Mara Burgstede houdt de media scherp in de gaten: van de Volkskrant tot de Linda. In haar column geeft ze op gepeperde wijze haar ongezouten mening over het gedrag van de pers. Hierdoor komt ze ook tot inzichten over haar eigen standpunten.
Om half acht in de ochtend dreunt het indringende geluid van een betonboor door mijn kamer. Het is de vierde dag op rij dat ik het niet had verwacht. Mijn energielevel begint ernstig onder de onverwachte onderbrekingen van nachtrust te lijden. Na een douche zet ik mijn koptelefoon op en probeer ik me richting de supermarkt te begeven. De seconde dat ik mijn voet over de drempel van mijn kamerdeur steek, hoor ik een harde ‘nee!’ Vandaag zijn ze een nieuwe vloer op de gang aan het lijmen. Door de schreeuw zijn mijn nieuwe gympen gered, maar ik moet met een zucht vragen of ik überhaupt mijn huis uit kan.
De verbouwing duurt veel langer dan verwacht. Met al dat thuiswerken is het bijzonder vermoeiend om te pas en te onpas verrast te worden. De parallel van de verbouwing met de coronacrisis is onvermijdelijk: beide duren langer dan verwacht, maar zowel SSH& als het kabinet durft daar in de communicatie niet helder over te zijn. We horen al maanden over ‘de laatste loodjes’, terwijl elke avond aan de talkshowtafels wordt verteld dat het nog wel even gaat duren. Het is geen enkel probleem om een paar keer een plek in de UB te reserveren, maar verzuimen om te laten weten wanneer ik precies niet door de gang kan lopen of het water eraf is maakt de situatie doodvermoeiend.
Waar Kuipers bij Op1 zegt dat er reden is voor hoop, zit Gommers bij Jinek uit te leggen waarom we nog even moeten volhouden. Elke expert geeft zijn eigen kijk op een probleem, en het is vervolgens aan de politiek om daar een afweging in te maken. Zo zeggen economen verbazingwekkend genoeg dat een strenge lockdown de economie juist redt waar psychologen de jeugd graag weer in de schoollokalen zouden zien. De media laten duidelijk zien dat op meningen van experts varen niet een heldere richting geeft, en voldoen daarmee in hun taak om ons van complete informatie te voorzien.
‘Elke expert geeft zijn eigen kijk op een probleem, en het is vervolgens aan de politiek om daar een afweging in te maken.’
Waar de media haar taak vervult, verzaakt het kabinet om met deze informatie een heldere koers uit te zetten. Journalisten maken al maanden duidelijk dat burgers graag een heldere uitleg bij afwegingen willen. De media doen hun best om te laten zien wat er in de ziekenhuizen gebeurt en dat code zwart op de loer ligt. Mensen zien deze tegenstellingen in hun eigen wereld, maar krijgen geen duidelijkheid waarnaar zij kunnen handelen. Mensen zien zelf dat het meevalt in de zorg, maar het feit dat de winkels toch open gaan nodigt uit tot het niet naleven van de regels. Mijn grootste irritatie omtrent de communicatie van het kabinet is dan ook vooral dat het kabinet niet noemt voor welke strategie ze kiest.
Ik krijg om de dag te horen dat ik binnenkort echt weer thuis kan werken, maar in iedere vergadering moet ik om de haverklap mijn microfoon uitzetten. Ook als je iets niet weet, is het beter dat toe te geven dan doen alsof er een heldere lijn is terwijl de dashboards, routekaarten en stappenplannen om de vijf minuten wijzigen. Kijkend naar het huidige beleid valt te concluderen dat er gekozen wordt voor groepsimmuniteit, maar dat wordt niet uitgesproken. Het erkennen hoeveel mensen je daarmee opoffert en wat de gevolgen zijn van die keuze wordt niet benoemd. Daadwerkelijk politieke verantwoording kan pas worden afgelegd als helder is welke keuzes waarop gebaseerd zijn. Er zijn weinig dingen die voor meer opstandigheid zorgen dan een autoritair persoon die als reden voor een handeling ‘omdat ik het zeg’ geeft. Als SSH& mij nog één keer meldt dat het water er echt maar héél even onaangekondigd af is, ga ik zo hard gillen dat Rutte me in het torentje kan horen.