Wie niet uitgesproken en aanwezig is, wordt al gauw ondergesneeuwd in een studentenwereld vol sociale dieren. Masterstudent Biomedical Sciences David Tissen heeft al vaak zijn verhaal proberen te houden, maar was toch al gauw uitgepraat.
In subtropische temperaturen zit ik iedere zondagochtend naast een draaiende zwemklok. Terwijl ik koekeloer naar baantjestrekkende mensen van alle leeftijden, slurp ik lauwe Douwe Egberts vanuit de hoge stoel. In de weekenden beun ik zo nu en dan bij als toezichthouder bij een zwembad, omdat mijn doordeweekse stageplaats slechts uitbetaalt in kennis en ervaring. Logischerwijs vult deze valuta mijn broodtrommel helaas nog niet met boterham noch knäckebröd.
Als masterstudent voelt het alsof het jonge onschuldige tijdperk bijna voorbij is en sta ik zowat op de deurmat van volwassenheid. De noodklok die zich afstuderen noemt, zet zijn crescendo in, dus werp ik alvast een blik voorbij mijn toekomstige bul. Dit alles met nog amper een idee over welke droombaan het studentenleven moet opvolgen. Als ik ervaringsdeskundigen, ook wel mijn ouders, moet geloven, is het werkend leven een soort zoektocht naar een niche die bij je capaciteiten, persoonlijkheid en doelen past. Een perspectief waar ik nog niet echt voor warmloop.
Kijken, analyseren en af en toe uit je comfortzone stappen door sporadisch assertiviteit te tonen.
De route naar werkgeluk wordt door velen genavigeerd door LinkedIn of een jobcoach, maar voor mij als introvert eindigt deze misschien wel in de chloordamp en de tegeltjesvloer. Het liefste ben ik namelijk de hele dag bezig met observeren, en die hobby mag ik bij mijn spetterende bijbaan betaald uitoefenen. Kijken, analyseren en af en toe uit je comfortzone stappen door sporadisch assertiviteit te tonen. Reken maar dat er geen looppas wordt gespaard van mijn waarschuwingen. Ook maak ik korte metten met alle koters die van de hoge muurtjes af duiken. Af en toe een pleistertje plakken, en weer terug op de stoel, stilzwijgend kijken. Als het rustig is, kan ik zelfs gefinancierd bedachtzaam zijn, wat de stempel drukt op deze introverte arbeidsutopie.
Van een universiteitsstudent wordt er helaas niet verwacht dat je carrière zal gaan maken in dit vakgebied, dus hoop ik maar een vacature te vinden waarin shyguy praktijken op ‘wo werk- en denkniveau’ de verantwoordelijkheden omvat. Ik heb veel respect voor mijn collega’s, die vaak iets bedrevener zijn in hun professie en naast toezicht houden ook zwemles, aquarobics en onderwater klaverjassen geven. Ze dragen bij aan het waarborgen van zwemveiligheid en lijken daarin veel tevredenheid en gemoedsrust te ondervinden. Als jonkie in de startblokken van de ratrace, is dat iets dat ik ook hoop te ervaren op de weg vanaf het perkament naar geluk, welvaart en materie. Ondertussen geniet ik dan van de onbezonnenheid op de hoge stoel, waarvandaan ik mensen een veilig gevoel geef met een glimlach en een toeziend oog: Een prima sidehustle voor de stillere student.