Post-punkband Femme Fugazi: ‘Wij zijn absoluut geen punkers’

Drie van de vier bandleden van post-punkband Femme Fugazi maakten tot een jaar geleden nog zelfverklaarde herrie. Na een zanger-, bandnaam- en genrewissel wonnen ze recent De Roos van Nijmegen en kregen ze een plekje in de Popronde. Hoe hebben ze dat klaargespeeld?

‘Sorry, ik heb last van mijn stem, we hebben vorige week drie dagen achter elkaar opgetreden’, waarschuwt drummer Bram Boeve terwijl hij zich installeert op een bank in muzikale broedplaats De Basis. ‘Dat staat gelijk aan drie avonden schreeuwen.’ Het gaat er namelijk ruig aan toe bij de optredens van Femme Fugazi, de band die hij vormt met gitarist Floris van de Ree, bassist Wouter Loeve en zangeres Chris de Meza. Drie keer op de planken in één week is een nieuwe werkelijkheid voor de band. Waar de bandleden voorheen dagelijks mailtjes stuurden naar evenementen om te smeken om een podiummomentje, worden ze nu zelf benaderd. 

Tot een jaar geleden maakten Floris, Bram en Wouter samen rockmuziek. Of, anders gezegd, ‘muziek die au aan je oren doet’, aldus Chris, die zich bij de groep voegde toen de oude zanger uitviel. Van haar mocht het allemaal wel een tandje harder. De post-punk die ze nu maken, slaat een stuk beter aan en leverde hen een plekje op in de Popronde. Hun negen-tot-vijf-levens maken de groeispurt van de band soms ingewikkeld, maar zeker niet onmogelijk. ‘We zeggen overal ja tegen.’

Van herrie naar yuppenpunk

Femme Fugazi vormde toen Floris, Bram en Wouter in de kroeg zaten te balen. ‘We stonden op het punt een tour van tien shows te doen, maar onze zanger viel weg’, vertelt Bram. ‘We kwamen een vriendin tegen en vroegen wat we nu moesten. Zij was met Chris en zei dat die wel kon zingen.’ Chris was net afgestudeerd van het Rock City Institute in Tilburg. ‘De jongens leken me aardig, maar ik zag heel erg op tegen de eerste repetitie’, vertelt ze vrolijk. ‘Ik dacht echt dat het een stelletje amateurs waren.’ In de studio bleek het probleem niet bij de skills van de jongens te liggen, maar bij wat ze speelden. ‘Het waren goede muzikanten, maar ze maakten herrie.’ Voor de duidelijkheid voegt ze toe: ‘Op een niet heel chille manier.’

‘We zijn absoluut geen punkers.’

Dus gaf Chris de jongens huiswerk. ‘Ik had allemaal lijstjes gemaakt op Spotify waar ze naar moesten luisteren. Daarna gingen we samen de repetitieruimte in om te kijken wat we wel en niet vet vonden.’ Het resulteerde in een hardere en brutalere variant van wat Bram, Wouter en Floris al eerder maakten. ‘Bij gebrek aan een betere term noemen we het garage/post-punk’, zegt Wouter. Daar identificeren ze zich echter maar half mee, volgens Bram: ‘We zijn absoluut geen punkers.’ Zo draagt Femme Fugazi geen politieke boodschap uit, zoals je in punk vaak ziet. ‘Vorige week zei een bezoeker nog: “Punkers kunnen niet spelen, maar jullie missen geen noot en spelen strak. Jullie maken eigenlijk eerder… yuppenpunk”’, vertelt Wouter met een grijns. ‘Daar kunnen we ons best in vinden.’

Luisteren naar de luisteraars

Het werd vervolgens hoog tijd voor de band om de genrewissel in praktijk te brengen. ‘Twee maanden voor de eerste show hadden we pas tien minuten aan eigen materiaal, terwijl we veertig minuten moesten vullen’, vertelt Bram. Op de valreep wisten de bandleden een setlist bij elkaar te rapen. ‘De eerste helft bestond vooral uit nummers die ik met mijn oude jazzband heb geschreven, de tweede helft waren nieuwe, hardere nummers’, licht Chris toe. ‘We merkten dat de laatste helft goed in de smaak viel bij het publiek.’ De band hoorde van bezoekers dat ze de hardere nummers vet vonden en de voortdurende moshpits logen er ook niet om. Bram legt uit hoe dat komt. ‘Punk leeft ineens weer helemaal op, want er is veel onvrede: we hebben corona gehad, er is woningnood en oorlog. Wij vertalen dat niet per se naar muziek, maar ik denk wel dat het geluid daarom aanslaat.’ 

Waar de muziek dan wel over gaat? Chris: ‘Over dingen die ik niet leuk vind, zo geformuleerd dat het op iedereen kan slaan.’ Zo schreef de zangeres nummers over seksueel ongewenst gedrag en het overlijden van een docent. ‘Ik schrijf terwijl de rest met de muziek bezig is’, vertelt Chris. ‘Ik kan helemaal opgaan in een idee en heb de tekst vaak binnen tien minuten al af.’ De teksten zijn dan ook allesbehalve ingewikkeld. ‘Ik wil dat iedereen ze makkelijk kan volgen en na drie keer horen kan meeschreeuwen.’ De show is voor de band namelijk het allerbelangrijkst. ‘Aan het begin hebben we voortgeborduurd op welke muziek het best viel bij het publiek’, geeft Bram aan. ‘Hoe vetter het optreden is, hoe meer het smaakt naar meer.’

Ja en ja

Sowieso geldt voor Femme Fugazi: hoe meer optreden, hoe beter. Ze zijn daarbij best wel bereid wat vrije tijd op te geven. ‘Ik moet dagelijks afspraken afzeggen omdat we een optreden hebben’, schetst Floris. Wouter doet daar lachend een schepje bovenop: ‘Soms kom ik thuis en denk ik: “Wie zit er op de bank?” Dan herken ik mijn eigen vriendin niet meer.’ Bram vertelt hoe het komt dat ze zo druk zijn: ‘We zeggen eigenlijk overal ja tegen. We kijken wel hoe we het vervolgens regelen en waar we terecht komen.’ De bandleden zeggen enorm uit te kijken naar de shows in de Popronde dit najaar. ‘Het wordt wel zwaar, want we werken allemaal fulltime. Als we om zeven uur ’s avonds in Den Helder moeten zijn, dan lukt ons dat niet’, stelt Bram. In koor met Floris voegt hij toe: ‘Maar we gaan het wel proberen.’ Wouter besluit: ‘Tien over zeven lukt net.’