Crème de la crème of lauw prutje? Een ding is zeker: een sterke maag is hoogst noodzakelijk voor Mark Mylods nieuwste gruwel-komedie The Menu. In de film nodigt de regisseur zijn kijkers uit voor een dineravondje bij het ultra chique restaurant The Hawthorn, waar horrormaaltijden worden uitgeserveerd op een bedje van gitzwarte humor.
De film volgt de jonge foodie Tyler die komt dineren bij het exclusieve restaurant van chefkok Slowik. Samen met zijn date Margot en de rest van de genodigden zijnde een uiteenlopend groepje welgestelden, reist hij per boot af naar het eiland waarop The Hawthorn is gevestigd. Het stukje land wordt gekenmerkt door dorre stranden, donkere sparrenwouden en een geruisloze leegte. Alvorens de gasten in het restaurant plaatsnemen neemt Elsa, de gastvrouw van de avond, het gezelschap mee op een korte rondleiding langs het onderkomen van de souschefs. De aanblik van de barakken en de aldaar, door Elsa beschreven prestatiecultuur wakkeren de eerste gevoelens van ongemak bij de kijker aan. Dit ongemak krijgt een duisterder randje wanneer de gasten aan tafel plaatsnemen en Julian Slowik ten tonele verschijnt. De chefkok heeft een uitgebreid en geheel op zijn gasten afgesteld programma voor de avond bedacht, hetgeen een menukaart vormt vol onsmakelijke verrassingen.
Rijkelijk gevuld maar samenhang-arm
The Menu valt op vanwege zijn immense originaliteit. Mylod weet een nieuw genre te scheppen door zich in een niche te manoeuvreren tussen horror-komedie en rijke mensenleven-satire, afgemaakt met fine dining-shots. Hoewel deze variëteit om van te smullen is, mist de film zo nu en dan een duidelijke samenhang. De regisseur wil veel verhaalelementen tegelijkertijd opnemen, maar werkt deze in enkele gevallen onvoldoende uit. Zo krijgt de kijker steeds opnieuw een deur te zien waar verder niks over bekend wordt. Mylod smeert hiermee een mysterieus sausje over zijn film uit dat het spannender zou kunnen maken, maar waar vooral vraagtekens aan klonteren. Verhaalelementen zoals deze voegen weinig toe aan het plot en het is onduidelijk wat de regisseur ermee wil. Dit laatste kan bijdragen aan de spanning van een film, maar pakken in het geval van The Menu op een ongelukkige wijze uit. Zij hebben de neiging tot een absurdistische mix te leiden van loshangende scènes en vage verhaallijnen.
Halfgare kritiek maar smakelijke parodie
Mylod stelt dat hij met zijn film commentaar op de allerrijksten wil leveren. Deze kritiek vervalt echter meer dan eens uit in een niet-verzadigende framing. De regisseur dikt de extravagante levensstijl van zijn personages aan, maar doet dit op een clichématige wijze, waardoor zijn filmkarakters afglijden tot holle stereotypen. The Menu functioneert daarentegen heel wat beter als satirische weergave van het reilen en zeilen in de zichzelf o zo serieus nemende culinaire wereld. Door het hoogdravende doch fijne camerawerk van Netflix’ serie ‘Chef’s Table’ een-op-een te kopiëren en tegelijkertijd duidelijke toespelingen op het high cuisine wereldje mee te geven, maakt Mylod van The Menu een uitgesproken parodie alsook een waar eetspektakel.
Neusje van de zalm
Mark Mylod heeft niet alleen een buitengewoon creatief filmrecept weten te bekokstoven, maar ook een cast bij elkaar gescharreld die dit naar believen uit kan voeren. Een hoogtepunt is Ralph Fiennes, die uitblinkt in absurdistisch acteerwerk. In The Menu doet de acteur dit door op zijn kenmerkende, tergend kalme toon de gruwelijke teksten van zijn personage Slowik aan de man te brengen. Anya Taylor-Joy biedt daaraan een fijn tegenwicht. De actrice heeft in meerdere films laten zien dat ze een vrijwel constant cynisme kan uitstralen. In de film speelt zij Margot, het enige personage dat onvatbaar lijkt voor de gekte rondom het fine dining. Ook de culinair recensenten zijn geslaagd als pretentieuze eetgekkies met actrice Janet McTeer als schrijfster en tegenspeler Paul Adelstein als haar wauwelende redacteur. Beide acteurs verbeelden hun karikaturale personages met zoveel acteerovertuiging dat zij de grens met flauw niet overschrijden. De personages blijven daarentegen komisch, ook wanneer zij de eerste gruwelen van de avond wegslikken als entertainende, zoete koek.
The Menu verbindt op ludieke wijze high cuisine, rijke mensen en sadistische koks. Hoewel de manier waarop het verhaal wordt verteld hier en daar wat chaotisch in elkaar steekt, geldt zij over het algemeen als bijzonder creatief. Mylods vlakke, stereotiepe karakters worden daarnaast gecompenseerd door zijn castleden, die de personages op indrukwekkende manier toch nog tot leven weten te brengen – en de film op smaak.
Wil je meer recensies lezen over films, series of TV programma’s? Je leest ze hier.