Hoog bezoek in het Linneausgebouw afgelopen woensdag: twee Amerikaanse astronauten, Carl Walz en Danny Olivas, bezochten onze campus om te luisteren naar de ambitieuze plannen van studenten uit het hele land. Dat deden ze met oprechte interesse en een hoop zelfspot: ‘Je hoeft niet slim te zijn om een astronaut te zijn; kijk maar naar mij!’
Alle astronomen in spe krijgen ooit te maken met de vraag: ga je voor een Mars of een Milkyway? Terwijl de aanwezigen kauwend hun keuze maakten, wachtten ze gespannen op de verlate NASA-astronauten Carl Walz en Danny Olivas, de eregasten van de dag. Ruimtereizen blijkt toch minder uitdagend dan de Nederlandse file! Walz hield lange tijd het Amerikaanse record voor cumulatieve dagen in de ruimte, en Olivas onderscheidde zich in de ruimte door in 2007 met succes een beschadigd hittewerend deken op de Space Shuttle Atlantis te repareren, wat cruciaal was voor de veilige terugkeer naar de aarde. De langverwachte entree van Olivas en Walz werd met applaus en opgewonden gefluister ontvangen, terwijl de spanning in de zaal voelbaar toenam. Klein van postuur, maar toch straalden ze gezag uit. Met de schouders naar achteren en gekleed in een NASA-bomberjack stonden ze zelfverzekerd voor de zaal. Het ijs werd al snel gebroken toen Olivas met een opgewekt ‘Howdy!’ de zaal begroette.
De astronauten bezochten de afsluiting van Moonshots, een programma geïnitieerd door de Netherlands Space Office (NSO) voor mbo-, hbo- en wo-studenten. Het project, dat sinds januari liep, daagde studenten uit om hun gekste en meest grensverleggende ideeën waar te maken. In teams werkten ze hun concepten uit onder begeleiding van astronauten en experts in het veld. Afgelopen woensdag pitchten twee teams hun baanbrekende idee aan Olivas en Walz, die hen vervolgens feedback en advies gaven voor de uitvoering van het project.
Ruimte voor ideeën
De eerste studenten, Coen Ris (HvA) en Daniël Crovato (TU/e), stelden hun idee voor de Lunar Net Liner voor. Dit is een net, gebouwd in een krater op de maan waarin ruimteschepen kunnen landen en weer mee kunnen opstijgen. Hiermee zou het mogelijk zijn om tot wel veertig procent brandstof te besparen bij elke maanexpeditie van NASA en European Space Agency (ESA).Om dit proces te verduurzamen hebben de studenten een manier bedacht om bij elke landing en opstijging vanaf de maan, energie en brandstof te besparen. Het enige wat nog ontbrak, aldus de studenten, was ‘heel veel geld.’ Olivas en Walz reageerden enthousiast op de pitch en gaven inhoudelijk advies, voortkomend uit hun eigen ervaringen. Ze behandelden de studenten als gelijken, alsof die zelf ook de uitdagingen van het landen van een raket hadden meegemaakt. Deze sfeer creëerde een omgeving waarin ideeën konden floreren en verder konden worden uitgewerkt.
‘een net, gebouwd in een krater op de maan waarin ruimteschepen kunnen landen en weer mee kunnen opstijgen’
De studenten werden aangestoken door het enthousiasme van de astronauten en bevestigden achteraf hun ambitie om het idee te realiseren. Verbaasd vertelde Ris: ‘Het kan dus echt! Ik heb nu wel het vertrouwen gekregen om het te gaan proberen.’ Hij kreeg de tip van de astronauten om te kijken of ruimtevaartorganisaties op zoek zijn naar mensen met ideeën. ‘Ik wil hier carrière in maken, dus ga zeker kijken of ESA mij nodig heeft.’
Oneindige reflectie
De andere indrukwekkende pitch kwam van Oscar Lawson (Yuverta), Hidde Bos (RU) en Mireya Derksen (RU), en probeerde de grens tussen wetenschap en kunst te verleggen en vervagen. Ze stelden de vraag: Hoe zou het zijn om een bol met van binnen een glad spiegelend oppervlak te creëren die licht oneindig reflecteert? Hoe zou je je voelen? Ook deze groep ontving waardevol advies; ‘Dat het nog nooit gedaan is, betekent niet dat het niet kan’, aldus Walz. “Probeer het, en laat je niet limiteren, in de woorden van de gerenommeerde wetenschapper Thomas Edison: ‘Ik heb niet gefaald. Ik heb alleen 10.000 manieren gevonden die niet werken.’’’ Met andere woorden: ‘Ga aan de slag en probeer het gewoon.’ Gewoon proberen lijkt nog niet zo gemakkelijk, maar vanuit de zaal kregen de studenten de tip om eens bij het Donders instituut langs te gaan.’ Misschien hebben we het netwerk van experts nog niet, maar we kunnen altijd een poging doen’, vertelde Bos twijfelend.
The sky is the limit
Als afsluiting beantwoordden Olivas en Walz gepassioneerd de vragen van het publiek. Hiermee wisten ze niet alleen de aanwezigen te enthousiasmeren voor de ruimtevaart, maar spoorden ze ook iedereen aan om groots te dromen. ‘Sinds we in de ruimte zijn geweest, is ons perspectief op de wereld compleet veranderd,’ vertelde Olivas. ‘Je gaat nadenken over de zin van het leven. Daar, zwevend boven de aarde, voel je je verbonden met iedereen op deze prachtige en kwetsbare planeet.’ ‘Het ontdekken van de ruimte stelt ons in staat om de grootste vragen uit de geschiedenis te beantwoorden’ voegde Walz toe. Ze sloten af met de boodschap dat iedereen zelf moet onderzoeken hoe zij de wereld willen veranderen, want: ‘In de ruimte is er plek voor iedereen!’