We vinden het heel normaal om een Tikkie te sturen voor vijf euro of met veertien graden zomerkleding uit de kast te trekken, maar is dat wel zo gewoon? Sophia van Engelshoven, die als tweedejaars student Culturele Antropologie het sociaal-culturele gedrag van samenlevingen bestudeert, onderzoekt wat het Nederlandse volk kenmerkt en of zij nietsvermoedend een ‘echte’ Nederlander is.
Terwijl mijn vriend de lichtelijk verbrande lasagne op tafel zet, open ik de deur voor een vriendin. Na een gezellig etentje riep ze bij vertrek over haar schouder: ‘Sturen jullie nog een Tikkie?’ Wellicht dat mijn vriend zich schaamde voor de verbrande lasagne, maar hij weigerde op het verzoek in te gaan. Na protest van de vriendin, slaagde hij er uiteindelijk in haar de mond te snoeren met zijn ‘de ene keer betaal ik en de andere keer betaal jij’ betoog. Met een ietwat verbaasde blik liep ze uiteindelijk de deur uit.
Eenzelfde verbaasde blik had ik op mijn gezicht toen ik deze interactie aanschouwde. Ik ben ondertussen wel gewend aan betaalverzoekjes, maar normaal gesproken krijg ik het verzoek om er een te betalen en niet om een betaalverzoek te sturen. Zeker sinds ik studeer vliegen de Tikkies mij om de oren en is mij duidelijk geworden dat geld iets bijzonders in studenten teweegbrengt. Het tovert namelijk mensen, die normaal gesproken een rekenmachine nodig hebben voor de makkelijkste berekeningen, om tot rekenwonders. Binnen enkele seconden hebben ze precies uitgerekend hoeveel iedereen hen is verschuldigd. Het is natuurlijk niet gek dat studenten op hun geld letten. Overigens vind ik het ontzettend ongeloofwaardig als studenten zeggen dat ze betaalverzoekjes sturen omdat ze gewoon erg zuinig zijn. Het geld dat met deze betaalverzoekjes wordt binnen geharkt wordt namelijk later weer gebruikt om bier te kopen, waarvan de helft vervolgens wordt uitgekotst.
Er wordt in extreme mate op geld gelet.
Wat in ieder geval wel erg opvallend is, is dat door Nederlandse studenten het geringste in rekening wordt gebracht. Zo dacht ik een keer ongezien een handje chips naar binnen te werken op een feestje. De volgende ochtend kreeg ik een Tikkie van vijftig cent, gevolgd door een passief agressieve reminder toen ik een dag later nog niet had betaald. Dit was wel een erg triest bedrag, maar ook Tikkies van een paar euro zijn mij niet onbekend. Er wordt dus in extreme mate op geld gelet. Misschien is het dan toch niet toevallig dat apps als WieBetaaltWat en Tikkie door Nederlanders zijn bedacht.
Ik vind al die betaalverzoekjes vrij overdreven en ze veroorzaken ook onnodig veel gedoe. Zo heb ik een keer meegemaakt dat een vriendin zeurde over de Tikkie die ze had ontvangen omdat zij naar eigen zeggen beduidend minder had gedronken dan de rest. Als nuchtere toeschouwer moet ik zeggen dat dat nog viel te bezien, maar daarnaast doet dit afbreuk aan de gezellige avond die eraan voorafging. Ik houd me over het algemeen afzijdig van de Tikkie-oorlog die zich onder studenten afspeelt en leef meer volgens het ‘de ene keer betaal ik en de andere keer betaal jij’ principe. Tenzij ik verbrande lasagne voorschotel, dan betaal ik wellicht zelfs twee keer achter elkaar uit schaamte.