Dit is de rubriek voor echte fijnproevers. ANS bedenkt iedere editie een bepaald thema en een budget voor een gerecht. Het is aan de student om de uitdaging aan te gaan, de boodschappen te kiezen en een hoogstaand staaltje kookkunst te laten zien. Staat de student nog aan het begin van zijn bachelor of is hij al een masterchef? Deze keer: De zeven continenten.
Budget: Tien euro voor drie personen
Boodschappen: Kiwi, tomaten, jackfruit, blauwe maïstortilla’s, Madame Jeanettepeper, kikkererwten, tacokruiden
Overige toegestane ingrediënten: water, olie, knoflook, ui, peper en zout
Resultaat: Wereldvrede verpakt in een wrapje
Gehaktballen: 4/5
In een rustige woonwijk bij Lindenholt heeft Luc (23, masterstudent Conflict, Power and Politics) multiculturele boodschappen verzameld. Hij heeft namelijk de opdracht gekregen om een gerecht te maken met uit elk van de zeven continenten een ingrediënt. Hoewel de wereldreiziger een korte restaurantexpeditie als groentesnijder en afwasser maakte, komen zijn huidige kookambities voort uit iets anders: ‘Ik wil vooral altijd zelf mijn eten bepalen.’ Daar ligt vandaag toch een kleine beperking op vanwege het verplichte thema. Een beetje gespannen onthult hij wat hij heeft bedacht: blauwe maiswraps uit Noord-Amerika met een tomaten-kiwisalsa.
Vanwege zijn ervaring met wraps, leek het Luc een verstandige keuze om een pulled-porkachtige maaltijd te creëren. Flexibel als hij is, vervangt hij vlees met het Aziatische jackfruit vanwege de veganist in het gezelschap.
Vooraf heeft hij de wereldse ingrediënten al verkend, maar het is duidelijk dat deze politicoloog de onderlinge internationale betrekkingen nog moet vaststellen. Na een korte vergadering met zichzelf besluit hij: ‘Ik heb geen idee hoe het zal uitpakken, dus ik begin maar gewoon met snijden.’ Met een flinke vaart begint hij uitjes te hakken waarna hij tamelijk chaotisch toegeeft dat hij niet weet hoe hij de jackfruit moet bereiden. Als hij beseft dat hij het maar gewoon zal moeten proberen, zet hij een borrelende pan water met de groente voor een nog onbepaalde tijd op het gas. Gelukkig keert de controle terug bij de volgende stap. Met vaste hand begint hij een kiwi te schillen en stopt de partjes in een schaaltje bij eerder gesneden tomatenblokjes. ‘Ik ken het recept voor een tomaten-mangosalsa’, vertelt Luc enthousiast. ‘De mango heb ik daarin vervangen door kiwi als Oceanisch element.’ Over de Afrikaanse toevoeging aan het gerecht legt hij uit: ‘Ik maak nog een kikkererwtenspread met een beetje knoflook en een uitje.’ Terwijl zijn experiment op het vuur pruttelt, richt hij zich op de Latijns-Amerikaanse Madame Jeanettepeper waarvan hij nog niet precies weet wat hij ermee van plan is. Wel roept hij enthousiast dat de peper ontzettend pittig is: ‘Hij is 300.000 op de schaal van Scoville.’
Dan gaat er een wereld voor hem open. Met peper en knoflook begint hij improviserend een aioli te maken. ‘Dat is het voordeel van koken zonder plan, je kan het recept altijd nog aanpassen’, zegt Luc tevreden. Hij draait het gas dicht en concludeert: ‘Als het toch niet lekker is, kunnen jullie altijd nog naar de McDonald’s om de hoek gaan.’
Is de smaak raak?
Het kleurverloop van de lagen kikkererwtenpasta en jackfruit steekt als een opgaande zon aantrekkelijk af tegen de nachtblauwe kleur van de maiswrap. Het frisse stukje kiwi en de uienring waarmee deze is gegarneerd, blaast de eter omver. Ondanks de onzekerheid van de kok heeft het jackfruitexperiment goed uitgepakt: de lichtzure smaak van het fruit combineert goed met het frisse van de tomatensalsa. Bovendien zorgt de gevreesde peper voor een vleugje avontuur, wat de nodige spanning levert aan het gerecht. Het geheel is goed in balans: mochten de werelddelen ooit in conflict zijn, dan weet deze politicoloog daar wel raad mee.