Nederlands- en Filosofiestudent Jackie de Bree schrijft in haar gedichten over haar dagelijkse, maandelijkse en jaarlijkse mijmeringen.
Een slapende huid prikt
Dromen zijn als een omgekeerde weersverwachting, waarin regen en wind een donkere lucht aankondigen. De weerman waarschuwt: hang vannacht uw huid in de slaapkamer te drogen, keer hem binnenstebuiten met uw zenuwen naar de wereld gericht.
’s Nachts verandert het dromende denken in een vleermuis: piepend en wanhopig rondfladderend verkent het een wereld waarvan alleen de obstakels in kaart worden gebracht. Ik klem mijn hoofd tussen twee kussens in om de vleugelbreedte van mijn gedachtes in te perken.
Een slapende huid prikt, hagelkorrels kletteren neer om het kind in mij te wekken. In haar ogen gehoorzamen alle dingen aan de regels van het sprookje: alleen door op honderd verschillende manieren hetzelfde te zeggen, begrijp je wat onuitgesproken blijft.