Het nieuwe album getiteld ‘Paradigmes’ van de Franse groep La Femme luistert als een belangwekkend raadsel. Het album varieert van een swingende openingstrack met groovy blaasinstrumenten, prikkelende elektropopnummers met samples van crashende computers, tot wat lijkt op een digitale compositie van Ennio Morricone. Het album zit boordevol variatie maar is niet overdreven bombastisch. Dit maakt Paradigmes tot een zeer gebalanceerde, innoverende en unieke plaat.
Het 54 minuten durende en vijftien nummers tellende album: Paradigmes is het derde album van de negenkoppige psych-punkgroep. Het is een diverse, internationaal bekende groep met zowel vrouwen- en mannenstemmen, die inspiratie putten uit bands als Velvet Underground en Kraftwerk. Het album dat dit voorjaar is uitgekomen, barst los met een swingend, enerverend nummer dat dezelfde naam draagt als de albumtitel. Het is direct een muzikale show off met hier en daar het jazzy geschater van een trompet of saxofoon in combinatie met subtiele ritmewisselingen die de aandacht van de luisteraar weten te behouden. Even opzwepend is het vierde nummer van de plaat getiteld Le foutre bordel. De meerstemmige track met luide, enthousiasmerende mannenzang en leuke gitaarriffs die direct uitnodigen om te dansen.
Een leuk detail dat meteen opvalt tijdens het luisteren naar het album zijn de subtiele maar verrassende samples die de band door de nummers heen heeft gebruikt. Variërend van crashende computergeluiden tot vrolijk gefluit, geweerschoten en het digitaal gehinnik van een paard. De twee laatstgenoemde samples komen voor in track 7 en doen sterk denken aan een elektro annex digitale compositie van het bekende nummer The ecstasy of gold van Morricone. Dat bij herkenning enorm tot de verbeelding spreekt. De track heet Lâcher de chevaux ofwel: vrijlating van het paard, en eindigt met wat klinkt als een knallende, digitale zweepslag.
Geveinsde, meerstemmige nonchalance
Het gros van de nummers voelt als filmachtige, psychedelische dansmuziek voornamelijk vanwege de uptempo instrumentale beats. Helaas klinken deze aspecten niet altijd door in de stemmen van zowel de zangers als de zangeressen. Zo wordt in het nummer La Disconexxion de tekst met zekere desinteresse onverstaanbaar wordt gemompeld. Deze plaat, in tegenstelling tot eerdere albums zoals de in 2016 uitgekomen Mystère, voelt hierdoor meer afstandelijk en gereserveerd. Dit geveinsde nonchalance betekent helaas dat de zang nooit heel gedurfd of expressief klinkt. Ondanks dat de band instrumentaal en muzikaal zeker de grenzen opzoekt, laten ze hier wellicht een steek vallen.
Het nummer begint met een elektrobeat en eindigt in een te gekke banjosolo.
Wat betreft het opzoeken van instrumentale muzikale grenzen is het nummer La disconnexion bij uitstek het voorbeeld. Dit nummer begint nietsvermoedend met een sobere elektrobeat om vervolgens uit te monden in de meest verrassende, te gekke banjosolo. Zo spelen ze het op wonderbaarlijke wijze klaar een banjo spectaculair te laten klinken. Het zijn dit soort gedurfde, onverwachte muzikale experimenten die La Femme tot een bijzonder belangwekkende groep muzikanten verheffen. Het is een groep die niet enkel grenzen opzoekt, maar ze spectaculair overtreedt.
Meer gewaagd, meer geslaagd
Het album is gebalanceerd en verre van bombastisch door een combinatie van experimentele nummers en de laid back feel good nummers zoals Divine creature. Het zou de groep echter charmeren om nog meer te experimenteren, zoals onder andere in La disconexxion en Lâcher de chevaux. Experimenteren betekent eveneens je kwetsbaar opstellen in plaats van je opzettelijk gereserveerd houden. Het zou hierom baten om ook de zang mee te nemen in het experiment. Dus wat zang betreft meer te wagen zoals ze al doen in het spoken word–achtige nummer Pasadena. Het zou belangwekkend zijn als ze qua zang meer van zulke grenzen opzoeken, waar de groep na de verschijning van dit album zeker toe in staat blijkt.
‘I got to moving around like a foreigner’
Hoewel er niet veel wordt geëxperimenteerd met de zang, is de groep er wel in geslaagd om de teksten te laten aansluiten bij de ambiance die de muziek creëert. Ze zijn vaak geestig, recht door zee en refereren naar het nachtleven. Zoals bijvoorbeeld de track Foreigner waarin rechttoe rechtaan wordt gezongen: ‘You fuck this guy without a condom, a D.J or whatever / And I am sick of that, I got to moving around like a foreigner.’ Dat alles onder luid geschal van een vrolijke elektrobeat en in het Engels met opzettelijk overdreven Frans accent: ‘and I am zick of zhet’. Wat het in combinatie met de titel een ironische ondertoon geeft. In dit geval is de nonchalance van de stem zinvol want het drukt het gevoel van de persoon in kwestie haarfijn uit.
De teksten schetsen meer een sfeer dan dat ze narratief bieden.
Foreigner is het enige Engelstalige nummer van de plaat. De rest is of een combinatie van Frans en Engels of volledig Franstalig. Is het erg dat je vanwege je lang vergeten schoolkennis van het Frans de teksten zo nu en dan niet kunt volgen? Niet per se. De teksten schetsen meer een sfeer dan dat ze echt narratief bieden. De geschetste sfeer komt overeen met het gevoel dat de muziek al biedt, de tekst is hierbij een extraatje maar is niet noodzakelijk. Daarnaast is het veeleer de intonatie van de stemmen die veelzeggend is, ondanks dat ze juist met hun stem meer mogen uitproberen. Dit alles in combinatie met de verrassende, enerverende muzikale experimenten maakt Paradigmes tot een unieke luisterervaring.