Overdag een opgepoetste campus en ‘s avonds schurft, bedwantsen en beschimmelde boterhammen. Het contrast tussen de universiteit en de studentenhuizen kan niet groter. Lies Heijs (22, Master Literatuur en Samenleving) breekt een lans voor de romantiek van het studentenhuis en schrijft over alles wat zich afspeelt in de gangen van het door haar en vele anderen bewoonde Hoogeveldt-complex.
Bas vindt dat we de kerstboom moeten aftuigen. Senne beargumenteert dat het bijna kerst is en we de boom beter kunnen laten staan. Dylan stelt dat hij laatst een muis door de boom heeft zien lopen. Isabel vindt de muis vies en is het met Bas eens over het aftuigen, maar vindt het belangrijker dat we het over de afwas op het aanrecht hebben. Sonja merkt op dat sommige mensen hun afwas in de boom drogen.
Het is eind oktober en we zitten samen in de keuken die niet ontworpen is voor vijftien actieve huisgenoten. De lampjes in de kerstboom branden gezellig. We komen niet vaak met zijn allen op hetzelfde moment bij elkaar, maar vandaag is een speciale dag. We voeren namelijk een speciale discussie, precies dezelfde als vorig jaar en het jaar daarvoor.
Ik noem dit het ‘het moet beter gesprek’. En dat alles beter moet, daar zijn we het over eens. We bewonen niet alleen dezelfde verdieping maar ook dezelfde bubbel. Eerstejaars die ‘s nachts op het plein kotsen, de bio-industrie, het geluid van de lift en klimaatverandering. We zijn tegen, belezen en het met elkaar eens.
‘De regen slaat tegen de ramen, de mensen zijn weer thuis en we beseffen dat we in een vieze bende leven’
Toch hebben we het nu niet over die zaken. Want waar ik – helaas – zeker weet dat niet alle Hoogeveldt-bewoners biologische havermelk lurkende snelwegplakkers zijn, weet ik wel dat iedereen in oktober met dezelfde reden bij elkaar komt. Een muis in de kerstboom is niet langer een grappige zomeranekdote en het is toch best vies dat er vliegjes uit het putje komen van de douche die niemand gebruikt. De regen slaat tegen de ramen, de mensen zijn weer thuis en we beseffen dat we in een vieze bende leven.
En dus spreken we precies hetzelfde af als ieder jaar: we gaan het beter aanpakken. Dit jaar beloof ik plechtig, maar dan ook echt plechtig, om direct mijn afwas te doen. Sonja bluft dat ze de muis gaat vangen en temmen. Luke gelooft dat niet zo, maar wil wel het GFT buitenzetten. Senne, Bas en Dylan willen haar daar wel mee helpen.
We weten allemaal dat dit maar twee weken goed gaat en dat stelt me gerust. Niet omdat ik het leuk vind om op een vroege maandagochtend mottenlarven in mijn al bereide en half opgegeten havermout te vinden, maar omdat ik het fijn vind dat we dit gesprek zullen moeten blijven voeren. Dat dat niet alleen voor ons geldt, maar ook voor alle generaties studenten die zullen volgen. Tegelijkertijd zullen de échte problemen niet opgelost worden. Dieren zullen blijven sterven en de zeespiegel zal stijgen. Maar zelfs als Nijmegen straks overstroomd is en alleen de toren van Hoogeveldt nog boven het water uitkomt, zullen studenten daar midden oktober drie woorden uitspreken: ‘Het moet beter.’
Deze column verscheen eerder in ANS-krant 2.