Generaties zijn opgegroeid met de verhalen over het beertje Paddington. Na acht jaar keert deze geliefde beer terug naar het witte doek. Paddington in Peru is de derde in een reeks van moderne Paddingtonfilms. Na het decennialange succes is het hoog tijd dat dit icoon weer eens grondig onder de loep genomen wordt.
Waar veel Paddingtonverhalen op zichzelf staan, is het plot van deze film nauw verbonden met Paddingtons achtergrondverhaal. Het weesbeertje groeide op bij zijn tante Lucy in Peru. Vanwege haar leeftijd treedt ze in het Rusthuis voor Gepensioneerde Beren en vertrekt Paddington naar Londen, waar hij wordt geadopteerd door de familie Brown en een liefdevol thuis vindt. Paddington in Peru bouwt verder op dit verhaal.
Meteen nadat Paddington zijn Britse nationaliteit ontvangt, krijgt hij een brief van de moeder-overste van het Rusthuis voor Gepensioneerde Beren. Het gaat niet goed met zijn tante en Paddington en de Browns besluiten om haar te gaan bezoeken. Eenmaal in Peru blijkt ze diep in de Amazone te zijn verdwenen. In hun zoektocht naar tante Lucy ontmoeten de Browns de charismatische, en betrekkelijk schizofrene, kapitein Cabot en zijn charmante dochter Gina. Het vader-dochter duo moet de familie op hun rivierboot door het oerwoud zien te leiden. Maar wat blijkt? Er rust een kwade familievloek over de Cabots, die hen een onverzadigbare lust naar goud geeft. In een actiefilmwaardige wending blijkt Paddington de sleutel te zijn voor het vinden van het fameuze El Dorado en belandt hij weer in de problemen.
Paddington meets Indiana Jones
De film bevat in principe alles wat men van een Paddingtonverhaal mag verwachten: een triest verhaal, droge Engelse humor en cliché levenslessen. Het probleem is echter dat de makers meerdere losse verhalen aan elkaar hebben geprobeerd te lijmen. In de film kampen de Browns met volwassen wordende kinderen, terwijl ze een verdwaalde hoogbejaarde beer proberen te redden én achterna worden gezeten door Cabot. Het zijn te veel losse stukken voor één film. Hierdoor voelt het hele plot aan alsof het eigenlijk niet klopt. De makers lijken te zijn vergeten dat Paddington een kinderfilm is: de verhalen horen grappig en eenvoudig te zijn, waar het beertje door zijn onwetendheid en klunzige eigenschappen in de problemen komt.
Ronduit het meest schrijnende was dat Paddington Indiana Jones-achtige praktijken aan het uithalen was, compleet met vervallen Inca-steden, raadsels en valstrikken waarbij gigantische rotsblokken moesten worden ontweken. Hierdoor leek de film meer weg te hebben van een scène uit Indiana Jones in plaats van uit een kinderboek. De ruïnes waren ook het decor van een episch gevecht, waarbij Paddington – gewapend met zijn paraplu – dapper de strijd aanging. Zo kwam de voor het Londense weer bedoelde paraplu toch nog van pas in de Zuid-Amerikaanse zon.
Tranentrekker
Toch is Paddington zelf nog altijd de moeite waard. Het is aandoenlijk om te zien hoe dit beleefde beertje door het leven gaat. Hij spreekt anderen altijd aan met meneer of mevrouw en hij verzuimt het nooit om bij wijze van begroeting zijn hoed af te zetten. Verder is zijn klunzigheid hilarisch om te zien. Het is moeilijk je lach in te houden wanneer het beertje zijn hangmat probeert te trotseren en daardoor alle kanten opvliegt. Of wanneer hij op een stekelplant gaat zitten en vervolgens het hele oerwoud bijeen brult.
Naast veel humor bevat Paddington in Peru veel uitgemolken levenslessen die nog meer overmatig zijn dan alle clichés uit de Indiana Jones-franchise. De kijker wordt bijvoorbeeld geconfronteerd met de vraag wat rijkdom werkelijk waard is wanneer kapitein Cabot moet kiezen tussen het goud van El Dorado en zijn dochter Gina. Toch is het moeilijk om de tranen te bedwingen wanneer ook Paddington voor een moeilijke keuze staat, ditmaal tussen zijn teruggevonden familie in Peru, of zijn geadopteerde familie in Londen. Al met al is Paddington in Peru geen must-see, maar zeker een beregezellige film.