Is het alledaagse wel zo alledaags? Daar zet PPS-student Madelief zo haar vraagtekens bij. Juist in de dagelijkse studentensleur vindt ze altijd wel een filosofische gedachte of politieke bevinding. Een open blik en een korreltje zout zijn geadviseerd.
De Radboud Universiteit heeft grootse plannen voor een make-over van de campus. Verschillende gebouwen staan op de slooplijst en hier zou moderne nieuwbouw voor in de plaats moeten komen. Mooie plannen natuurlijk, maar ik kon niet anders dan hier een interessante symboliek in zien. Radboud gaat namelijk met de buitenkant aan het werk, maar heeft vanbinnen ook zeker een flinke verbouwing nodig.
Ik neem aan dat ik de structureel giftige en vrouwonvriendelijke bestuurscultuur niet hoef uit te leggen in deze column. Iedereen weet inmiddels van de voorvallen met voormalig rector Han van Krieken en de verschillende docenten en hoogleraren die flink de grens over gingen richting studenten en medewerkers. Nu belooft de universiteit verbetering. Ik ben benieuwd hoe deze innerlijke renovatie gaat verlopen.
Het plan van de verbouwing en het plan voor sociale veiligheid op de campus zijn niet zo verschillend. Het begint met beloftes, dan volgen gesprekken met alle betrokkenen, dan worden ontwerpen gemaakt. Een plan opstellen is een goed begin, maar nog niet het halve werk. Het is nodig om ook tijdens de uitvoering kritisch te blijven, zowel bij de sociale veiligheid als de nieuwbouw op de campus. Dat het soms fout gaat, is te zien bij Maria Montessori, het nieuwste universiteitsgebouw. Het is een goed doordacht en energiezuinig gebouw, met prachtige open ruimtes en glazen wanden. Jammer genoeg regende het na de opening klachten. Door deze fraaie glazen wanden kon je namelijk vanuit beneden bij iemands kantoor naar binnen kijken, onder de bureaus door. Hierdoor durfden vrouwen geen rokken meer te dragen. Ook wilden mensen geen gevoelige gesprekken voeren, omdat al dat glas vrij weinig privacy biedt.
Zo is het Maria Montessorigebouw een mooie metafoor voor de Radboud Universiteit.
Mooi, zo’n open structuur, maar ideaal is het dus niet. En dan heb ik het nog niet eens over de snel overbelaste riolering, waardoor het gebouw een paar weken na opening al overstroomde. Zo zien we maar weer, iets kan er prachtig uitzien van buitenaf maar nog steeds disfunctioneel zijn. Zo is het Maria Montessorigebouw een mooie metafoor voor de Radboud Universiteit. Moderne glazen gebouwen geven een impressie van openheid, terwijl de lelijke dingen onder het tapijt van het Erasmusgebouw worden geveegd.
Wat ik dus hoop, is dat de universiteit daadwerkelijk een goed plan bedenkt en zich daaraan houdt. Maar ook dat ze het toegeeft als er een lekke rioolbuis in hun bouwplan zit en dat daar dan wat op verzonnen wordt. Reflectie blijft essentieel, en daar hebben ook de studenten een rol in. Ga met elkaar in gesprek en laat vooral je stem horen! De universiteit mag weten wat jij vindt. Goedbedoelde berichten sturen en beloftes maken is een eerste stap, maar laten we er wel met zijn allen op letten dat het niet hierbij blijft. Anders wordt de komende verbouwing slechts een mooie nieuwe verpakking om een universiteit heen die vanbinnen aan alle kanten rammelt.
Dit artikel verscheen eerder in ANS-krant 3.