Met een gezonde dosis tegenzin en nieuwsgierigheid een kaartje kopen voor de live-action remake van Sneeuwwitje leek een gewaagde keuze. Het internet voorspelde immers een fiasco: het zou veel te ‘woke’ zijn, en elk spoortje sprookjesmagie zou zijn verdwenen. Niets bleek minder waar.
Op een doordeweekse ochtend, bijna alleen in de zaal – slechts vergezeld door een moeder en haar tienerdochter – leek de magere opkomst een voorteken. Deze was echter volledig onterecht. De schamele verwachtingen werden niet alleen met gemak overtroffen, maar zelfs volledig weggevaagd door een film die de magie van het origineel respecteert én vernieuwt.
Het originele sprookje, waarin schoonheid en een sneeuwwitte huid de hoogste deugden lijken, voelt in 2025 onvermijdelijk gedateerd. In de Disney-versie uit 1937 ziet boze koninging Sneeuwwitje als een bedreiging puur vanwege haar schoonheid, en de prins valt voor haar zonder haar ooit gesproken te hebben. Vooral dat laatste voelt nu achterhaald: een jonge vrouw die passief haar lot ondergaat en uiteindelijk gered wordt door een kus van een totale vreemde. De nieuwe film moderniseert deze elementen op elegante wijze, zonder de essentie te verliezen. Sneeuwwitje, zo genoemd omdat ze tijdens een sneeuwstorm werd geboren, wordt niet langer enkel bewonderd om haar uiterlijk, maar ook om wie ze is. De dwergen en haar volk waarderen haar om haar eerlijkheid, moed en medeleven. Haar ‘prins’ leert haar eerst kennen voordat er sprake is van romantiek. Zelfs de beroemde kusscène krijgt een frisse draai, waarbij wederzijdse instemming vooraf wordt gegeven door middel van een lied.
Morele Dilemma’s
Sneeuwwitjes vriendelijkheid en moreel kompas worden in de film op twee manieren uitgedaagd: door de Boosaardige Koningin en door de bandiet Jonathan. Twee personages die op het eerste gezicht tegenpolen lijken, maar die haar allebei confronteren met een fundamentele vraag: is de wereld veranderbaar, of moet je accepteren dat macht en ongelijkheid nu eenmaal bij het leven horen?
Gal Gadot zet een ijzersterke, bijna cartoonesk narcistische koningin neer, wiens obsessie met uiterlijk en macht haar transformeert tot een herkenbare antagonist. In haar lijflied All is Fair schildert de koningin, met lyrics zoals ‘Ambitious girls must be vicious girls’ en ‘All is fair when you wear the crown’, een cynische levensfilosofie. Het liedje is tevens een waarschuwing voor de individualistische samenleving waarbij men enkel gefocust is op klimmen naar de top. Er blijkt in ieder geval geen ruimte voor eerlijkheid of empathie. Haar materialisme en fixatie op status maken haar een bijna karikaturale weerspiegeling van de superrijken, een sprookjesachtige Elon Musk of Donald Trump.
Daartegenover staat Jonathan (Andrew Burnap) een bandiet die Sneeuwwitje aan het begin van de film ontmoet in de koninklijke keukens, waar zij hem betrapt op het stelen van aardappelen. Hij rechtvaardigt zijn daden met het verweer dat hij de armen helpt. Maar waar de koningin de wereld ziet als een spel dat alleen gewonnen kan worden door de allersterksten, dreigt Jonathan in het tegenovergestelde fatalisme te vervallen: het idee dat structurele verandering onmogelijk is en dat je dus maar moet pakken wat je pakken kunt. Sneeuwwitje prikt daar doorheen; niet door hem te veroordelen, maar door hem uit te dagen anders te denken.
‘Maar zij kaatst terug: als niemand gelooft dat de wereld kan veranderen, zal zij dat ook nooit doen’
Hun duet Princess Problems is een speelse, maar scherpe kritiek op first world problems en het gemak waarmee mensen zich neerleggen bij ongelijkheid. Terwijl Sneeuwwitje worstelt met haar rol als toekomstige koningin, wijst Jonathan haar op haar bevoorrechte positie. Niet iedereen kan het zich veroorloven idealistisch te zijn. Maar zij kaatst terug: als niemand gelooft dat de wereld kan veranderen, zal zij dat ook nooit doen.
Van traditie naar transformatie
Een van de meest besproken kwesties rond de nieuwe Sneeuwwitje was de casting van Rachel Zegler als (eerste) Disney-prinses. Niet sneeuwwit, maar lichtbruin. Daarnaast was ze erg feministisch, anti-Trump, en had ze een uitgesproken mening over de klassieke Disneyfilm. De zoon van een van de oorspronkelijke animatoren stelde zelfs dat Walt Disney zich in zijn graf zou omdraaien. Toch bewijst Zegler dat ze meer is dan een controversiële keuze. Met haar engelachtige stem en oprechte spel geeft ze de prinses een warme doch krachtige uitstraling. Waar de Boosaardige Koningin zichzelf ziet als een diamant: hard en glinsterend, een toonbeeld van macht, is Sneeuwwitje eerder een bloem, kwetsbaar maar levendig. Ze vecht niet met zwaarden of grootse gebaren, maar met haar menselijkheid. Uiteindelijk is het juist haar compassie die het koninkrijk redt. Daarmee bewijst deze nieuwe versie van het sprookje dat verandering en traditie geen tegenpolen hoeven te zijn. De kern van het sprookje blijft overeind: goedheid overwint.
‘Niet sneeuwwit, maar lichtbruin’
Toch is niet alles even feilloos. Waar een film als Cinderella (2015) uitblonk in oogverblindende kostuums, blijven de ontwerpen hier wat bescheidener. Ze passen binnen het realistische sprookjeslandschap dat de film creëert, maar missen af en toe de verfijning die je van een Disney-productie mag verwachten. Daarnaast voelt Jonathans bandietenbende als een overbodige toevoeging, vooral omdat de film duidelijk een checklist voor diversiteit en inclusie lijkt af te werken in secundaire rollen. Hoewel de boodschap van gelijkwaardigheid past binnen het sprookje, voelt de manier waarop deze groep in het verhaal is verwerkt wat geforceerd aan.
De eerlijkste van allemaal
De film heeft veel ambities: een feministische herinterpretatie, maatschappijkritische lagen, humor, spektakel en een frisse soundtrack, allemaal binnen de beperkte speelduur van een kinderfilm. Soms voelt het alsof er net iets te veel in één verhaal gepropt is. Maar uiteindelijk doet dat weinig af aan de betovering. Waar een criticus met een notitieboekje misschien struikelt over de volle thematiek, zal een jonger publiek vooral worden meegesleept door de levendige personages, het meeslepende verhaal en de muzikale hoogtepunten.
En daar ligt de kracht van de film: hij weet het sprookje te moderniseren zonder de ziel ervan te verliezen. Goedheid overwint niet door macht of kracht, maar door hoop, compassie en het geloof in een betere wereld. Het is een tijdloze boodschap, verpakt in een film die, ondanks enkele kleine schoonheidsfoutjes, weet te betoveren. Of je nu een kind bent, een tiener, een twintiger of zelfs een tachtiger: de boodschap blijft hetzelfde: goedheid overwint. Verandering begint klein, bij jezelf. Wees eerlijk, vriendelijk en heb moed – en misschien verander je de wereld, al is het maar door één dwerg te leren praten.