De twijfelaar
De opkomst van de gemeenteraadsverkiezingen was opnieuw erg laag. In Nijmegen nam slechts 54,2 procent de moeite om naar het stembureau te gaan. Deze verkiezingen kon je, als overblijfsel van de coronapandemie, maar liefst drie dagen stemmen. Je had keuze uit veertien verschillende partijen en kon blanco stemmen. Er was bovendien rekening gehouden met de brakke studenten. Op iedere hoek was namelijk een stembureau te vinden, waardoor ze zelfs kruipend het stemhokje konden bereiken. Hoe kan het toch dat de opkomst zo laag is?
Op maandagmiddag fiets je na de colleges terug naar huis en denk je na over je stemkeuze. Dat je gaat stemmen is zeker, maar op wie is nog de vraag. Het zonnetje schijnt en je open winterjas wappert in de wind. Je denkt terug aan de zomerdagen op het Waalstrand. Als ze dat maar niet helemaal vol gaan bouwen. Zou dit onderwerp dan de doorslag geven aan je stem? Op z’n elfendertigst trap je verder richting je kamer. Hier en daar bekijk je de posters van partijen die op de bushokjes hangen. ‘D66: Laat iedereen vallen’, wat vreemd denk je. Op de paal van het stoplicht zie je een SP-sticker geplakt: ‘Niet criminaliseren, maar legaliseren.’ Je ziet wel wat in die plannen: eenmaal thuis aangekomen klap je een jonko, bekeer je jezelf tot het marxisme en val je in een diepe slaap.
Wanneer je op dinsdagochtend met een flinke kater wakker wordt, is je keuze dus nog steeds niet gemaakt. Op basis van de stemwijzer zou je op de Stadspartij Nijmegen moeten stemmen. Hier had je nog niet eerder aan gedacht. Voordat je je gaat verdiepen in de partijen, open je de koelkast om te ontbijten. Hier ligt helaas alleen een half opgegeten banaan van je huisgenoot. Je stapt samen met hem de deur uit om naar de Appie te gaan. Bij de zelfscankassa ligt een flyer van de Stadspartij Nijmegen. ‘Bedelverbod!’, lees je in grote letters terwijl je aan je huisgenoot vraagt of hij kan voorschieten.
De laatste stemdag is aangebroken. Het voelt als een naderende paperdeadline en je hebt nog niet eens een onderwerp. Toch lijkt het je verstandig om je stempas mee te nemen, zodat je tussen de colleges door in het Berchmanianum kan stemmen. Je besluit om op de VVD te stemmen, want daar stemmen veel mensen op. Weloverwogen loop je naar het het stembureau, maar onderweg valt je blik op een oranje gekleurde advertentie: ‘Als je mij in de raad stemt, neem ik een tatoeage.’ Wat een ridiculiteit, wat heeft dat met politiek te maken? Je keuze lijkt toch niet zo zeker meer. Daarom besluit je ‘s avonds te gaan stemmen na het sporten.
Om half negen ben je klaar met je ticketuur Capoeira. Je vraagt je af of het de moeite waard is om je nog te haasten naar het stembureau. Je benen voelen zwaar en je hoofd is bezweet van het sporten. Laat dat stemmen maar zitten. Dat komt over vier jaar misschien wel weer.
De hoofdredactie
ANS-krant 9 lees je hier.