Sinds een aantal jaar is het Nijmeegse avondvermaak een jaarlijks terugkerend evenement rijker: ‘Tribute in Oost’. Afgelopen zaterdag 8 februari was het de 2020 editie. De naam verklapt het eigenlijk al: verspreid over een zestal kroegen in Nijmegen-Oost vullen tributebands van klassieke pop en rock acts de avond met muziek. De verfrissende avondwandelingen van en naar de kroegjes zijn bij de ervaring inbegrepen.
De avond vangt aan in café Trianon. Bij binnenkomst oogt de locatie wat klein, maar achterin bevindt zich nog een zaal, waar de muziekinstrumenten reeds zijn uitgestald. Hier zal Fleetwood Back spelen, een tributeband van, je raadt het al, Fleetwood Mac. De gemiddelde leeftijd van het publiek ligt ietwat hoger dan wat men op eenzelfde zaterdagavond in de Molenstraat zou registreren, maar het bier vloeit er niet minder om. Zoals het rockers betaamt, begint de act te laat. Als de band eenmaal gereed is, valt het oog als eerst op de leadzangeres. Gekapt en gekleed als Stevie Nicks, zet ze met haar verschijning meteen de toon. Wanneer de gitarist zich vervolgens zonder kleerscheuren door de eerste solo van ‘Don’t Stop’ heen werkt, zit de sfeer er goed in. De bandleden hebben het naar hun zin en dat stralen ze uit naar het publiek, die al snel voorzichtig dansen. Onderweg naar buiten voorziet een degelijk uitziende vrouw het optreden van een treffende conclusie: ‘Ze zingen en spelen écht netjes.’
Verhit
Aangekomen bij café de Kroon wekken de beslagen ruiten indruk. Dat belooft een verhit optreden te worden van Meet the Boss, een tributeband van Bruce Springsteen. Binnen slaat de hitte je om de oren en ondanks het feit dat de kroeg niet vol staat, is het erg benauwd. Net als de ventilatoren, doet de band hard zijn best, maar beiden slaan niet erg aan. Dit lag overigens niet zozeer aan de kunsten van de muzikanten, maar vooral aan het feit dat het geluid erg slecht was. Zo stond er een hartstikke olijke saxofonist op het podium, die vervolgens volledig overstemd werd door de zanger. Daarover gesproken, omdat Bruce een zeer authentiek stemgeluid heeft, is het toch jammer dat de leadzanger van Meet the Boss net dat gekwelde rauwe ‘ik sta op het punt iets heel zwaars op te tillen’ randje in zijn stem mist. Al met al had de band pech met hun locatie, maar waren ze ook niet in staat verlichting te brengen in de lome warmte van café De Kroon.
‘De heren van GeDoeMaar hebben hard staan knallen.’
De volgende act is GeDoeMaar, een tributeband van Doe Maar. Al van een afstand schalt de muziek je tegemoet en eenmaal binnen straalt de gezelligheid in café Jos ervan af. De zanger springt er meteen uit aangezien hij verrekte veel klinkt als de originele Henny Vrienten. Het licht zeikerige toontje, de ad libs: het gaat hem hartstikke goed af. De manier waarop de kroeg is opgebouwd, een soort L-vorm met in het midden het podium, zorgt ervoor dat de toeschouwer in staat is om zo dicht bij de muziek te staan als het hem blieft. In tegenstelling tot de eerdere acts, is hier meer jong volk. Zij zingen net zo hard mee met de kneiters van dit Nederlands stukje cultureel erfgoed als de veertigplussers. Dat laat toch de wijdverbreide relevantie zien van zaken als angst voor atoombommen en de vraag of dit alles is wat er is. Wanneer de band een pauze neemt, valt het kitscherige discolicht op een diagonale lijn van zweet waar zich zojuist nog een gitaarband bevond. De heren van GeDoeMaar hebben hard staan knallen en dat mogen ze met trots bezwete borst laten zien.
Fijnproevers
In Glaswerk is het de beurt aan Ger, die gewapend met een piano, iPad en microfoon het oeuvre van de Dire Straits de gehoorgang in slingert. Klinkt nog lekker ook. De locatie is eerder een klein hip eetcafé dan een kroeg, wat wel passend is voor de eenmansshow die wordt vertoond. Aan de rand zitten wat mensen te eten die wellicht niet wisten dat dit live optreden hen te wachten stond, maar ze lijken er niet rouwig om.
Ger zet Sultans of Swing in, waar de leken onder ons hem dankbaar voor zijn. Een groot verschil met de eerdere locaties, is de grotere hoeveelheid wijnglazen. Misschien zijn de Dire Straits toch een beetje weggelegd voor de échte fijnproevers.
Café Beij Ons is deze avond het onderkomen van de tributeband van U2: Acrobat. In eerste instantie is het te druk en wordt entree geweigerd. Eenmaal binnen in de afgeladen volle kroeg is de band te zien waar de energie van afspat. De basgitarist is het eerste bandlid van de avond dat jonger dan veertig lijkt en de leadzanger heeft een ‘de fouter de beter’ Bono-outfit aan. Iedereen doet luidkeels mee met de verbazingwekkende hoeveelheid bekende meezingers die deze band stiekem op zijn naam heeft staan. Het geluid is ontzettend goed, het publiek bruist en op een gegeven moment staan er zelfs mensen te springen. Deels zal dit te wijten zijn aan de hoger alcohol-inname die de latere avonduurtjes met zich meebrengen, maar het aandeel van Acrobat mag zeker niet worden verwaarloosd. De heren staan te spetteren en de zanger kan écht lekker zingen. Fijn als een goede geluidskwaliteit wordt benut door geluid van kwaliteit.
Consequente sfeermaker
De avond wordt vervolgd in café ’t Haantje waar Zenyatta Reggatta de muziek van the Police tot leven wekken. Of ja, een poging daartoe doet. De locatie is ruim en het is er gezellig druk. Er zit beweging in het publiek. Veel toeschouwers staan met een bier in de knuist goedkeurend mee te knikken, anderen staan reeds uitbundig te dansen. Jammer genoeg laat de geluidskwaliteit in café ’t Haantje te wensen over, maar dat lijkt niemand te raken. Zowel de mensen op als naast het podium hebben het duidelijk naar hun zin. Kortom: de sfeer zit er goed in. Dit is niet per se aan de band te danken. Verder dan de haarkleur en de poging tot zwoele blik het publiek in, heeft de leadzanger niets gemeen met de vermaarde Sting. Daarentegen is er een belangrijke andere contribuerende factor in het spel: bier, misschien wel de meest consequente sfeermaker die bestaat.
‘Zou de student van nu over dertig jaar er een avondje op uit gaan om voor tribute-acts van artiesten als Lil Kleine?’
Al met al is Tribute in Oost een avondvullend programma dat de moeite waard is. Voor wie al bekend is in Nijmegen-Oost, is het een welkome afwisseling van het aanbod in hun geliefde kroegen. Voor wie nog niet zo wegwijs is in dit deel van Nijmegen, is het een leuke manier om de wijk te ontdekken onder het genot van een leuke soundtrack. Men proeft de sfeer van de horecagelegenheden, al dan niet gedragen door muziek uit vergane jaren. Dat de muziek oud is, betekent echter niet dat deze is verjaard. Ook voor de jeugd die de classics kan waarderen, is Tribute in Oost een erg leuk evenement. Interessant gedachte-experiment: zou de student van nu er over dertig jaar een avondje op uit gaan om zijn of haar hart open te halen aan tribute-acts van artiesten als Lil Kleine, Kendrick Lamar en Mac Miller? De tijd zal leren in hoeverre hedendaagse muziek zich ook onder kopje ‘tijdloos’ mag gaan scharen. De zes bands van afgelopen zaterdag hebben de stempel in ieder geval dubbel en dwars verdiend.