Home Artikelen De irrealistische analist: ‘May the multiple choice questions be ever in your favour’

De irrealistische analist: ‘May the multiple choice questions be ever in your favour’

Derdejaars student Tonnie de Benis heeft op de universiteit mateloos leren nuanceren. Iedereen weet echter dat een goed verhaal ontstaat met een leugentje of een zware overdrijving. In zijn column laat hij de nuances varen op een zee met meer dan één korreltje zout.

Terwijl ik uit het raam van mijn kamer staar zie ik een kraakheldere lucht. De felle zonnestralen en fluitende vogels dringen mijn ogen en oren binnen. Op dat moment wordt mijn vreedzame beeld verstoord door het gevreesde geluid van de wekker. Alles bleek een droom te zijn en de lucht is weer grijs en grauw. Ik word onmiddellijk geconfronteerd met de pijnlijke realiteit van het dagelijkse leven. Vandaag is het zover: een tentamen in het Comeniusgebouw. Met druppels angstzweet op mijn voorhoofd log ik in op My TimeTable om mijn seatingnumber op te zoeken. Ik neem afscheid van mijn familie en nadat ik mezelf heb omgekleed spring ik de fiets.

Wanneer ik aankom bij het Comeniusgebouw krijg ik meteen het idee dat ik in de Hunger Games ben beland. Alle studenten moeten zich identificeren met hun seatingnumber, waarna zij het gebouw binnengeloodst worden. Onder het geluid van knikkende knieën wordt iedereen verplicht zich te begeven naar hun kluisje, om hun spullen achter te laten en vervolgens toe te treden tot de pc-ruimte. Wanneer alle rekruten hebben plaatsgenomen in de strijdarena, galmt er een stem door een luidspreker uit het plafond. Een van de pionnen van de Gamemakers, ook wel surveillanten genoemd, spreekt de zaal op Orwelliaanse wijze toe: ‘Plaats onmiddellijk uw drinkflessen op de grond en uw studentenpas rechtsboven op uw tafel’. De arena zit vol met deelnemers uit zowel het District of Art als het District of Science. Met klapperende tanden loggen zij in, waarna de onzichtbare stem nog een keer uit het plafond roept: ‘Let the Games begin.’ Wat volgt is een bloedstollende slachting waar de ene na de andere student zowel mentaal als fysiek te gronde wordt gericht. De strijdarena begint contouren te krijgen van een panopticon waarin iedere afwijkende beweging van een student onmiddellijk wordt gedetecteerd. Terwijl iedereen zich nog in de gruwelijke strijd bevindt, smeek ik teneergeslagen om genade. Ik steek mijn hand met mijn resterende vingers in de lucht. Ik geef me over en krijg toestemming om het strijdtoneel te verlaten.

Er volgt een bloedstollende slachting waar de ene na de andere student te gronde wordt gericht.

Na deze mentale uitputtingsslag fiets ik terug naar huis. De digitale vorm van examinering in het Comeniusgebouw lijkt wel een slagveld waarin individuen normen van een totalitair regime volledig internaliseren. Om te ontsnappen aan deze dystopie, duik ik snel mijn bed in om terug te keren naar dromenland. Ik treed weer toe tot de zonovergoten wereld met bloeiende bloemen, fluitende vogels en lachende studenten.

Dit artikel stond eerder in ANS-krant 6.

Laat een reactie achter

Gerelateerde artikelen