Home Artikelen [Ingezonden] Studeren met een masker

[Ingezonden] Studeren met een masker

door Liset Schuitert

Liset Schuitert kampte zelf met een eetstoornis. Hier deelt ze haar verhaal waarin zij tot slot beschrijft dat de Radboud Universiteit haar toentertijd niet de middelen bood om haar te helpen. Daarom roept ze de universiteit op om meer aandacht te geven aan mentale gezondheid van studenten.

Lange tijd stond ikzelf nooit stil bij wat ik heb bereikt. In plaats daarvan legde ik mezelf veel  druk op omdat ik altijd meer en beter wilde. Ik zie momenteel zoveel mentale problemen onder studenten: stress, piekeren, angst, maar vooral de druk om te presteren. Dit komt vanuit henzelf of vanuit de omgeving. De mentale problemen die ik nu zie bij anderen brengt mij naar de zomer van 2018, waar ik vastzat in mezelf. Voor de meesten is de zomervakantie het uitgelezen moment om te ontspannen en te reflecteren, maar voor mij was die vakantie een grote frustratie. 

Waar ik namelijk thuis controle had over eten, viel dit op vakantie compleet weg. Zo streste ik over het ontbijt, de lunch en het avondeten. Ik had zelfs bedacht om in de ochtend zo min mogelijk te eten, zodat ik niet zou aankomen. Het ging zo ver dat ik met duizeligheid en trek rondliep in de stad en langs het strand. Mijn toenmalige vriend en ik verbleven in een hotel, waardoor we elke avond gingen uiteten. Waar dit voor de meesten als een paradijs klinkt, was dit voor mij een hel. Ik bestelde in mijn ogen de meest veilige optie: iets met kip of alleen groente. Ik genoot echter absoluut niet van het eten en samen zijn. In mijn hoofd was ik namelijk bezig om zo snel mogelijk het eten op te hebben, zodat we daarna terug naar het hotel konden. Niet omdat ik moe was, maar omdat ik wilde overgeven. De maaltijd die ik net had gegeten moest er zo snel mogelijk weer uit. Huilend hing ik dan boven de wc en besefte dat mijn onschuldige poging om af te vallen, was veranderd in een ziekte. 

Ik wist niet hoe ik met negatieve emoties zoals boosheid, verdriet of eenzaamheid om kon gaan.

De eetbuien die ik had waren een manier om met emoties om te gaan. Ik wist namelijk niet hoe ik met negatieve emoties zoals boosheid, verdriet of eenzaamheid om kon gaan. Wat ik eng vond was het voelen van deze emoties. Bovendien wist ik niet wat ik ermee moest doen, waardoor ik ging eten. Wanneer je copingmechanisme is om te eten, werkt het niet om te zeggen: ‘Je moet een betere manier vinden om met negatieve emoties om te gaan.’ Ik heb vaak gelezen dat ik bijvoorbeeld moest gaan wandelen, iemand moest bellen of moest gaan mediteren. Probeer dit maar eens terwijl je hoofd schreeuwt om eten. Dit gaat niet werken omdat het probleem dieper ligt. 

Ik was een pleaser en dat is ook een reden dat ik eetbuien heb gehad. Ik dacht namelijk continu na over de manier waarop anderen naar mij keken. Keer op keer maakte ik me druk of ik wel goed genoeg was. Daarentegen vond ik rust in het studeren omdat ik dit leuk vond. Echter werd dit op den duur wel obsessief en verloor ik mezelf erin. Een andere manier waarmee ik rust dacht te krijgen, was door te eten. Met mijn eetbuien probeerde ik grip op mezelf en erkenning, die anderen mij niet gaven, te krijgen. Ik zal je iets ‘schokkends’ vertellen: deze rust was een illusie. 

Wanneer ik een eetbui had, kon ik het masker even laten zakken. Ik voelde namelijk voor heel even de rust die ik nodig had, zonder dat er iets van mij werd verwacht. Aan de ene kant was dit fijn, maar aan de andere kant putte ik mezelf uit. Ik zat niet lekker in mijn vel en bovendien vergat ik veel dingen, zoals contact met vrienden of wat ik leerde tijdens het studeren. Ook vermeed ik sociale gelegenheden omdat ik het te spannend vond om iets te eten waarvan ik niet wist hoeveel calorieën waar inzitten. Als je een eetstoornis hebt of hebt gehad, herken je vast de lege blik in je ogen. Dag in dag uit probeerde ik mezelf te verdoven: door niet te eten, teveel te eten, door te braken, laxeren en overmatig te bewegen.

Ik hoopte dat er een plek was waar ik ‘lotgenoten’ kon ontmoeten.

Ik had gehoopt dat er vanuit de universiteit meer middelen waren om mij te helpen. Ik hoopte dat er een plek was waar ik ‘lotgenoten’ kon ontmoeten. Ik had gewild dat ik daar mijn masker even af kon doen en kon praten over alles wat me dwars zat. Wat mij betreft zou er veel meer aandacht moeten komen voor mentale gezondheid onder studenten. Niet alleen op het gebied van eetstoornissen, want dat is het topje van de ijsberg. Er zit nog zoveel meer onder.

Laat een reactie achter

Gerelateerde artikelen