Na vijf jaar radiostilte keert rapper Kendrick Lamar terug met zijn vijfde album Mr. Morale & The Big Steppers (MM&TBS). Die lange afwezigheid namen fans hem kwalijk: zo bleef hij erg stil rondom de BLM-protesten en de pandemie. Nu is hij terug en beloont hij het geduld van zijn fans met een prachtplaat.
Weinig namen in de hiphopscene zijn zo illuster als Kendrick Lamar. De rapper heeft een indrukwekkend oeuvre opgebouwd met albums als To Pimp A Butterfly en Pulitzerprijswinnaar DAMN. De verwachtingen voor zijn nieuwe album zijn dan ook torenhoog. Deze worden na 1855 lange dagen meer dan waargemaakt met een nieuwe, achttien tracks lange therapeutische dubbel-LP. Deze wordt mede mogelijk gemaakt door zijn vaste team aan producers en features van bijvoorbeeld zijn neef Baby Keem.
Prangende thematiek
Lamar slaat in deze katharsis de spijker op de kop met zijn keuze voor thematiek. Het album is een extreem eerlijke therapiesessie die vanaf de eerste vertelling boeit. In de nummers zoekt Lamar naar de essentie van zijn leven. Zo rapt hij over de zoektocht naar zichzelf, de balans tussen familie en faam en zelfvergeving van vroegere fouten. Met zijn alom geprezen, spiegelende manier van vertellen confronteert hij de luisteraar met thema’s waar iedereen mee te maken kan hebben, zoals liefde en daddy issues. Deze benadering levert magistrale tracks op zoals Father Times, welke gaat over Lamars mentale gezondheid als gevolg van een giftige relatie met zijn vader. Deze beschouwing van zaken roept sterke gevoelens van herkenning op en maakt het interessant om te luisteren.
Hij maakt de kwestie urgent door de ‘gewoonheid’ van discriminatie aan de luisteraar voor te leggen.
Lamar spreekt niet alleen over persoonlijke thema’s maar neemt ook maatschappelijke issues onder de loep. Dat doet hij door onze gewoontes kritisch te bevragen. Dat een rapper met de status van Lamar dat doet is buitengewoon belangrijk. Hij concludeert namelijk dat artiesten van zijn kaliber ook maar mensen zijn: artiesten worden in zijn eigen woorden bijna als profeten gezien. Hij benadrukt dat hij en zijn collega’s niet iedereen kunnen helpen en ook voor zichzelf moeten kunnen kiezen, zoals hij treffend rapt op Mirror: I’m sorry, I chose me. Een andere cruciale track is Auntie Diaries over Lamars acceptatie rondom de geslachtsverandering van familieleden. Deze track is nodig omdat trans- en homofobie binnen en buiten de hiphopscene nog altijd een hardnekkig probleem vormt. Lamar maakt de kwestie urgent door de ‘gewoonheid’ van discriminatie aan de luisteraar voor te leggen: faggot, faggot, faggot, we ain’t know no better.
Muzikaliteit in het kleinste detail
Niet alleen liefhebbers van lyrics, maar ook liefhebbers van muzikale gelaagdheid worden op hun wenken bediend. Lamar is een man van detail en laat in de kleinste toevoegingen aan het album zien over alle aspecten van zijn muziek na te denken. Het zijn kleinigheden die je niet verwacht waardoor de luisteraar bij iedere luistersessie een nieuwe muzikale gimmick ontdekt. Dit maakt dat MM&TBS verfrissend blijft. Het terugkerende tapdansgeluid van tapdanceduo Freddie & Teddie, die zich zodoende tot de letterlijke big steppers van het album kronen, is een voorbeeld van zo’n verrassing. Lamars muzikaliteit komt tot een hoogtepunt in Savior. Het intrigerende pianospel, het spoken word-intro van spiritualiteitscoryfee Eckhart Tolle en de dynamische beat maken Savior tot een juweel van een hiphoptrack.
Het is een chaotische mispeer omdat de serieuze inhoud niet strookt met de monotone beat.
Niet perfect, wel prijswaardig
MM&TBS is echter geen perfect album. Op sommige momenten missen de poëtische teksten van Lamar aansluiting bij de bijbehorende beat. Het ontbreekt deze tracks niet aan muzikale gelaagdheid, maar Die Hard past door de oppervlakkige, poppy trapbeat niet helemaal bij de flow van de andere tracks. World- wide Steppers is wellicht zelfs een chaotische mispeer te noemen omdat de serieuze inhoud over ontrouw niet strookt met de monotone beat. Ook Auntie Diaries ontbreekt het aan kracht. Dat komt doordat de muzikale opbouw niet tot eenzelfde conclusie komt zoals de lyricale opbouw dat wel doet.
Met enkele kronkelingen daargelaten is MM&TBS een glorieus epos. Het is een zegen dat Lamar zijn zoektocht naar zichzelf met iedereen wil delen om zodoende te inspireren. Lamar rechtvaardigt de lange wachttijd met verve en levert met dit album wederom een ijzersterke toevoeging aan zijn al indrukwekkende albumlijst.
Ben je benieuwd naar andere recensies van muziekalbums? Lees deze hier.