Home CultuurANS kijkt ANS kijkt: Seven Pounds (2008) ★★★★

ANS kijkt: Seven Pounds (2008) ★★★★

door Laura Umbgrove

Beeld: Filmbeeld


In Seven Pounds (2008) tracht hoofdrolspeler Ben Thomas het leven van zeven mensen, die allemaal verbonden zijn door een gebeurtenis uit het verleden, radicaal te veranderen. Regisseur Gabriele Muccine vertelt dit romantische drama door middel van verschillende verhaallijnen in het verleden, het heden en de toekomst die als puzzelstukjes samenkomen tot een geheel. Een wat onrealistische, mysterieuze hersenkraker die je tot het laatste moment in spanning weet te houden. 


Het verhaal begint met Ben, bevend aan de telefoon met 911 in een lugubere omgeving. Waarom hij een ambulance wil? Er is sprake van zelfmoord. Om wie het gaat? ‘Myself’. Met deze eerste scene, die de afloop van de film gelijk verklapt, word je ondergedompeld het verhaal Seven Pounds, dat zich afspeelt in het hedendaagse Amerika. Ben Thomas (Will Smith), een starre belastinginspecteur, doet een poging om het leven van zeven mensen ingrijpend te veranderen door liefdadige acties, zoals het doneren van een som geld of zelfs zijn strandhuis. Op deze manier probeert hij hun leven makkelijker te maken. Zijn beweegreden hiervoor zal later duidelijk worden.

Waarom zij?

Ben observeert en bezoekt de zeven uitverkorenen om te bepalen of zij ‘goede mensen’ zijn en deze drastische verandering wel echt verdienen. Daarmee stapt de kijker telkens in het leven van een van deze personen en zien we hun leven voor en na Bens genereuze giften. Emily Posa (Rosario Dawson) is één van de zeven uitverkorenen. Ze is een jonge, levenslustige vrouw die probeert bij te benen ondanks haar hoge schulden en het feit dat ze in spanning wacht op een donorhart voor haar hartfalen. Hoe meer de twee betrokken raken in elkaars leven, hoe minder er over lijkt te blijven van Bens zakelijke en stijve kant. Dat terwijl verliefd worden eigenlijk niet op zijn planning stond. Hoe meer minuten verstrijken, hoe sterker de band tussen hen wordt, en hoe meer onderdelen uit de film op hun plaats beginnen te vallen. De vraag blijft: waarom kiest hij deze groep mensen uit? Wat verbindt hen? Wat is Bens doel ? Het antwoord op al deze vragen is gereserveerd voor de laatste 20 à 30 minuten, maar niet voordat eerst vele plot twists de revue passeren.

Het goede camerawerk zorgt voor esthetische shots en geven een sterke sfeerimpressie van het harde leven in dit enorme land.

Regisseur Gabriele Muccine weet de kijker aldus goed in spanning te houden. Om het geheel nog raadselachtiger te maken worden de scenes afgewisseld door kortdurende, op dat moment nog niet veelzeggende flashbacks met een duister tintje. De verhaallijnen van de andere personen krijgen minder aandacht in de film en dat is fijn, aangezien deze losse scenes je hersenen al genoeg laten kraken. Daarnaast maken komische scenes in combinatie met romantiek het mysterieuze, dramatische geheel op een aangename manier luchtiger. Deze combinatie van geheimzinnige terugblikken, onverwachte wendingen, de verscheidene verhaallijnen en de tot het allerlaatste moment onbeantwoorde vragen, zorgt ervoor dat Seven Pounds zich van de standaard Hollywood film weet te onderscheiden.

Het Amerika met twee gezichten

Verder geeft Muccine de kijker een realistisch tijdbeeld van het huidige Amerika. Het goede camerawerk zorgt voor esthetische shots en geven een sterke sfeerimpressie van het harde leven in dit enorme land. We zien de twee gezichten van Amerika. De eerste is die van de gelukkige inwoner, met genoeg geld en zonder zorgen: het land met haar gouden stranden, zonovergoten velden met woekerend gras en kalme woonwijken. Daarnaast komt ook de Amerikaan die lager op de sociaaleconomische ladder staat in beeld. Deze wordt verbeeld door ongure motelkamers, met TL-buizen verlichtte ziekenhuizen en lugubere woningen. 

Toch hebben de filmmakers de plank hier en daar misgeslagen. Sommige gebeurtenissen zijn erg onrealistisch: het is dan wel mooi hoe de twee hoofdkarakters zich ontwikkelen en zichzelf meer openstellen, maar let wel dat Ben en Emily het al over ‘I love you‘ en kinderen hebben op hun vierde à vijfde afspraakje, wat trouwens ook pas hun eerste echte date is. De andere afspraakjes bestonden uit Ben die het grootste deel van de tijd plotseling in de tuin opdook (ter observatie). Niet alleen dat is ietwat onrealistisch, ook het gegeven dat Emily zo makkelijk als ze in het ziekenhuis terecht komt er ook weer uit komt, is medisch gezien niet mogelijk. 


Al met al weet Seven Pounds de kijker door zijn opbouwende plot en overtuigende acteerprestaties tot de laatste scene in zijn greep te houden. Wanneer de puzzel na twee uur is gelegd, moet er tijd worden ingepland om alles even te verwerken en een plaats te geven.

Laat een reactie achter

Gerelateerde artikelen