De student heeft het maar druk: studeren, sporten, spacen op feesten en vaak nog een bijbaan. Het hoofd koel houden is in dit stressvolle bestaan met zijn onzekere toekomst lang niet zo makkelijk. Dankzij de praktische wijsheden van de Romeinse Keizer Marcus Aurelius behoudt Pablo Vinkenoog zijn zelfbeheersing, zelfs in de meest hachelijke momenten.
‘U mag niet vergeten dat de aandacht die u aan iedere handeling geeft zijn eigen waarde en juiste maat heeft. Zolang u niet te veel bezig bent met de dingen die van ondergeschikt belang zijn zult u niet ontmoedigd raken.’ – Marcus Aurelius, boek 4: citaat 32
Het is fijn om de wekelijkse verantwoordelijkheden op zijn tijd te vergeten. Dat hoop ik nog lang te kunnen doen, maar ooit raakte ik erdoor verloren. Hoog in een torentje, bevond zich vroeger een salon. Bestaande uit lappendekens en een vloer van kussens, keek deze uit over de binnenstad. Mijn vrienden en ik noemden ons zelfgebouwde paradijsje de Moskee, want ook daar trekt men de schoenen uit en is gericht naar Mekka. Het liefst was ik altijd daar. Ik ging hierdoor nauwelijks meer naar school, hield een handjevol vrienden over en wilde liever het huis niet uit. Dat alles liet mij immers koud, want ik had de ‘groene wijsheid’ in pacht. Groen, naar de kleur van de plant, en wijsheid, omdat ik onder invloed wijzer dacht te zijn.
Al blazend ging het daaropvolgende schooljaar zorgeloos aan mij voorbij, maar tegen het einde van de vijfde klas verschenen de eerste barsten in mijn porseleinen wereldbeeld. Zonder het te beseffen veranderde wiet roken in een ontsnapping aan mijn verantwoordelijkheden. De problemen stapelden zich op. Mijn cijfers gingen achteruit, ik werd vergeetachtig, kreeg een leeg gevoel en sliep dagelijks uit tot in de middag. Het ontbijt sloeg ik daardoor altijd over, zonder te begrijpen dat ik in plaats daarvan figuurlijk mijn zelfbeeld opat.
Ruim vier maanden zat ik in duisternis toen een vlaag licht deze plots doorbrak.
Inmiddels deed het roken van wiet mij geeneens plezier meer. Dikwijls werd ik er achterdochtig en nerveus van. Hetgeen mijn eigenwaarde vervolgens verder verlaagde. Dat bleef ik echter ontkennen en pas een jaar later veranderde ik geleidelijk mijn gebruik. Daarvoor diende ik een aantal vriendschappen te laten gaan en de eenzaamheid overviel mij. Ruim vier maanden zat ik in duisternis toen een vlaag licht deze plots doorbrak, een lang vergeten jeugdherinnering. Een beloning die mij volledig deed besluiten te stoppen en na zes maanden voelde ik mezelf vrijwel weer de oude.
Mijn verleden liet mij inzien dat wij voortdurend onze gewoonten en omgeving dienen te controleren. Komt alles voor in de juiste mate? Zijn beide nog waardevol? Niets blijft namelijk zoals het was. Op het moment een onderdeel van ons leven uiteindelijk zijn waarde verliest, moeten we afscheid nemen of onszelf opnieuw uitvinden. Dat is zwaar, maar in ieder geval niet schadelijk. Ons gedrag kunnen wij namelijk alleen zelf veranderen. Hoe langer wij hier mee wachten, des te moeilijker dit wordt. Zoals stromend water stenen langzaam laat splijten, slijten namelijk ook slechte gewoontes dieper in je karakter. Ga daarom aandachtig met iedere handeling om en laat de dingen voorbij gaan die van ondergeschikt belang zijn geworden. Zodoende zal je niet ontmoedigd raken het juiste te blijven doen.