Dinsdagavond vond voor de zestiende keer het studentenkamerfestival Stukafest plaats. Door heel Nijmegen waren studentenkamers van alle vormen en maten opengesteld voor belangstellenden die een kaartje hadden bemachtigd. ANS trotseerde de kou, sprong op de fiets en danste, jamde en luisterde mee met drie intieme voorstellingen.
Tekst: Pim ten Broeke en Noor de Kort
Foto’s: Stukafest
Lynn Kosakoy
Het eerste optreden begint heel intiem. Het publiek wordt achter een denkbeeldige lijn in de achterhoek van de kamer gepropt en krijgt een blaadje in de handen gedrukt met een Engels gedicht. De luxe van een stoel of bank is helaas niet voor iedereen weggelegd. Vrolijke pianomuziek klinkt op, waardoor het ongemak al snel wordt vergeten. Dezelfde muziek blijft gedurende de hele voorstelling onvermoeibaar doorspelen en het publiek raakt al snel in een soort trance. Vier dames komen op en gaan in een ‘bohemian rhapsody’-houding staan, met de hoofden dicht bij elkaar en stug voor zich uit kijkend. De danseressen voeren, rondom twee stoelen, allerlei bijzondere dansbewegingen uit. Denkbeeldige selfies, acrobatische bewegingen waar je u tegen zegt en willekeurige loopjes worden door de vier dames individueel gemaakt. 
Tijdens de dans dreunen ze monotoon het bekende gedicht ‘Worst day ever?‘ op. De groep heeft de volle aandacht van het publiek, dat gebiologeerd toekijkt.
Op het hoogtepunt van de dans roepen ze allemaal chaotisch regels uit dit gedicht door elkaar heen, terwijl ze wild op en neer bewegen. Tijdens de voorstelling komen de danseressen wel erg intiem dichtbij, maar ze maken daarbij geen enkele keer oogcontact met het publiek. Als de dans is afgelopen, twijfelt het publiek of er geklapt mag worden. Na een paar ongemakkelijke seconden wordt de stilte doorbroken door Lynn Kosakoy: ‘Oké, dat was hem’, waarna een daverend applaus losbarst. Het idee van de voorstelling komt van het woord ‘lepel’, hoort het publiek achteraf. De dans eindigt namelijk zoals deze begonnen is, net als de bekende benaming van je favoriete bestek. De volgorde van de dansbewegingen is, net als het Engelse gedicht, om te draaien.
Red Shoe Sessions: Bullfight
Via het raam, over de verwarming, klimmen de bezoekers van ‘The Bullfight’ naar binnen in een ruime studentenkamer met overal platen en posters van De Staat aan de muur. 
Nadat de meesten een zit- of toch maar staplaats hebben veroverd, begint The Bullfight met het spelen van hun verhalende liedjes. Zanger Nick Verhoeven brengt met zijn warme stem verrassende teksten zoals ‘Loving you was shaving without a mirror, was like chasing rabbits into the cornfield and then get lost like a dog’ en ‘Jenny’s got a gun but never cared to buy the bullets’.
Hij wordt begeleid door een viool, drums en twee gitaren, wat zorgt voor een ietwat duistere folk-sound. Het publiek, dat tijdens het optreden nog met een paar laatkomers is aangevuld, luistert aandachtig en applaudisseert en joelt enthousiast na elk nummer. Er wordt dan ook geprobeerd het optreden zoveel mogelijk te rekken, maar na drie kwartier klimt iedereen uiteindelijk weer over de verwarming naar buiten op weg naar een andere studentenkamer.
Henk van Straten
Van de ene kant van Nijmegen naar de andere kant crossen met wind tegen is helaas een terugkerend probleem bij Stukafest. Gelukkig is het welkomstcomité solidair en worden ook laatkomers zonder problemen binnengelaten, een verstoorde blik van Van Straten daargelaten. 
Achterin de knusse, middelgrote kamer zit Henk van Straten in een comfortabele leunstoel met kussentjes in de spotlights. De kamer is duidelijk ingericht door een boekenfan; drie muren zijn voor een groot deel bezet door boekenkasten. De schrijver leest met een aangenaam stemgeluid voor uit zijn nieuwe boek, Bidden en Vallen.
Dit boek gaat over verschillende verhaallijnen die allemaal draaien rond een accountmanager van een luxe horlogemerk: Tom. Tijdens het voorlezen houdt het publiek de adem in en is alle aandacht gevestigd op de ‘voorleesvader’. Na afloop is er tijd voor vragen. Van Straten vertelt dat een familielid van hem promotor is van Omega, een duur horlogemerk. Toen de schrijver met de promotor in dialoog ging en Van Straten aan hem vroeg waarom mensen zo veel betalen voor een horloge dat eigenlijk weinig functies heeft, verloor de verkoper steeds meer het geloof in zijn product.
Volgens Van Straten verbinden mensen dit geloof ook aan hun eigen leven en identiteit. Zijn boek richt zich daarom op de grote vraag: wat gebeurt er als men het geloof in de eigen identiteit verliest? Het schrijven van Bidden en Vallen kostte drie jaar, ondanks dat Van Straten nooit last heeft van een schrijversblok. Schrijven is voor hem het belangrijkst, maar soms staan er dingen in de weg zoals kinderen en werk, kortom: gedoe.
