In het normale leven is rechtenstudent Sjoerd Bakker vooral bezig met het schrijven en interpreteren van wetsartikelen en jurisprudentie. Buiten het recht om laat hij de strikte verwijzingen achterwege en komt de verbeeldingskracht tevoorschijn. In deze column beschrijft hij een gebeurtenis waarbij de lezer met selectieve context midden in het verhaal valt.
Mijn levensstandaard is danig verlaagd: ik ben Fortnite gaan spelen. Verveling dreef me naar het spel dat mijn 14-jarige neefje de hele nacht wakker hield. Fortnite, het meest kinderlijke schietspel dat er bestaat. Met lichte gevoelens van schaamte en ironie begon ik aan mijn overlevingstocht op het fictieve slagveld. Al snel maakten deze gevoelens plaats voor een enorme drang om te winnen.
De fraaie kleuren en aantrekkelijke sound effects maakten het erg moeilijk voor me om te stoppen. Zonder dat ik me er bewust van was, waren er plotseling vier uren verstreken. Ik had me voorgenomen om het spel eenmalig te spelen. De volgende avond verveelde ik me echter weer en klikte ik het spel opnieuw aan. Die week heb ik in totaal twintig uur vergooid aan Fortnite. Ondertussen begon het met te dagen dat ik misschien een keer goed in de spiegel moest kijken. Het vermaak dat het spel mij bood was buitensporig en het ronddwalen op een slagveld voelde als verspilling van tijd. Ik kreeg bovendien met een ernstig bijeffect te maken.
Ik begreep slecht presterende scholieren opeens veel beter.
Een spel als CandyCrush zorgt ervoor dat bij het sluiten van je ogen er opeens allerlei snoepjes het netvlies ziet passeren. Een soortgelijke bijwerking heeft Fortnite ook, maar dan in de overtreffende trap. Ik kon niet eens meer rustig een rondje gaan wandelen zonder een niet-bestaande wereld voor me te zien. Ieder huis dat ik zag, transformeerde tot een potentiële mogelijkheid om een box te openen. Ik scande voortdurend de omgeving om wapens te vinden en vijanden te signaleren. Ook verzamelde ik hout zodat ik een toren om mezelf heen kon bouwen en uit paniek rende ik plots een struik in om mezelf voor een voorbijganger te verbergen.
Langzaam maar zeker ontstond een verslaving; eentje waarvan ik nooit dacht dat ik die zou ontwikkelen. Ik begreep tieners die door Fortnite slechter presteren op school ineens veel beter. Tijdens het spelen, waande ik me namelijk ook weer scholier; buiten Fortnite was niets belangrijk. De middelbare school heb ik al een tijdje terug achter me gelaten en ik wil er niet naar terug. Er zat niets anders op dan het spel te verwijderen en op zoek te gaan naar een andere vorm van vermaak.
Ik denk erover na om TikTok te downloaden.