Bijna vijftien jaar na de laatste aflevering van de succesvolle gangsterserie The Sopranos verscheen dit najaar een vervolg. De film The many saints of Newark is gebaseerd op dezelfde personages als de serie, maar speelt zich een kwart eeuw eerder af dan het originele verhaal. Ondanks de vele parallellen tussen de serie en de film liggen hun charmes toch mijlenver uit elkaar.
The many saints of Newark beschrijft het leven van Richard Moltisanti, ook wel Dickie, en de relatie met zijn neefje Tony Soprano. Dickie is lid van een Italiaanse criminele familie uit de Amerikaanse stad Newark. Daar is Dickie bezig een naam voor zichzelf te maken in een rumoerige periode. De Afro-Amerikaanse gemeenschap verzet zich namelijk tegen de onderdrukking vanuit de politie. Tegelijkertijd probeert een kleine groep zwarte Amerikanen ook de ongelijkheid in het criminele circuit te doorbreken. Als lid van de gevestigde orde moet Dickie dit de kop indrukken. Ondertussen is hij bezig zijn vrouw en zijn minnares tevreden te houden en zijn neefje op het rechte pad te houden. Door middel van goede daden probeert Dickie zijn geweten te smoren. De slechte daden zijn echter zo afschuwelijk dat hij hier vroeg of laat voor zal worden gestraft.
De zoveelste gangsterfilm
Met afpersingen, seks, drugs en liquidaties op straat heeft The many saints of Newark alles wat je zou verwachten van een maffiafilm, waardoor de film niet veel van al bestaande films in zijn genre verschilt. Bovendien is het plot van The many saints of Newark maar matig doordacht. Verschillende verhaallijnen zijn niet goed met elkaar verbonden, karakterontwikkelingen zijn voorspelbaar en het verhaal komt zeer abrupt tot een einde. De film komt dan ook bij lange na niet in de buurt van klassiekers zoals The Godfather en Goodfellas.
Er zijn al talloze gangsterfilms gemaakt en het is een succesvol genre gebleken. Het is dan ook een lastige opgave om onderscheidend te zijn van het bestaande werk. Anders dan haar voorgangers, besteedt de film echter meer aandacht aan de zwarte populatie van Newark. Zo is Harold, de Afro-Amerikaanse loopjongen van Dickie, een van de belangrijkste personages. Door de ogen van Harold zijn de enorme verschillen tussen witte en zwarte Amerikanen te zien.
Dat is een grapje, capisce?
Als je de originele serie niet hebt gezien, is de film een stuk minder vermakelijk. Veel subtiele grapjes zullen je ontgaan omdat ze alleen leuk zijn voor insiders. Zo worden bijvoorbeeld de pastagerechten, minnaressen en scheldwoorden in het Italiaans uitgedrukt. Voor kenners zijn dit bekende termen, maar voor de neutrale kijkers kunnen ze als gebrabbel worden opgevangen. Voor fans van The Sopranos is het vooral leuk om de bekende personages weer terug te zien. Zo valt bijvoorbeeld te zien dat oudgediende Paulie vroeger nog een volle bos zwarte haren had. In de serie staat Paulie bekend om zijn vleugelachtige grijze haren die langs de zijkant van zijn hoofd lopen. Hoewel geen een acteur uit The Sopranos in de film meespeelt, lijkt het vaak alsof de personages door dezelfde persoon worden gespeeld.
Juiste ingrediënten, verkeerde bereiding
De karakters, de dialogen en de verhaallijnen hebben allemaal overeenkomsten met de originele serie, maar in een film van twee uur komt dit niet goed tot uiting. Waar The Sopranos de tijd neemt om al deze ingrediënten lekker te laten sudderen, probeert The many saints of Newark alles in een te korte tijd te bereiden. Scènes gaan vaak zo snel dat het soms moeilijk is te begrijpen wat er precies gebeurt. Dat de film niet exact hetzelfde gevoel geeft als The Sopranos, kan ook worden verklaard door het feit dat de aandacht vooral uitgaat naar Dickie en veel minder naar Tony, de hoofdpersoon van de serie. Beide verhalen hebben natuurlijk dezelfde schrijver, dus het karakter is te herkennen, maar wat ontbreekt is de tijd en de aandacht. Zelfs met dezelfde ingrediënten kun je in een kwartiertje een risotto op tafel zetten, maar dit smaakt nooit zo lekker als een authentieke risotto.