De Radboud Universiteit (RU) bestaat honderd jaar en dat werd afgelopen donderdag groots gevierd met het Radboud Festival. Dat dit hetzelfde evenement was als het jaarlijkse Radboud Rocks en dat die naam eigenlijk beter was, maakte het feestje niet minder welkom. Ondanks wat organisatie-slordigheden was het een gemoedelijke dag.
Afgaande van de promotieposter klonk het Radboud Festival als een feestje met een identiteitscrisis. De RU was zich van tevoren duidelijk bewust van het diverse publiek dat het zou trekken en stelde er een bijzonder willekeurige line-up voor samen. Rutger Bregman, een hoelahoepworkshop, Ch!pz, De Speld LIVE en een Disneyfilm: bij elkaar genomen was het allemaal net veelbelovend genoeg om een kijkje te willen nemen.
‘De Speld was verre van onmisbaar, want de grapjes waren flauw en weinig vernieuwend.’
Dat vonden niet alleen een hoop studenten, maar ook flink wat grijze koppen en enkele kleine kinderen. Evenzo viel Han van Krieken himself hier en daar als een Waar is Wally? op het terrein te spotten. Het festival duurde van 15:00 tot 23:00 en was gratis te bezoeken. Het maakte deel uit van een reeks van activiteiten om het honderdjarig bestaan van de universiteit te vieren.
FOMO hier, stilte daar
Onder- en overbezetting was de rode draad van de dag. De RU had blijkbaar niet geleerd van haar inschattingsfouten eerder dit jaar en kon niet iedereen een plekje geven bij onder andere De Speld LIVE. Die show was verre van onmisbaar, want de grapjes waren flauw en weinig vernieuwend. Desondanks werd er hard gelachen en is het een lullig idee dat dat het enige was dat de laatkomers achter de dichte deur van de zaal konden meekrijgen. Hetzelfde gebeurde bij Ch!pz, die niet op de mainstage was geplaatst. Het werd er zo druk dat mensen zich zelfs in de loopbrug tussen de Refter en de bibliotheek verzamelden om iets te kunnen zien. Mensen die op afstand werden gehouden door dranghekken en beveiligers, konden de hitjes enkel horen en moesten de glitterpakjes van Ch!pz erbij bedenken.
Bij andere acts was het juist ongemakkelijk rustig. Bij het interview met Mandy Woelkens was de stage bijvoorbeeld opzettelijk knus en intiem ingericht, maar door het geringe aantal luisteraars overheerste de leegte. Bij Nona, mainstage-zangeres, was het niet het aantal bezoekers maar het tijdstip dat het gebeuren een beetje troosteloos maakte. In de middagzon en met de barren pas een uurtje open leek het publiek nog niet helemaal klaar om iets van zich te laten horen. Nona zwierf in een Radboudhoodie over het podium met de missie mensen alsnog ‘aan’ te krijgen. Ze deed daarbij geen moeite haar teleurstelling te verbergen: ‘Kom op man, zijn jullie niet helemaal wakker?’ Je had haar een plekje in het avondprogramma gegund. De RU zou er volgend jaar goed aan doen wat langer stil te staan bij de indeling van de acts.
Het feest barstte los en de hemel open
Later op de dag kwam het festivalgevoel gelukkig nog opduiken. Mainstage-bands The Vices en Goldkimono kregen de sfeer erin en de mensen aan het dansen. Afsluiter Prins S. en de Geit – een soort Gotu Jim on crack – werd zelfs beloond met een moshpit. Alsof de artiest zelf niet genoeg drama uitstraalde, werd zijn show vanaf halverwege vergezeld met een lentebuitje. Het werd er alleen maar beter van. ‘Vandaag is echt fucking gezellig, Nijmegen’, herinnerde Prins S. zijn publiek om de zoveel nummers. En eerlijk, daar had hij best gelijk in.
