Het Dichtdagboek: Dichtbij

Studenten maken van alles mee: de eerste kookervaring, een eerste serieuze baan en tentamenstress. Rechtenstudent Eliane Iven houdt de ballen in de lucht door zich te uiten in haar dichtdagboek waarin je elke maand een kijkje kunt nemen.

Dichtbij

Als jongvolwassene verloor ik mijzelf in het streven naar lichamelijke perfectie.
Slachtoffer van een zelf gecreëerde mal, huilde ik tranen om het loshangend vel van mijn benen.
De tijgerachtige striae in de spiegel werd een reden om lichte verkoeling aan het strand te annuleren
en feestjes te vermijden.

Het waren de hooguit gemiddelde dagen waardoor het zelfoordeel het hardst werd.
Het bleke pashokjeslicht dat tijdens een stadsbezoek blootlegde wat angstvallig moest worden vermeden.
Een neonkleurige bikini die zacht glooiende vetheuvels boven de heupen toonde 
of stugge spijkerstof die mollige bovenbenen te stevig omspande.

Onder die momenten groeide vermijden van ongezond eten uit tot een obsessie.
Het ritueel van zelfhaat verwijderde elke rationele gedachte,
tot honger niet enkel het pad tot perfectie meer was, 
maar tevens de zuurstofrijke motor naar een vol bestaan.

Met een lijf kleiner in omvang zou mijn leven eindelijk beginnen.
Het leven, onvoorspelbaar en onzeker, zou beteugeld worden. 
Met voldoende restrictie zou de pijn van de gemiddeldheid van mijn bestaan mij bespaard worden. 
Ik zou mooi zijn.
Vrouwelijk, charmant en elegant als spinrag.
Het leven zou natuurlijk vloeien, zonder de dagen vol verdriet waarop het te moeilijk was om te ademen en het anonieme donker van mijn kamer zelfs geen verlichting bood.

Tegenwoordig huil ik om hoe vervaald mijn herinneringen zijn. 
Hoe elke echte ervaring, lach, en gedeelde blik is besprenkeld met de mentale afwijzing van mijn vel,
enkel omdat de omvang van mijn dijen de ijdele hoop op slanke benen nog altijd overtrof.

Na jaren met dit soort gedachten en gevoelens, 
besloot ik op een hooguit gemiddelde ochtend in april niet langer te vechten.
Op die dag toonde een boek mij voor het eerst kort de echte waarheid,
dat ikzelf en al die worstelende vrouwen al die jaren al heel en voldoende waren.
We moesten het alleen zien.

Ben je benieuwd naar andere gedichten? Deze lees je hier.