Mara Burgstede houdt de media scherp in de gaten: van de Volkskrant tot de Linda. In haar column geeft ze op gepeperde wijze haar ongezouten mening over het gedrag van de pers. Hierdoor komt ze ook tot inzichten over haar eigen standpunten.
Struinend door het Goffertpark luisterde ik naar het oeverloze geouwehoer van Gijs Groenteman en Teun van de Keuken in de podcast Teun en Gijs vertellen alles. Groenteman legde uit dat zijn vrouw, columnist Aaf Brandt Corstius, zich scherp opstelt ten opzichte van andere schrijvers. Ze vindt dat een columnist nooit over het zijn van een columnist mag schrijven. Tijdens mijn wandeling was ik blij met de afleiding van de podcast. Ik zag mezelf vanuit een oogpunt dat niet de mijne was, zoals dat van camera’s, andere wandelaars en een schrijver op zijn zoldertje met een pijp in zijn mond die mijmerend uit het raam keek. Ik knikte instemmend toen het punt van Brandt Corstius werd uitgelegd: je moet wel een inspiratieloze narcist zijn als je je eigen universum in een medium centraal stelt. Columnisten wordt gevraagd om de wereld om hen heen te duiden, maar volgens Brandt Corstius schrijven ze zichzelf in het centrum van het universum. Ze verzuimen dus om dit vanuit een perspectief te doen dat ook voor mensen dat geen journalist zijn herkenbaar is.
Veel auteurs schrijven inderdaad bijzonder vaak over het zijn van een columnist en de dagelijkse bijzonderheden die daar bij horen. Het hebben van dat beroep lijkt ze inherent interessant te maken, zonder verder heel veel toe te voegen. Ik vond het vroeger al raar dat veel boeken over schrijvers gaan en veel films over Hollywood. De column in het AD waarin wordt verteld over een writer’s block is daarin niet anders dan de chickflick over een meisje dat naar Los Angeles gaat om haar droom een actrice te zijn na te jagen. Columnisten kunnen hun eigen perspectief de wereld inslingeren maar ook mensen die niet bij de Volkskrant werken stellen zichzelf centraal. In de krochten van TikTok leerde ik dat er ook zoiets bestaat voor de stervelingen die geen mediamakers zijn. Dit staat bekend als een gevoel dat je de main character bent van je eigen verhaal.
Een uitvlucht als protagonist is nu vooral aantrekkelijk, gezien het lockdownleven.
Het gevoel zorgt er vooral voor dat je jezelf de hoofdpersoon maakt van een film, boek of welk ander medium bij jouw persoonlijkheid past. Main characters leunen regelmatig met hun hoofd tegen een autoraam en beelden zichzelf met dramatische muziek op hun oren in een videoclip. Het kan zich ook uiten in hypothetisch romantisch moment met een vreemdeling: wanneer je oogcontact maakt over mondkapjes staan de verliefde boottochtjes al in je gedachten gegrift.
Ik speel dit spelletje al jaren in mijn hoofd. In mijn jeugd gaf ik mezelf een andere naam en dacht ik complete verhaallijnen uit op momenten dat ik me verveelde. Het is niet opmerkelijk dat ik dat deed en nu nog doe. De personen in films en boeken hebben immers vaak een gaaf en spannend leven. Met een beetje fantasie kan je zelfs de meest doorsnee alledaagse momenten tot een roman dromen. Een uitvlucht als protagonist is nu vooral aantrekkelijk aangezien het lockdownleven wat saaier is en het nieuws negatief en uitzichtloos.
Kijkend naar de bomen rond het stadion probeer ik mijn gedachten terug te trekken naar het heden. In mijn hoofd romantiseer ik reeds het beeld van de columniste met het glas rode wijn binnen handbereik. Ze buigt zich over haar laptop, en mompelt zachtjes: ‘Sorry Aaf’.