Derdejaars politicologiestudent Simone Vlug laat voor een semester haar drukke leven in Nijmegen achter om in de hoofdstad van Cyprus te studeren. In haar columns schrijft ze over haar avonturen in het buitenland. Is het studentenleven in Nicosia een groot succes of verlangt ze toch een beetje naar huis?
Tijdens een kennismakingsborrel voor studenten van de Universiteit van Nicosia (UNIC) ontmoet ik twee Russische jongens. Een van de jongens draagt een Off-White shirt waarvan de prijs waarschijnlijk vergelijkbaar is met de huur van mijn kamer. Ze blijken dan ook uit Limassol te komen, een stad die bekend staat om de vele rijke Russen die er zijn gevestigd. Ik vraag, half grappend, of ze hun EU-vestiging hebben gekocht met een ‘gouden paspoort’. De blonde jongen valt stil, maar dat zegt eigenlijk genoeg. De ander bevestigt dat het paspoort de vader van de jongen een investering van 1,4 miljoen in de cypriotische economie heeft gekost.
Hoewel deze jongens wel een extreem geval van rijkeluiskindjes zijn, kom ik vaker zulke mensen tegen op de campus. UNIC is een privé universiteit en dat is aan van alles te merken. Veel studenten dragen designerkleding en dure horloges. Een Ferrari op de studentenparkeerplaats is ook niet uitgesloten. Ik moet mijn best doen mijn vooroordelen over het werkethos van deze mensen voor me te houden als studenten hier zonder rugzak of laptop naar college komen, maar wel met een Pradatasje waar geen schrift in past. De meeste tijd tijdens college wordt door deze studenten op de telefoon besteed. Het lijkt vaak alsof ze hier niet zitten om iets op te steken, maar voor de juiste connecties. Samen met hun vermogen brengt dat je soms ook verder dan goede cijfers.
Het ziet er meer uit als een hotel dat ik niet kan betalen dan een studentencomplex.
De dure sfeer doet helaas af aan de gezelligheid van de universiteit. De kroeg van de kennismakingsborrel mag dan wel op campus zijn, maar is niet te vergelijken met het Cultuur Café. Daarnaast kost een biertje hier zes euro vijftig. Omringd door chique lampen, leren fauteuils en donkere houten kasten gevuld met flessen likeur hebben we vanaf de kroeg uitzicht op een van de UNIC studentenflats. Het ziet er meer uit als een hotel dat ik niet kan betalen dan een studentencomplex. De bovenste verdieping is volledig van glas en uitgerust met een zwevend zwembad. Verrassend genoeg – of eigenlijk juist niet – kraken de Russische jongens het volledig af. Het lijkt alsof zij er niet eens bij stilstaan dat dit voor de gemiddelde student bovengemiddeld luxe is.
Als we afscheid nemen, stelt de één nog voor om mij thuis te brengen in zijn Mercedes AMG. Het is aardig bedoeld, maar het irriteert me alleen maar dat een achttienjarige zo’n onnodig dure auto heeft en ik sla zijn aanbod af. In plaats daarvan neem ik met de andere Erasmusstudenten gewoon de bus. Het is leuk onderweg naar huis lacherig te doen over hoe idioot veel geld sommige mensen hebben. Toch geeft het een fijn gevoel dat ik straks weer terug naar Nijmegen ga, waar ik op de RU niet non-stop wordt geconfronteerd met de rijkdom en bijkomende voordelen van mijn medestudenten.
Wil je meer lezen over de avonturen in Cyprus? Je vindt de columns hier.