Home CultuurANS kijkt ANS Kijkt: The Durrells (2016-2019) – ★★★★

ANS Kijkt: The Durrells (2016-2019) – ★★★★

door Jip Meijers

Het kijken naar de komische en hartverwarmende serie The Durrells is een uitstekende manier om een royale portie digitale vitamine D op te doen, nu de zon in deze druilerige lockdownperiode slechts een vage herinnering lijkt. In deze serie worden de avonturen van een Engelse familie in Griekenland gevolgd. 


Beeld: still uit de trailer.

Het is 1935 wanneer de Engelse Louisa Durrell na het overlijden van haar echtgenoot en de bijbehorende financiële problemen haar koffers pakt. Samen met haar vier kinderen vertrekt ze naar het Griekse eiland Korfoe. Ze spreken geen woord Grieks en hebben geen drachme op zak, maar met een gezonde dosis optimisme proberen ze er het beste van te maken. Hun nieuwe huis is ronduit primitief en ook zijn niet alle eilandbewoners even enthousiast over deze nieuwe bewoners. Deze lichte xenofobie wordt nog eens versterkt door de vreemde trekjes van de familie. Zo schrijft de oudste zoon Larry erotische romans, houdt tweede zoon Leslie verontrustend veel van dingen neerschieten en eet Louisa gerechten met de twijfelachtige naam ‘spotted dick’

Gelukkig worden ze wel hartelijk verwelkomd door de charmante Spiros. Als een van de weinige Engelssprekenden op het eiland werpt hij zich op als persoonlijke taxichauffeur en klusjesman van de Durrells. Ook wetenschapper Theo ontvangt de familie met open armen. Net als de jongste zoon Gerry houdt hij enorm van dieren en samen onderzoeken ze ieder kevertje dat ze maar vinden kunnen. Ondanks dat de rol van Gerry in de serie bescheiden is, hebben we The Durrells aan hem te danken. Over de belevenissen van zijn familie op Korfoe schreef hij namelijk My Family and Other Animals: hierop is de serie losjes gebaseerd.

Karikaturale karakters en kluchtige belevenissen 

In het boek heeft Gerry de karakters van zijn familie wat uitvergroot en overdreven. Daarom kan de familie Durrell soms wat karikaturaal overkomen. Zo is het personage van de oudste zoon Larry bijvoorbeeld een lichtelijk overdreven weergave van een miskend literair genie. Hij neemt zijn rol als schrijver zeer serieus en spendeert zijn dagen daarom voornamelijk door met een gekwelde blik achter zijn typemachine te zitten. Tussendoor doet Larry graag zelf inspiratie op voor de expliciete seksscènes waarmee hij zijn verhalen vult. Deze wat overdreven personages zouden irritant kunnen overkomen, maar dat is niet het geval. Ze passen goed bij de aard van de serie: The Durrells is nu eenmaal geen zwaar Bildungdrama, maar het heeft een luchtige en komische toon. De licht karikaturale karakters dragen hieraan bij en zijn vermakelijk voor de kijker.

‘De kijker blijft nieuwsgierig hoe het verder gaat met de Durrells.’

Daarnaast staan de karakters niet stil. Er zit een duidelijke ontwikkeling in de Durrell kinderen, waardoor ze – door de seizoenen heen – niet alleen ouder , maar ook volwassener worden. Zoals dochter Margo zegt: ‘Ik vind het wel leuk als mensen me niet serieus nemen. Maar als je ouder wordt, kan dat niet meer.’ Dit draagt eraan bij dat de personages toch menselijk blijven, maar het zorgt er vooral voor dat de kijker nieuwsgierig blijft naar hoe het verder gaat met de Durrells.

Hetzelfde geldt voor de gebeurtenissen in de serie. Die zijn namelijk ook wat uitvergroot, waardoor de serie regelmatig aan een klucht doen denken. Een voorbeeld is de scène waarin Margo zonder enige ervaring een beautysalon begint. Op de vraag van haar klant hoe ze een permanentje maakt, antwoordt ze zonder blikken of blozen: ‘Met chemicaliën en veel lef.’ Zo’n kapper hoopt niemand in het echt tegen te komen, maar in een serie is het erg vermakelijk. Omdat dit soort belevenissen van de Durrells niet te overdreven of vergezocht zijn, blijft de serie toch herkenbaar en leeft de kijker met hen mee.

Een hartverwarmende serie 

The Durrells bestaat uit vier seizoenen en daar zal het ook bij blijven. Dat is een goede beslissing. Waar het nu leuk blijft om vier seizoenen lang te kijken naar de ontluikende liefde tussen Louisa en Spiros of de beesten die Gerry stiekem mee naar huis neemt, kan dit in potentie wel saai worden. Omdat de serie nu precies lang genoeg is, blijft het iedere aflevering weer de moeite waard om te kijken. Daarnaast eindigt de serie nu in 1939, het jaar waarin Europa op het randje van oorlog balanceert. Deze dreiging past niet bij het zonnige en vrolijke karakter van The Durrells en het is daarom een verstandige beslissing om op dit punt te stoppen. 

‘Over de grapjes hoeft niet al te diep te worden nagedacht.’

De grootste kracht ontleent de serie aan de heerlijke Britse humor, die – in tegenstelling tot veel Britse komedie – aan de toegankelijke kant van het humorspectrum zit. Zoals al eerder benoemd, hebben de personages en gebeurtenissen soms wat kluchtig en komisch karakter: voor de gemiddelde kijker zijn dit grapjes waarover niet al te diep nagedacht hoeft te worden. De komische aard komt echter niet alleen naar voren in personages en gebeurtenissen, maar ook in de leuke opmerkingen tussendoor. Wanneer Louisa bijvoorbeeld hoort dat haar zoon Leslie Spiros een Cockney-accent probeert bij te brengen, zegt ze: ‘Waarom leer je Spiros anders niet om zijn vrouw te verlaten?’ Of als Gerry voor het eerst liefdesverdriet heeft, beschrijft Louisa hem ‘als een regenachtige dag in Portsmouth’. Dit soort opmerkingen maken de kijker regelmatig aan het lachen.

Al met al is The Durrells een hartverwarmende serie, die dankzij een goede balans tussen komische gebeurtenissen, leuke opmerkingen en humoristische personages ieders lachspieren aan het werk zet. Gecombineerd met het duidelijke plezier van de acteurs en de prachtige beelden van het zonnige Korfoe laat iedere aflevering de kijker achter met een brede glimlach op het gezicht.

Laat een reactie achter

Gerelateerde artikelen