Wie niet uitgesproken en aanwezig is, wordt al gauw ondergesneeuwd in een studentenwereld vol sociale dieren. Masterstudent Biomedical Sciences David Tissen heeft al vaak zijn verhaal proberen te houden, maar was toch al gauw uitgepraat.
Een paar weken terug nam ik deel aan de Nederlandse Studenten Zwem Kampioenschappen, ook wel de NSZK genoemd. Hier dook ik als Michael Phelps in spe van het startblok af om zo snel mogelijk de overkant aan te tikken. Michael Phelps en ik lijken als twee druppels water op elkaar, al is hij wat langer en ouder, en ragt hij de 50-meter vrije slag er ongeveer twee keer zo hard doorheen als ik. Wie de einduitslag ondersteboven houdt, zou zelfs concluderen dat ik de zilveren medaille heb bemachtigd. Een beetje zelfspot verzoet de domper en versterkt het plezier.
De eerste steen van dit resultaat werd in januari gelegd, toen ik met een zwemcursus begon. Ja, ik heb mijn ABC, maar ik denk dat je die tegeltjes per direct van de muur zou willen slopen, als je aan het begin van het jaar zou zien hoe ik door het water rolde. Ik ben in de eerste weken van de cursus, de dijken dan ook een stuk meer gaan waarderen. Elke minuut in het bad was een mentale achtbaan, omdat ik het halve zwembad leeg dronk, maar geen meter vooruit kwam. Ik verzoop vrijwillig en naast me gleden baangenoten voorbij alsof de duivel achter ze aan dook. Achteraf gezien kan ik er best wel om lachen en ik denk dat dat tijdens het proces ook had gemoeten.
Je kunt dan maar beter lachen bij elke valse noot die je dichter tot het einddoel brengt.
Iets nog niet kunnen is namelijk helemaal niet erg, maar in mijn hoofd was dit het wel. Ik ben namelijk geneigd om mijn lat op polsstok hoogte te leggen en mezelf het proces niet te gunnen. Hierdoor is de drempel om iets nieuws te proberen erg hoog, waardoor je er liever helemaal niet meer aan begint en ik merk dat veel mensen tegen hetzelfde aanlopen. Falen is de tijd meer dan waard en de status quo wordt niet hersmeden door jezelf te onthouden van figuurlijk, of in mijn geval letterlijk, spartelen en verzuipen. De blauwe plekken die de struggle nalaat op je ego moeten we juist omarmen, met hier en daar wat humor als methadon. Als je voor het eerst achter een piano zit, kan ik begrijpen dat je de 9e nocturne van Chopin liever in één keer foutloos speelt, maar helaas denk ik dat de eerste poging toch meer een muzikale stamppot in Es Majeur weerspiegelt. Je kunt dan maar beter lachen bij elke valse noot die je dichter tot het einddoel brengt. Ik denk dat Frédéric zich niet zal omdraaien in zijn Parijse graf. Wat ik ook denk is dat we elkaar juist aan moeten moedigen om het diepe in te duiken en flink wat rond te spartelen. Kijk hoe ver je kunt komen! Je bent ten slotte altijd dichter bij Michael Phelps dan iemand die nooit van het blok af dook.