ANS Kijkt: The Trial of the Chicago Seven (2020) – ★★★★

Een oorlog, presidentsverkiezingen in aantocht en demonstraties die uitmonden in rellen met de politie. Het zijn de ingrediënten voor een overweldigend rechtbankdrama. Aanvankelijk bedoeld als bioscoopfilm, maar door de gevolgen van de coronacrisis sinds oktober op Netflix te bekijken: The Trial of the Chicago Seven (2020).

Beeld: still uit de trailer.

Het is augustus 1968. De Verenigde Staten zijn hevig verzeild geraakt in de Vietnamoorlog. Chicago is het decor voor de Democratische Conventie om een kandidaat voor de presidentsverkiezingen te nomineren. Nabij de conventie wordt gedemonstreerd tegen de oorlog die volgens de demonstranten Amerikaanse burgers regelrecht het graf injaagt. De demonstraties lopen uit op rellen met de politie. Na de rellen volgt er een rechtszaak tegen acht hoofdverdachten. The Trial of the Chicago Seven is een film die de kijker meesleept in een actueel zeer relevant verhaal. De film is geregisseerd door Aaron Sorkin, die het script deels ontwikkelde met Steven Spielberg. De aanklachten die de acht verdachten ten laste worden gelegd: samenzwering tegen de Amerikaanse staat en opruiing.

Verschillende achtergronden, vergelijkbaar doel

De acht verdachten komen van vijf groepen en organisaties. De meest opvallende zijn Abbie Hoffman -Sacha Baron Cohen- van de Youth International Party, Tom Hayden -Eddie Redmayne- van Students for a Democratic Society, en Bobby Seale -Yahya Abdul-Mateen II-, de voorzitter van de Black Panther Party. Het zijn mensen met zeer verschillende achtergronden, maar allemaal worden ze geportretteerd als toonaangevend in de rechtszaak. Typerend hierin zijn de mondigheid van Hoffman, terwijl Hayden gekarakteriseerd wordt door zijn behoedzaamheid. Seale, de achtste van ‘The Seven‘, zoals de verdachten in de volksmond ook wel bekend zijn komen te staan, is de enige man van kleur. Hij beweert aan het proces te zijn toegevoegd om de rest van de groep, The Seven, er slechter uit te laten zien. Geen gekke gedachte in het Amerika van de jaren zestig, waar racisme meer regel dan uitzondering vormde.

‘De theatrale aspecten zorgen ervoor dat de kijker wordt meegezogen in het proces.’

Theatraal 

Het verhaal speelt zich grotendeels af in de rechtbank, waar doorgaans een gespannen sfeer hangt en waar de bevooroordeelde rechter Julius Hoffman -Frank Langella- regelmatig overhoop ligt met zowel de verdachten als hun advocaten. Tijdens de getuigenissen vinden er flashbacks plaats naar momenten tijdens de demonstraties, waarin de verdachten worden gevolgd. De flashbacks komen in een wat rommelige en theatrale reeks aan opnames, waardoor de kijker niet meekrijgt wat er precies gebeurde tijdens bijvoorbeeld het ontsporen van de demonstraties. Dit is een gemiste kans om een beter beeld van de daadwerkelijke rellen te schetsen. Het mogelijke teveel aan spektakel waar Sorkin zich op focust heeft bovendien als keerzijde dat er te weinig wordt ingegaan op de relaties tussen de hoofdpersonen en hun achtergronden. Dat is iets wat van belang is om ook de aanklachten tegen de verdachten beter te begrijpen en niet alleen de verdediging van de verdachten.

De theatrale aspecten zorgen er tegelijkertijd echter voor dat de kijker wordt meegezogen in het proces. Zo wordt Seale mishandeld in een achterkamertje van de rechtbank, waarna rechter Hoffman de aanklachten tegen Seale laat vallen. Verder komen de infiltranten in het netwerk van de verdachten op een bij tijd en wijlen hilarische wijze naar voren. Sorkin slaat de spijker op zijn kop met indringende scènes en pakkende dialogen waarin getuigen, de aanklager en de advocaten van de verdachten een belangrijke rol spelen. Zo komt het spel tussen aanklagers en advocaten zo nu en dan sterk naar voren, zoals op het moment dat een oud-minister van Justitie als getuige wordt gevraagd door de advocaten van de verdachten. De aanklagers en de rechter willen dit niet doen met de jury erbij, aangezien de minister volgens de aanklager een geheimhoudingsplicht heeft. De frustratie die hieruit ontstaat in combinatie met het wantrouwen dat veel van de verdachten toch al jegens de rechtsstaat koesteren, weet Sorkin sterk vast te leggen.

‘De film kan een nieuwe voedingsbodem van discussie brengen in het uiterst verdeelde land.

“Hou het statement kort”

Tijdens het slotwoord van de verdachten, gevoerd door Hayden, lopen de gemoederen wederom hoog op. Rechter Hoffman probeert Hayden te verleiden door hem strafvermindering te bieden als hij het statement kort houdt en geen politieke uitingen doet. Hayden zegt dit te begrijpen, maar begint desalniettemin met het voorlezen van 4500 namen van gesneuvelde Amerikaanse soldaten in Vietnam. Een krachtig einde van een film, waarmee het initiële doel van de verdachten nog eens wordt benadrukt.

Uitstekende timing 

The Trial of the Chicago Seven is een film met indringende beelden die de kijker vele hoofdbrekens bezorgt. Het gebrek aan achtergrondinformatie over de hoofdpersonen en de rommelige flashbacks dragen op een negatieve manier bij aan een deel van de vraagtekens die de kijker na de film overhoudt. De maatschappelijke lading en de daaraan verbonden brede thematiek komen daarentegen sterk naar voren. De film kan een nieuwe voedingsbodem van discussie brengen in het toch al uiterst verdeelde land. Sorkin speelt met de film qua timing uitstekend in op de bestaande onrusten in de Verenigde Staten, van raciale kwesties tot de tegenstellingen tussen het Amerikaanse politieke links en rechts. In nasleep van de presidentsverkiezingen gaat de film de kijker twee welbestede kijkuren en nog veel meer interessante denkuren opleveren.