Er gaat al zó veel verloren op onze campus: het geld wordt minder, studies verdwijnen, studentenkantoren verdwijnen, en wij dus ook maar? Is de ANS, of althans de papieren ANS, nog van deze tijd of moeten we volledig digitaliseren? Dat laatste zou betekenen: geen pagina’s die knisperend worden doorgebladerd in De Refter, geen docenten die na college toch vlug een exemplaar uit de gele bakken meegrissen om eens te zien waar die studenten zich tegenwoordig mee bezig houden. En waar gaan wij heen, de makers die van geluk bijna een gat in de lucht springen wanneer de drukker ons maandenlange gezwoeg beloont met fysiek bewijs van onze creatie?
Te midden van een eindeloze digitaliseringswoede blijven wij ons krantje drukken, maar we ontkennen de bezwaren niet. Wat is nou eigenlijk het nut van al dat papier? Het is slecht voor het milieu, het archief dat we dreigen te verliezen puilt uit en iedereen doet toch alles online, zeker de studenten die onze doelgroep zijn. Kortom, de papieren journalistiek is dood en wij moeten daar toch echt eens aan toegeven. Ook SLIM, die ons geld toeschiet, vraagt zich af waarom wij ‘niet gewoon stoppen met de fysieke krant’.
Wat als we volledig digitaliseren? Dan worden wij krantnomaden en de krant een verzameling aan teksten zonder huis. Bovendien biedt het papier onderdak aan meer dan alleen tekst. Een krant steekt haardvuren aan, verschoont het konijnenhok en veegt in geval van nood je billen af. Krantenkoppen kun je uitknippen, foto’s hang je boven je bed. Wat nou milieuonvriendelijk, we hergebruiken toch? Een krant heeft een lichaam, het voegt gewicht toe aan de rugzak waar je het in propt en kan snijden bij het iets te gretig omslaan van de pagina. Deze tastbaarheid is geen straf, een krant kun je namelijk delen. In de vraag ‘mag ik een stukje krant?’ klinkt een gezelligheid door die niet voelbaar is als men individueel naar een schermpje staart.
Daarnaast geeft het papieren geknisper rust. Papier sla je open en uiteindelijk weer dicht, zonder eindeloos afleidende knopjes en linkjes waarmee je een onverteerbare hoeveelheid informatie door je strot geduwd krijgt. Niet voor niets verkiezen studenten tegenwoordig de platenspeler en klaptelefoontjes weer boven eindeloos scrollen. Meer rust, minder keuzestress. Voor jou, student, heeft een papieren ANS dus óók toegevoegde waarde: klap je telefoon even dicht en vind kalmte in de eindigheid van de krant.
Wij als redactie hebben het er vaker over, de wat als. Wat als we geen geld meer hebben voor de drukker en wat als niemand ons meer leest. Wat als we volledig digitaal worden en niemand ons meer per toeval op een tafel ziet liggen, wat als de krant op de campus geen ruimte meer in mag nemen? Dan verliezen wij niet alleen ons kantoor, maar ook onze ziel, want onze tastbare krant heeft een ontastbare waarde.
Dit artikel verscheen eerder in ANS-krant 4.