen ten tijde van de overgang van stille films naar cinema met geluid. De filmsterren worden geïntroduceerd door de ogen van nieuwkomer Manny. Zelfverklaard filmster Nellie, gespeeld door Margot Robbie, maakt haar sterrenstatus waar door zichzelf het feestje in te kletsen. Manny wordt smoorverliefd op de onstuimige vrouw. Na de overdonderende beelden van het feest en de bijzonder chaotische filmset waarop alle hoofdrolspelers zich de dag erna bevinden, moet de verhaallijn over een malafide maffiabaas die de acteurs van verdovende middelen voorziet, nog beginnen.
Muziek als vorm en inhoud
Chazelles zwalkende en zwierende camera zoomt regelmatig in op de beker van de trompet, waarna we kennis maken met de mensen achter de muziek op het exorbitante feest. De ronkende jazzmuziek op de achtergrond van het feest blijkt te worden gespeeld door de trompettist Sidney Palmer. Het verhaal over de muzikant, die door de toevoeging van geluid aan films opeens een jazzvideoster kan worden, vormt een prachtige rode draad door de film. Hij worstelt met impliciet en expliciet racisme en lijkt moeite te hebben met de hysterie en commercialisering van de filmindustrie. Met dit verhaal weet Chazelle de glamour van de jaren 20 een realistisch grimmig randje te geven. De muziek past goed bij de tijd, de karakters en de sfeer van de scènes, en de aanstekelijke jazz blijft na afloop van van de film nog lang in de oren hangen.
Pitt vertolkt een aftakelende acteur die al rokend en vloekend oreert over Bauhaus.
Vergane glorie
Chazelle heeft met Brad Pitt, Tobey Maguire, Robbie en Calva een sterrencast de set op gekregen die met overgave hun personages tot leven laat komen. Pitt vertolkt een aftakelende acteur die de verandering moeilijk kan bijbenen en al rokend en vloekend oreert over Bauhaus. Stomdronken zet hij geweldige acteerprestaties neer. Pitt laat onder zijn faam een laag verdriet en vergankelijkheid zien die niet in dialogen wordt gevat, maar de kijker uit zijn spel op kan maken.
Ook de andere acteurs zorgen ervoor dat hun personages geen platgeslagen clichés worden. Dat terwijl een script over celebrityproblematiek, waarin de drugs over het scherm vliegen, daar wel tot uit zou kunnen nodigen. Hoewel de meeste gecompliceerde relaties die de karakters onderling hebben geloofwaardig zijn, blijft de dynamiek tussen Manny en Nellie helaas onbegrijpelijk. De weinig diepgaande uitwerking van hun problematische relatie vol middelenmisbruik en manipulatie, draagt eraan bij dat de film langdradig voelt.
Chazelle schroomt taboes niet, maar de overdaad aan visuele baldadigheid is vermoeiend.
Bombastisch verdoofd
Chazelle is ambitieus en schroomt taboes niet, maar de overdaad aan visuele baldadigheid is vermoeiend. Zo kent het vrolijke feest aan het begin van de film aan het eind een grimmige tegenhanger in de ‘anus van Los Angeles’, een donker hol waar criminelen en freaks zich verzamelen om zich te vermaken met krokodillen, vuur en acrobaten. Hier komen nog meer geslachtsdelen, geweld en criminaliteit in beeld dan in de vrolijk gekleurde opening. De film wordt afgesloten met een aaneenschakeling van bekende beelden uit de filmgeschiedenis, zoals de maan met een raket in haar oog. De clichématige montage aan het eind en de voorspelbare afloop van het verhaal duwt de pracht van het camerawerk en de acteerprestaties aan het begin van de film helaas snel naar de achtergrond voor wie met houten kont de bioscoop uitloopt.
Wil je meer recensies lezen over films, series of TV programma’s? Je leest ze hier.