Van muffe alternatievelingen tot kakkerige luitjes: de campus is een broedplaats voor divers volk. Aangezien tweedejaars sociologiestudent Richard van den Berg de godganse dag op de campus doorbrengt om vooral uit zijn neus te eten en glazig voor zich uit te staren, knoopt hij gesprekken aan met voorbijgangers.
Ik sta op het Erasmusplein en zie plots een aantal bestuursleden van de Radboud Universiteit (RU) voorbijwandelen. Wat een unieke verzameling hypocriete nietsnutten zijn jullie toch, grom ik in mezelf. Hoewel de RU zich progressief voordoet, onderhoudt de universiteit warme banden met het Vaticaan. Vorig jaar ging een hele delegatie RU-kopstukken gezellig op visite bij de paus in het conservatieve staatje waar men meent dat homo’s het beste tot hun recht komen op de brandstapel. Alsof het niet erger kan, het Vaticaan vindt jezelf aftrekken iets duivels. Ik zucht, dat wordt dus een enkeltje naar de hel.
‘Hallo!’ roept iemand achter me. Ik draai me om en zie een vage kennis die onderwijsassistent is. Zijn voortanden zijn voor de helft afgebroken, misschien ziet hij kaasraspen aan voor tandenborstels. Ondanks zijn glimlach herken ik iets droevigs in zijn ogen, alsof hij iets wil opbiechten.
‘Wist je dat de RU 100 jaar bestaat?’ vraagt hij voor ik iets kan zeggen. ‘Ze gaan allerlei dingen organiseren, geweldig hè?’
‘Ammehoela!’ zeg ik met gebalde vuist. ‘Als universitair Nederland een boxer zou zijn, was de RU een oneindig remspoor. Waarom vieren we in vredesnaam het jubileum van een hypocriet hoopje ellende?’
Merkwaardig genoeg kijkt hij me na deze grote poëzie gek aan.
‘Wat vind je zo hypocriet aan de RU?’ vraagt hij vertwijfeld.
De RU verkoopt haast uitsluitend saucijzenbroodjes en meer van die BMI-terreur.
Ik leg mijn Vaticaanpunt uit, waarna ik begin over wat er scheelt aan het knaagsel op de campus. De RU promoot graag een gezonde levensstijl, maar verkoopt tegelijkertijd haast uitsluitend saucijzenbroodjes en meer van die BMI-terreur. Als onze universiteit dan iets gezonds verkoopt, lijkt het bestemd voor overbetaalde RU-bobo’s in driedelig pak.
We lopen door en na een tijdje zegt de onderwijsassistent dat hij me iets moet vertellen. Ik voel zijn droevige ogen op mijn gezicht branden. Aarzelend vertelt de onderwijsassistent me dat een eerstejaars uit zijn werkgroep naar zijn voortanden wees en riep dat het wat vroeg was voor halloweenattributen. Hierop schold mijn kennis de eerstejaarsstudent flink uit en nu is hij bang voor ontslag.
‘Ach, je hebt geluk dat je bij de RU werkt’, vertel ik. ‘De RU zegt ongepast gedrag heel problematisch te vinden, maar in de praktijk kun je je als docent rustig misdragen zonder te worden ontslagen. De RU-bestuurders zijn namelijk niet alleen fangirls van de paus, maar vragen die rare snuiter ook om advies over wat te doen bij meldingen van ongepast gedrag.’
Mijn kennis haalt opgelucht adem en glimlacht helaas breed.
‘Wist je dat Coca Cola en de RU een deal hebben lopen?’ vraag ik. ‘Er hangen Coca Cola posters in de Refter. Belachelijk.’
‘Hoe kun je in godsnaam zaken doen met een bedrijf dat een fetisj heeft voor extreme milieuvervuiling?’ vraagt hij luid. ‘En dat terwijl de RU een hele klimaatcursus organiseert.’
‘Dat is nog een bijzaak, beste kerel. Wat pas echt vervelend is, is dat ik aandelen heb in Pepsi en de RU daar nooit reclame voor maakt.’
Wil je meer campusconversaties lezen? Je vindt ze hier.