‘Voordat we beginnen, tik je vier tellen af’, zo begint Eefje de Visser na, jawel, vier seconden instrumentaliteit, het eerste nummer van haar vijfde album, Heimwee. Na een prachtig voorproefje te hebben gegeven op Down the Rabbit Hole afgelopen zomer, bracht ze begin september officieel haar nieuwste werk uit. Heimwee voert luisteraars mee met muziek die klinkt als een zacht golvend beekje, begeleid door De Vissers hypnotiserende stem.
Vloeiende synths, kabbelende baslijnen
Met het trage, meeslepende Hoe doe je dat opent De Visser haar vijfde album, en leiden de daaropvolgende nummers ons vervolgens steeds dieper haar meest innerlijke gevoelens in. Omringd door rustgevende synthesizers en zwoele baslijntjes wordt er een wereld aan geluid opgebouwd waarin je als luisteraar lekker kan wegdromen. Het doet enigszins denken aan de rustigere muziek van Tame Impala, perfecte loungemuziek. Desalniettemin kent het album wat instrumentale uitblinkers, zoals de synths die zich heerlijk laten onderdompelen in de baslijnen van Weekenden, om daarna weer omhoog gehijst te worden en samen te smelten met de pianoklanken die erop volgen.
Toch bevindt het album zich in stille wateren, zeker vergeleken met haar minder ingetogen vorige release, Bitterzoet. Sommige nummers klinken instrumentaal erg gelijk aan elkaar. Als je niet aandachtig luistert, stroomt het album in rap tempo aan je voorbij. Dat is mooi als je Heimwee opzet als achtergrondmuziek en zorgt ook voor een gevoel van samenhang, maar instrumentaal gezien wordt het album hierdoor wel voorspelbaar. Het meer elektronisch klinkende Uit het oog met haar opzwepende, futuristische synths vormt hierop wel een uitzondering, maar toch was iets meer variatie welkom geweest.
Poëtisch snoepen
Maar voor wie wakker blijft en aandachtig luistert, zijn er nog meer lagen te ontdekken in Heimwee. Hoewel ze niet altijd even goed te verstaan is, tovert De Visser speels met woorden, klanken en zinnen. Dit taalspel is niet alleen in de eerste zinnen, maar ook in de rest van de plaat te vinden. Zo rekt De Visser woorddelen uit om binnen de maat te blijven, en weet zij haar stem als een maestro te bespelen. Dit is prachtig te horen in Hoe doe je dat, waar haar stem richting het einde harmoniseert met een oosters klinkende synth. Soms spreekt ze klanken net ‘verkeerd’ uit, om haar zinnen zo beter te laten rijmen. Het resultaat: een hypnotiserend geheel, waarin taal en instrumenten samenvloeien en elkaar aanvullen in een prachtige harmonie.
De Visser benadrukt de belangrijke rol van taal ook in haar teksten. Zo zingt ze in het bedwelmende Weekenden: ‘We vonden een gat in de taal en we dichtten het met woorden en regels en zinnen.’ Ze hemelt taal op als een krachtige verbinder van mensen, maar benoemt in hetzelfde nummer ook de feilbaarheid van taal: ‘Tot het op was, tot ik ophield, tot ik uitviel, tot ik opgaf.’ Zo valt er voor de oplettende luisteraar nog meer poëzie te snoepen in Heimwee, met name over De Vissers meest innerlijke gedachten. Ze verwoordt het volgende in hetzelfde nummer over haar relatie tot haar muziek: ‘Ik zong over onzin, ik dacht dat het zin had.’ De Visser beschrijft haar emoties op poëtische wijze, maar weet ze toch toegankelijk te brengen.
De Visser is echter niet volledig op zichzelf gericht. Naast haar eigen gevoelens vormen de natuur, maar ook haar relaties met anderen een sterk motief. Net als taal, zingt ze over de natuur die de mensen naar elkaar toe drijft, op prachtige poëtische wijze, zoals in Wolk breekt: ‘Voordat de wolk breekt, zoek ik je hand, hou je vast als de regen valt.’ Gewapend met melodische synths, zwoele baslijntjes en een vlotte pen bracht Eefje de Visser ons Heimwee. Hoewel haar sound zich gedurende het album niet erg vernieuwt, is luisteren en meermaals herbeluisteren ervan zeker de moeite waard, al is het alleen voor De Vissers prachtige woordspel. Zowel de lounger als de taalgekkie onder haar fans kan zich gelukkig prijzen.