Home CultuurANS kijkt ANS kijkt: Community (2009-2015) – ★★★★

ANS kijkt: Community (2009-2015) – ★★★★

Hoewel de serie Community al zo’n zes jaar geleden is gestopt, blijft haar populariteit mede dankzij de beschikbaarheid op Netflix stijgen. Dat is zeker niet onterecht: de Amerikaanse sitcom creëert diepgaande karakters met een zeer treffende stijl van absurdisme.

De sitcom speelt zich af op een community college genaamd ‘Greendale’. Op deze plek komen de buitenbeentjes van de maatschappij bijeen om van alles te doen behalve studeren. Hoofdpersonage Jeff komt op Greendale terecht nadat hij is betrapt op diplomafraude als advocaat. Wanneer hij ex-activist Britta ontmoet, probeert hij haar te versieren door een studiegroep op te richten. Al gauw komt de nadruk te liggen op de onbedoelde vriendschappen die uit deze studiegroep voortkomen en de hechte vriendenclub vormt dan ook zes seizoenen lang de rode draad in Community. Elke aflevering beleeft de groep gezamenlijk een opzichzelfstaand avontuur op het campus, van een onschuldige deelname aan de debatclub tot de volledige school te transformeren in een kussenfort. Het is wonderbaarlijk dat het gezelschap het zo lang met elkaar volhoudt. De studiegroep bestaat namelijk uit personages met zeer uiteenlopende karakters, elk met hun eigen verhaal. Zo is Shirley een streng-christelijke huismoeder, Abed een jongen die veel moeite heeft met sociale interacties en Troy een gefaalde quarterback. Daarbij heb je ook nog Annie, een naïeve streber en Pierce, een oude man die nogal seksistisch en racistisch kan zijn.

Menselijke gebreken

Deze diverse karakters hebben toch iets met elkaar gemeen: ze hebben enorme gebreken. Neem bijvoorbeeld Jeff die een enorme drang heeft om zich constant te bewijzen, al is het met iets onzinnigs als pottenbakken. Deze gebreken maken de karakters menselijk en geeft ook ruimte voor ontwikkeling. Dit benut Dan Harmon, de schrijver en producent van Community, dan ook geweldig. Zo vindt Abed de wereld aan het begin van de show erg onbegrijpelijk en stelt zich daarom telkens voor dat ze in een film zitten zoals Die Hard. Gaandeweg ontgroeit hij echter deze eigenschap en lukt het hem de realiteit onder ogen te zien. Harmon schrijft deze karakterontwikkeling met zo scherp oog op detail dat het moeilijk wordt om niet mee te leven met Abed.

Harmon ontwikkelt alle zeven hoofdpersonages van van volledig incapabele kneuzen tot semi-volwassen malloten die klaar zijn de wijde wereld in te trekken.

Toch blijft het daar niet bij. In de loop van 116 afleveringen ontwikkelt Harmon alle zeven hoofdpersonages, van volledig incapabele kneuzen tot semi-volwassen malloten die klaar zijn de wijde wereld in te trekken. Zelfs zijkarakters als Señor Chang, een gestoorde docent Spaans, en de excentrieke decaan die een oogje heeft op Jeff, ondergaan een betekenisvolle ontplooiing. Hierdoor word je als kijker meegetrokken in de show en al snel ben je persoonlijk geïnvesteerd in de complete cast aan personages.

Reductio ad Absurdum

Karakterontwikkeling is echter niet het enige wat goed is aan Community. De verhaallijnen in de afzonderlijke afleveringen zelf zijn ontzettend origineel en gedetailleerd. Een goed voorbeeld hiervan is de aflevering Modern Warfare die relatief onschuldig begint met een potje paintball. Wanneer de prijs echter bekend wordt voor de last man standing, barst de verfstrijd pas echt los. Allianties worden gevormd, tactieken uitgevoerd en de gehele school transformeert tot een waar paintballslagveld. Om dit oorlogselement te versterken, wordt ook de manier van filmen veranderen. Als een parodie op klassieke actiefilms, produceert de sitcom gave shots in slow motion waardoor hoofdkarakter Jeff daadwerkelijk overkomt als Rambo met een paintball geweer. 

Hoewel de situaties onecht lijken, zijn de relaties tussen de karakters nog steeds hartstikke realistisch.

Zulke absurditeit maakt de show excentriek, maar brengt het risico met zich mee dat de kijker zich niet meer goed kan herkennen in de situatie en vervreemd voelt. De personages van Community voorkomen dit probleem echter. Hoewel de situaties onecht lijken, zijn de relaties tussen de karakters namelijk nog steeds hartstikke realistisch. Zo komen de fricties in de studiegroep naar boven wanneer ze elkaar onder schot houden met paintballpistolen. Eenmaal uitgepraat sluit de studiegroep een bondgenootschap en nemen zij het op tegen de kwaadaardige glee club. Hoewel de gehele situatie volledig absurd blijft, is deze interactie tussen karakters niks anders dan oprecht en herkenbaar. Dit geeft een Community een enorme vrijheid om de verhaallijn zo gek als mogelijk te maken zonder de kijker te verliezen in een zee van absurditeit.   

Tekorten vallen te overzien

Community kent echter ook gebreken. Zeker na seizoen drie is de kwaliteit van de sitcom soms wispelturig. In het ene seizoen wordt veel herhaald qua verhaallijnen en in het andere seizoen stagneert de karakterontwikkeling. Desalniettemin is Community een show die het absoluut waard is om te kijken. Door de goed uitgewerkte karakters en de absurde verhaallijnen kun je jezelf er snel in verliezen. Zoiets is moeilijk te vinden in het sitcomgenre en verdient dan ook de populariteit die het momenteel opbouwt.

Laat een reactie achter

Gerelateerde artikelen