[Ingezonden] Hoe mijn borsten activistisch werden

Met de naderende zomermaanden en stijgende temperaturen trekken mensen massaal hun bikini’s, badpakken en zwembroeken weer uit de kast . Topless zonnen voor vrouwen lijkt echter nog steeds taboe te zijn. RU-student Ru Dahm vertelt in deze ingezonden brief waarom topless zonnen voor vrouwen – net als bij mannen – als de normaalste zaak van de wereld zou moeten worden beschouwd.

Op een zomerse dag rond het middaguur werd ik vorig jaar weggestuurd van het strand op de camping in Nederland. De aanleiding: ik was topless aan het zwemmen en na een waarschuwing weigerde ik een bikinitopje aan te doen. Volgens de medewerker was dit erg ongepast, omdat, en ik citeer: ‘Er hier ook kinderen aanwezig zijn.’

In de zomer ben ik wel vaker topless als de temperaturen erom vragen. Op het strand, in het park en vooral: waar mannen óók topless zijn. Bh’s draag ik sowieso niet, dus waarom zou ik opeens wel een bikinitopje aan moeten? Toch voel ik me altijd zelfbewust. Want hoe normaal ik het zelf ook vind, aflezend aan de reacties van mijn omgeving kan ik haast niet anders dan concluderen dat ik keer op keer een activistisch statement maak. Mensen in de buurt weten zich geen houding te geven. Ze kijken te lang of draaien hun hoofd juist snel weg. Alles om te voorkomen dat ik ook maar de indruk zou krijgen dat ze naar mijn borsten zouden staren. Vrienden, familie en zelfs partners die zichzelf als ‘feminist’ beschouwen, raken spontaan in morele paniek door  hun instinctieve schrikgevoelens.

Voor de in stand houding van de status quo is het normaal en gewenst om als vrouw je borsten en tepels te bedekken. Maar er zit een addertje onder het gras: te veel bedekking is namelijk óók niet de bedoeling. Onder de patriarchale norm moet er nog wel genoeg bloot te zien zijn. Als ik de mode mag geloven, dragen vrouwen vooral hoog uitgesneden bikinibroekjes en badpakken terwijl mannen een ‘zwembroek’ of ‘zwemshorts’ aanhebben. Het lijkt erop dat het zomerse kledingvoorschrift voor vrouwen neerkomt op een dubbele standaard: het moet bedekkend genoeg zijn om ‘beschaafd’ te blijven, onthullend genoeg om de male gaze tevreden te stellen.

Als ik het goed begrijp moet ik mijn borsten dus bedekken omdat sommige mensen aan seks denken en ik kinderen zogenaamd angst zou inboezemen. Er zijn regels en wetten van kracht om dit af te dwingen omdat de samenleving niet klaar zou zijn voor het gelijk stellen van de bovenlichamen van mannen en vrouwen. Fijn om opnieuw bevestigd te krijgen dat de wet het patriarchaat beschermd en in stand houdt.

Een van de redenen dat mensen vrouwenborsten en -tepels seksualiseren, is dat ze vrijwel uitsluitend te zien zijn in seksuele contexten: in porno of in de slaapkamer met een (seks)partner. Juist door borsten vaker in andere situaties zichtbaar te maken, kan die seksualisering doorbroken worden. Hoog tijd dat topless zijn in Nederland niet langer wordt gezien als een daad van activisme, maar simpelweg als iets volkomen normaals – net als bij mannen.