Er is al zo veel negativiteit in de wereld, dat mensen best wat meer positiviteit kunnen gebruiken. Student Nederlandse Taal en Cultuur Marieke Camps bekijkt de dingen graag optimistisch en schrijft over wat er gebeurt als je (soms iets te) optimistisch in het leven staat.
Ook ik ben weleens ongelukkig. Dagelijks, om eerlijk te zijn. Soms zelfs dagen lang. Een eindeloze zwarte zwaarte. Zo voelt verdriet soms: alsof het nooit meer weg gaat. Zal er een dag komen waarop de wereld weer even licht voelt en ik kan genieten van de vogeltjes die eindelijk weer aan het fluiten zijn? Ik kan het me op zo’n moment niet voorstellen.
De intensiteit van emoties kan zo sterk zijn dat de ratio een emotie geenszins kan overstemmen, al zou ze (doorgaans wenselijk bij negatieve emoties) het gevoel verdoven. In dat laatste geval komt het gevoel namelijk altijd als een bominslag terug tot leven. Ik blijk deze bominslagen erg vaak tegen te komen. Negativiteit vergeten is soms gewoon even makkelijker. Een ‘nu even geen tijd’ of ‘valt allemaal reuze mee’ volstaat tijdelijk, totdat de piekstress toeslaat. Pieken is immers verslavend, maar heeft als tegenhanger altijd een dal dat steeds zichtbaarder wordt naarmate de piek dichterbij komt.
Alleen: waarom voelt zo’n dal, een ongelukkig moment, alsof het nooit meer overgaat en genieten we tegelijkertijd juist het meest van extreem vergankelijke zaken? Denk aan de zon die bijna helemaal in de zee verdwenen is, maar nog net een streep felrood licht de hemel in schijnt. Kan een piek net zo oneindig voelen als een dal?
Misschien maakt juist de eindigheid iets tot een piek. Het mooiste van dit fluctuerende emotionele alles is namelijk de intensiteit van beide gevoelens. Zonder schoonheid voelt het leven louter sterfelijk. Anderzijds voelt een leven zonder zwaarte oneindig licht en dat is minstens net zo angstaanjagend. Ons brein is ingesteld op een ultimatum, een eindigheid van grote en kleine dingen. We gaan immers allemaal ooit dood. Het is denk ik belangrijk om hiermee om te leren gaan en bovenal om de zwaarte en schoonheid zo evenredig mogelijk te verdelen. Op die manier blijft het leven tot je doordringen. Eindeloze eentonigheid in pieken maakt een mens namelijk loom en lui. Uiteindelijk zal dit pieken gepaard gaan met een exponentieel stijgende hoeveelheid stress om op hoge hoogtes te blijven -de piekstress!-, wat zorgt voor een Kaboem Pats Krak, plotselinge val van deze hoge hoogtes.
Men zegt ook wel dat het leven als een hartslag is: op en neer, op en neer. Misschien moet ik voortaan bevriend raken met mijn dalen. Dan wordt de piekstress vast een beetje minder, omdat de dalen minder angstaanjagend in de diepte liggen. De zon die haar laatste licht de lucht in straalt, een moment van hooguit twintig luttele seconden en oh zo prachtig eindig. Tja, zonder de eindigheid zo’n piek zou het leven net zo vlak zijn als het saaie Nederlandse landschap. Dus is mijn ongeluk voortaan mijn vriend, want zelfs gevoelsmatige oneindigheid is eindig.