Waar grote zus Doornroosje bekendstaat om een meer mainstream agenda en grote feesten, staat podiumcafé Merleyn bekend om haar originele, intieme en vaak ietwat niche optredens. Zo ook het muzikale samenspel van de Nijmeegse bands Misprint en Politie Warnsveld die op een ijzige nacht in Merleyn samen een activistische en anarchistische avond verzorgden.
Een consistente instroom van publiek leidt tot een langzame stijging van de kamertemperatuur tot zomerse hoogten, een voorbode van een avond waarin warmte centraal zal staan en een straf contrast met de snijdende januarikou buiten. Waar men eerst nog nors voor zich uitstaarde, maakt een zachtmoedigheid zich meester van het wachtende publiek. Wie stelt dat multiculturaliteit in Nederland heeft gefaald, zou de massa hier eens moeten zien. Dat er zo een groot aantal mensen op het optreden afkomt weergeeft de beginnende cultstatus van de beide bands. Waar verschillen onder elkaar zogenaamd een emulsie zouden vormen, werkt de liefde voor muziek en cultuur kennelijk als een soort emulgator, wat ertoe leidt dat iedereen met elkaar mengt in tegenstelling tot menig concert waarin iedereen bij zijn eigen groepje blijft staan. De knusheid van een kleiner podium zoals Merleyn helpt hier ook aan mee.
Warme regen in januari
De deuren van het podium openen zich en de artiesten van Misprint en Politie Warnsveld struinen door het publiek heen de zaal in en gaan op het podium staan. Hierdoor is het niet de band die zich verheft boven het publiek, maar het publiek dat zich verheft boven de artiesten. Dit is een vorm van discretie die veel artiesten missen en die de wisselwerking tussen publiek en artiest versterkt. Een bijna anarchistische eenheid ontstaat, waarbij er van een bepaalde hiërarchie geen sprake meer is.
Wie spreekt van een pakkende opening van een optreden, spreekt van Misprint. Met nostalgische, Spinvisiaanse teksten zingt frontman Tom Verstappen het publiek terug naar tijden van zon en zomer, een broodnodig sentiment in de koude dagen van het jaarlijkse glaciaal dat wij winter noemen. Gedurende het hele optreden blijft de energie van de band zichzelf overtreffen, waarna het publiek ook zinderend meeschreeuwt. Pakkende refreinen en overstijgende chorussen blijven zich als zomerse donderwolken samenpakken boven de hoofden van de bandleden. Verstappen is niet bang voor interactie met het publiek en bevindt zich te midden van alles en iedereen. Zo wordt de eerste helft van het concert afgesloten en kletsnat van het zweet staat Misprint op het podium. Als warme regen op een zomerdag.
In het oog van de storm
Na ongeveer een uur spelen maakt de vierkoppige band Misprint ruimte voor vier andere koppen, die van de band Politie Warnsveld. Een sirene schelt door de ruimte en het publiek kijkt verwachtingsvol naar het podium. Een radiobericht klinkt waarin Warnsveld de titel ‘feestidealisten’ krijgt. Wat volgt is een uur vol kinetische energie die wordt overgedragen van ziel naar ziel. Een eclectisch geheel van Ska, Reggae, Pop en meer, allemaal in het Nederlands gezongen, klinkt door de ruimte. Moshpits worden om de paar minuten steeds opnieuw gevormd en mensen zijn weer aan het pogoën als vanouds. Politie Warnsveld roept in haar volle muzikale glorie herinneringen terug aan de legendarische band Doe Maar maar dan zonder Doe Maar te zijn, want Warnsveld is een eigen eenheid met vier koppen die haar eigen ding blijft doen. Van crowdsurfen tot een spontane serenade geven aan een meisje in het publiek, niets is taboe.
Minilomanie
Het zomerse en nostalgische van Misprint en het ruige en gedurfde van Politie Warnsveld vormen samen een megalomaan geheel, in de meest positieve zin van het woord want van grootheidswaanzin is absoluut geen sprake. Het publiek wordt van het begin tot het eind heen en weer bewogen, wat leidt tot een tropische storm in Merleyn, een wervelwind om precies te zijn.