Eind januari leverde de Italiaanse band Måneskin met hun derde volwaardige studioalbum RUSH! de eerste grote release van het nieuwe kalenderjaar af. De band belichaamt de hartenkreet dat rockmuziek nog altijd alive and kicking is, maar flirten op deze plaat met commercialisering en rock-‘n-roll clichés.
Zes jaar geleden speelden ze nog op de Romeinse straten, komende maanden zullen ze de grootste concertzalen ter wereld trotseren. Måneskin is een gevestigde naam in de rockwereld na hun sensationele Eurovisie-overwinning in 2021. De band is niet meer weg te denken uit de hitlijsten en werd zelfs genomineerd voor een Grammy. Met hun zeventien nummers lange album RUSH!, die in totaal een klein uur duurt, slagen zanger Damiano David, bassist Victoria de Angelis, gitarist Thomas Raggi en drummer Ethan Torchio erin om hun herkenbare glamrocksound te vernieuwen zonder hierin door te slaan. Dat doen ze, in tegenstelling tot hun vorige plaat, bijna volledig in het Engels.
Oud, vertrouwd en vernieuwend
Måneskin maakt op RUSH! goed gebruik van hun gave om de wildste tienerthematiek grenzeloos te belichten. Gefundeerd op het talent om catchy refreintjes te schrijven bieden zij een prettige escape van de dagelijkse sleur. Een voorbeeld is BABY SAID, een track over seksuele lust. Måneskin is niet een band die filosofeert over religie en droomvakanties: ‘When you’re talking I go dead, you can talk between my legs’. Dat klinkt als Måneskin op herkenbaar, losbandig terrein.
Måneskin maakt gebruik van hun gave om de wildste tienerthematiek grenzeloos te belichten.
Op gebied van lyrics laten de Italianen zien zich te hebben ontwikkeld. Dit is te horen op het prijsnummer THE LONELIEST wat de perfecte afsluiter vormt van RUSH!. Het nummer, dat al enige tijd voor de albumrelease uitkwam als single, laat zien welke mogelijkheden er voor Måneskin in het verschiet liggen als zij muziek qua thematiek op een meer volwassen manier benaderen. Een nummer zo divers en zo serieus als THE LONELIEST had het publiek nog niet gehoord. De sublieme afwisseling tussen de ingetogen coupletten, de pijnlijke tekst over een onbeantwoorde liefde en een monster van een gitaarsolo doen hopen op meer van dit soort nummers in de toekomst.
Qua muzikaliteit laten David en consorten sowieso zien hun arsenaal te hebben verbreed. Om hun vertrouwde losbandige sound te ondersteunen is Tom Morello, gitarist van Rage Against the Machine, ingevlogen voor het nummer GOSSIP. Zijn scheurende partijen sluiten naadloos aan op Måneskins karakter. Naast deze feature zijn er genoeg verrassende gimmicks te horen op het album die luisteraars zullen boeien. Een voorbeeld is het vierde nummer op de plaat: BLA BLA BLA. Het nummer begint met enkel Davids vocalen en de drumpartij van Torchio. Vervolgens ontvouwt zich op weldoordachte wijze een rock ’n roll-uitbarsting, mede mogelijk gemaakt door de onheilspellende baspartij van de Angelis en het strakkere, in-your-face gitaarwerk van Raggi.
Soms wat simpel, soms wat afgezaagd
Måneskin flirt op RUSH! helaas, al dan niet stiekem, met mogelijke commercialisering. Dat hoort de luisteraar bijvoorbeeld op de track TIMEZONE. Dit is dat typische, voor jonge artiesten haast verplichte nummer over de rise to fame die een succesvolle band heeft doorgemaakt. Het is een vreselijk tenenkrommende track die zo Amerikaans klinkt als maar zijn kan. Het ondermijnt vooral de kernkwaliteit van de band: spontane, gevarieerde glamrock maken. De focus op commercie schuilt bovendien ook in de keuze om oudere hitsongs SUPERMODEL en MAMMAMIA aan de tracklist vast te plakken. Het zijn goede songs, maar ze doen door hun aanzienlijke eerdere releasedate af aan het creatieve totaalplaatje van RUSH!.
Iedereen heeft na RUSH! door dat seks, alcohol en vrijheid in het DNA van de band zitten geworteld.
Daarnaast slaat Måneskin door in het verheerlijken van hun rock-’n -roll-mentaliteit. Iedere luisteraar zal aan het einde van RUSH! doorhebben dat seks, alcohol en vrijheid in het DNA van de band zitten geworteld. Deze boodschap is echter een erg frequent motief en deze wordt soms op een irritante manier aan de luisteraar opgedrongen. Het vreemde KOOL KIDS is daar het duidelijkste en meest storende voorbeeld van. Een dronken David die met een geacteerd Brits accent schreeuwt dat bandmaatje de Angelis een voorkeur heeft voor hot chicks kan zelfs voor de meest welwillende geest net wat te veel zijn.
Klaar voor meer
Met RUSH! bevestigt Måneskin dat zij klaar is voor de grote podia en festivals. In dit licht is hun keuze voor het Engels dan ook begrijpelijk. Dat neemt niet weg dat de band qua thematiek haar visie moet verbreden. Het verheerlijken van de wildste tienerfantasieën kunnen ze als geen ander, maar is inmiddels bekend terrein. Bovendien doen de rockers er goed aan te waken voor een commerciële karakterontwikkeling als band. Desalniettemin leveren David en co. met experimenterende nummers, vertrouwde maar ook nieuwe thematiek en een knappe muzikale ontwikkeling als band genoeg materiaal om hun fanbase nog meer te vergroten.
Wil je meer recensies van albums of podcasts lezen? Je vindt ze hier.