Derdejaars politicologiestudent Simone Vlug laat voor een semester haar drukke leven in Nijmegen achter om in de hoofdstad van Cyprus te studeren. In haar columns schrijft ze over haar avonturen in het buitenland. Is het studentenleven in Nicosia een groot succes of verlangt ze toch een beetje naar huis?
Het is herfst en nog steeds 22 graden op Cyprus. De universiteit organiseert een dagtrip naar het strand. Ik sta samen met een groep Erasmusstudenten klaar bij de bushalte met mondkapje op, telefoon in de hand en buskaart paraat. We hebben haast, want op het programma staat duidelijk dat we stipt 9:30 uur aanwezig moeten zijn. Onze bus is echter te laat. Ruim een kwartier na verwachting komt hij eindelijk de hoek om rijden. De buschauffeur heeft duidelijk minder problemen met de vertraging. Hij leunt ontspannen achterover terwijl een Cyprioot haar halve inboedel uitstalt op zoek naar muntgeld voor een ticket. Als we een halfuur te laat aankomen op het verzamelpunt blijkt ons gehaast compleet overbodig. Alle studenten staan nog op de stoep en niemand lijkt klaar voor vertrek. De touringcar die ons naar het strand moet brengen is bovendien nog niet eens gearriveerd.
Inmiddels had ik beter moeten weten. Cyprioten zijn niet zo nauwkeurig als het op tijd aankomt. Als een activiteit om acht uur begint, kan je ervan uitgaan dat om half negen zelfs de organisatoren nog niet aanwezig zijn. Soms lijkt het wel alsof de tijd op dit eiland anders wordt beleefd. Als iemand zegt dat de bus over vijf minuten komt, kan je daar gerust het dubbele van maken. De Erasmusstudenten zijn begonnen met de tijdsaanduiding Cypriotische minuten voor zulke gevallen. Een pauze van tien minuten tijdens een college betekent voor de meeste studenten blijkbaar een half uur. Iedereen komt wel eens te laat natuurlijk. Laatst miste ik mijn bushalte en moest ik een stuk teruglopen, waardoor ik een kwartier na aanvang de les in kwam. Ik was de derde student die arriveerde.
Van de informatie dat we om zes uur terug zullen zijn geloof ik inmiddels helemaal niets meer.
Die flexibiliteit is anders dan ik gewend ben van thuis. Waar het in Nederland gebruikelijk is om vijf minuten vóór college aanwezig te zijn, is het tegenovergestelde hier meer de norm. In Nijmegen zou dat niet passeren. Toen ik voor mijn eerste hoorcollege op de Radboud Universiteit te laat kwam, werd ik er klassikaal aan herinnerd dat dat niet netjes is. Op de opname op Brightspace hoor ik mezelf nog zachtjes ‘sorry’ zeggen. Ik houd wel van die punctualiteit, dan weet je in ieder geval wat je te wachten staat. Of eigenlijk: dan hoef je nooit te wachten. Daarnaast is het enorme tijdverspilling. Als we vanochtend niet zo vertraagd waren geweest, had ik vandaag een stuk langer op het strand kunnen liggen.
Wanneer we eindelijk aankomen op het strand lopen we een uur achter op schema. Liggend op mijn handdoek pak ik nog eens het programma van de dag erbij. Van de informatie dat we om zes uur terug zullen zijn geloof ik inmiddels helemaal niets meer. Ik probeer net zo relaxt te zijn als de mensen hier en niet om de tijd te geven. Met uitzicht op de zee en geen verdere plannen op deze dag lukt dat wel, maar tijdens het maken van afspraken of volgen van colleges ben ik toch wel de typische Nederlander. De tanline op mijn pols zit er niet voor niks.
Wil je meer verhalen over de ervaring in Cyprus lezen? Je vindt de columns hier.