In het recentelijk verschenen 9/11-drama Worth is het aan een team advocaten objectief te taxeren wat de levens van de slachtoffers in Amerikaanse dollars waard zijn. Dit leidt tot voorspelbare verontwaardiging van de slachtoffers en nabestaanden die zich niet laten wegzetten als een simpele rekensom. De film resulteert in een zowel bijzonder emotioneel als langdradig, bureaucratisch conflict.
Het op waarheid gebaseerde drama begint het allemaal met leidinggevend advocaat Kenneth Feinberg, gespeeld door topacteur Michael Keaton. Hij is door het openbaar ministerie aangewezen om de levens van de slachtoffers te taxeren. Binnen twee jaar moeten hij en zijn advocatenteam er voor zorgen dat ten minste tachtig procent van de nabestaanden en overlevenden van de aanslagen instemt met een vaste schadevergoeding. Wanneer zij hier echter niet in slagen, zullen alle duizenden nabestaanden hen aanklagen, waardoor de hele Amerikaanse economie zal instorten. Dit komt zeer ongeloofwaardig over en wordt verder niet uitgediept.
Merkwaardig genoeg heeft de duffe, apathische leidinggevende Feinberg in eerste instantie slechts oog voor het economische aspect van de zaak. Hij stelt zichzelf aan het begin van de film dan ook de vraag: ‘what is life worth?’. Dit leidt logischerwijs tot verontwaardiging van de slachtoffers. De kijker verliest op slag de interesse in de protagonist Feinberg waardoor het vervolg van de film weinig de interesse wekt.
Persoonlijke verhalen een grote pre
Wanneer het aantal nabestaanden en slachtoffers dat instemt met een vaste schadevergoeding stagneert, gaan Feinbergs’ collega-advocaten over tot gesprekken met de slachtoffers. De slachtoffers zijn ontstemd omdat de advocaten hen proberen te reduceren tot een geldbedrag. Pas halverwege de film gaat er eindelijk bij de collega-advocaten een lampje branden. Deze mensen zijn emotioneel beschadigd en hun wonden zijn niet te stelpen met een zak geld. Dit inzicht had zich, wat de verveelde kijker betreft, al veel eerder mogen ontvouwen.
Vanaf dat moment besluit het team advocaten naar de bijzondere, persoonlijke verhalen van de vele slachtoffers te gaan luisteren. Dit doen ze om mede te bepalen wie recht heeft op de schadevergoeding. Tot nog toe gaat deze som geld regelrecht naar de familie, in plaats van te kijken naar de per individu verschillende band met familie en liefdesrelaties. Een voorbeeld is het verhaal van een homoseksuele man wiens vriend hem belde terwijl hij vast zat in een van de twin towers om hem te vertellen hoeveel hij van hem hield. Hem wordt echter de schadevergoeding onthouden omdat zijn schoonouders glashard ontkennen dat hun zoon homoseksueel was. Daarnaast spreken ze onder andere een man met een echtgenote, die twee kinderen heeft. De kinderen hebben echter juridisch gezien geen recht op een vergoeding omdat het de buitenechtelijke kinderen van de man zijn. Deze verhalen geven de film een sentimentele laag waardoor dit deel van de film erg de moeite waard is om te zien en de gevolgen van de aanslagen zeer invoelbaar maakt.
Een hoop verloren tijd voor een voorspelbare overwinning
Ongeacht dat Feinberg halverwege de film inzet op meer van dit soort persoonlijke gesprekken, maakt het de bijna twee uur durende film in zijn geheel niet veel meer de moeite waard. De advocaten besluiten op het laatste moment de wettelijke grenzen op te schorten en aan de hand van de persoonlijke verhalen te bepalen wie wel of geen recht heeft op de schadevergoeding. Een nobele doch zeer voorspelbare zet van Feinberg, aangezien de deadline van twee jaar nadert en nauwelijks de helft van de slachtoffers heeft ingestemd met de vaste schadevergoeding. Deze naderende deadline maakt de film verder ook niet spannend. Aan alles is namelijk af te lezen dat ze het minimum gaan halen vanwege hun nobele daad.
Op het advocatenbureau is het uiteindelijk feest. Het team heeft hebben de deadline op het nippertje gehaald en het minimum ruim overschreden. Uiteindelijk stemt 94 procent van de slachtoffers toe met een vaste schadevergoeding. Slechts een klein deel van de slachtoffers heeft het afgewezen. Voor een niet zo spectaculaire film is dit wel een spectaculair getal. Met een langdradige opbouw en her en der wat interessante verhaallijnen eindigt de film met een weinig verrassende uitkomst. Ondanks een goede cast voegt de film nauwelijks iets toe aan het oeuvre 9/11-drama’s.