Mara Burgstede houdt de media scherp in de gaten: van de Volkskrant tot de Linda. In haar column geeft ze op gepeperde wijze haar ongezouten mening over het gedrag van de pers. Hierdoor komt ze ook tot inzichten over haar eigen standpunten.
Als je de gemiddelde conservatieve columnist moet geloven, kun je tegenwoordig beter je mond houden over #MeToo-onderwerpen. Het cancelmonster van de woke elite staat immers dag en nacht klaar om je publiekelijk met de grond gelijk te maken. De angst om gecanceld te worden stak afgelopen week de kop op toen Tweede Kamervoorzitter Vera Bergkamp op het nieuws omtrent het vermeende seksuele wangedrag van Dion Graus reageerde. Ze stelde niet van de politie te zijn, en daarom de verantwoordelijkheid voor maatregelen bij de fractie te leggen. Pijnlijk, want het totale gebrek aan maatregelen maakt van de Tweede Kamer een plek waar dat soort gedrag kennelijk mag worden vertoond. Het taboe wat hierdoor op het gesprek over wangedrag komt te liggen werkt de onveilige werksfeer in de hand.
De argumenten tegen het publiekelijk aan de kaak stellen van misstanden zitten vaak vol van verhalen over een eerlijk strafproces. Zo verscheen na de aantijgingen tegen Sidney Smeets een artikel op Joop.nl waar uitgelegd werd waarom de ‘aanklacht’ tegen Smeets van geen kant klopte. Een van de argumenten was dat er onvoldoende sprake was van een eerlijke verdediging. Er werd voorbij gegaan aan het feit dat de beschuldigingen van de vermeende slachtoffers geen door het OM opgestelde aanklacht is, maar slechts een roep om hulp. Uitingen als deze hoeven niet te voldoen aan de formele eisen die de wet stelt. Het ‘volksgericht’ waartegen geagendeerd wordt, is juist nodig omdat het slachtoffers niet lukt om hun gelijk juridisch te krijgen. Het is het namelijk complex om bewijs te verzamelen in zedenzaken, waardoor dit soort zaken vaak in de vergetelheid raken.
Het gegil om deze woke-cultuur overschaduwt de discussie over het vermeende wangedrag zelf.
Dat betekent niet dat het publieke discours niets kan doen om moreel verwerpelijk gedrag aan te pakken. Het probleem is dat opiniemakers al klaar staan om het cancelen te verwerpen zodra er artikelen over wangedrag verschijnen. Dit gebeurt voordat iemand überhaupt de kans heeft gehad om de beschuldigingen los van het narratief omtrent cancel culture te zien. Het gegil om deze woke-cultuur overschaduwt de discussie over het vermeende wangedrag zelf. Het idee dat iemands leven geruïneerd is blijkt niet helemaal te kloppen: Smeets gaat door als advocaat, Graus kan ongestoord doorwerken in de Kamer.
Het wordt tijd dat we het lef krijgen om morele grenzen te trekken en een publiek debat te hebben over maatregelen en veiligheid, zonder te vallen voor de afleidingsmanoeuvre: het debat zelf als straf te zien. Cancel culture is een symptoom van ons onvermogen om wangedrag structureel aan te pakken, dus bij wet of door sancties op de werkvloer in te stellen. Misplaatst wantrouwen naar slachtoffers bevordert het recht van de sterksten: de beschuldigde zit nog in het parlement, de slachtoffers durven er geen stap meer te zetten.