Waar gecancelde series vroeger in de vergetelheid raakten of vereeuwigd werden door fans op het internet, is de kans tegenwoordig groter dat Netflix of een ander streamingplatform ermee aan de haal gaat. Zo ook de serie Arrested Development. Bijna even turbulent als het verhaal van de Bluth-familie die in Arrested Development centraal staat, is de productiegeschiedenis van de serie zelf. Na drie succesvolle seizoenen op de Amerikaanse televisie ging de stekker er in 2006 uit en leek de toekomst onzeker. Pas in 2011 besloot Netflix de rechten te kopen en drie jaar later verscheen een rommelig vierde seizoen. Inmiddels zijn de hoofdrolspelers beroemd en drukbezet, maar het is toch gelukt om iedereen opnieuw bij elkaar te krijgen. Zo is er nu na vijf jaar een half vijfde seizoen, de rest volgt later dit jaar.
Zootje ongeregeld
De serie vat zichzelf samen in de iconische zin waar elke aflevering mee begint. ‘Now the story of a wealthy family who lost everything and the one son who had no choice but to keep them all together.’ Die zoon is Michael Bluth, gespeeld door Jason Bateman. Wanneer vader George Bluth wordt gearresteerd voor investeringsfraude met zijn vastgoedbedrijf moet de familie zich aanpassen aan hun nieuwe, minder weelderige levensstijl. Michael, de enige rationele van het zootje ongeregeld, ziet zich gedwongen alle zeilen bij te zetten om te voorkomen dat zijn familie zich verder in het ongeluk stort. Van moederskindje Buster tot wereldvreemde zus Lindsey en haar excentrieke man Tobias, de Bluths zijn stuk voor stuk compleet labiel. In de eerste drie seizoenen staan dan ook de gevolgen van de arrestatie van vader George voor deze chaotische familie centraal.
Om de serie nieuw leven in te kunnen blazen, werden voor het vierde seizoen nog meer financiële moeilijkheden bedacht en zijn dit keer alle familieleden elkaar uit het oog verloren. Hierdoor staat elke aflevering een individueel personage centraal in plaats van de hele cast. Dit vierde seizoen was zo’n puinhoop dat de makers later besloten een “remix” van het seizoen uit te brengen met normale afleveringen waarin meer dan een personage centraal staat. Ook seizoen vijf maakt een terugkeer naar de oorspronkelijke vorm, waarbij het grootste deel van de cast in elke aflevering te zien is. Dan pas wordt duidelijk hoezeer de serie profiteert van de chemie tussen de personages.
Oude koeien
De humor van Arrested Development is ronduit bizar te noemen. Belachelijke misverstanden en de meest absurdistische typetjes, niets lijkt te gek. Het is vooral bijzonder hoe de serie desondanks geloofwaardig en leuk weet te blijven. Een groot deel van de humor is bovendien gebaseerd op running gags en veel grappen worden in de loop van de seizoenen opgebouwd en herhaald. Helaas worden vijftien jaar na dato nog steeds dezelfde grappen gerecycled, waardoor het soms allemaal erg uitgemolken aanvoelt. Michaels zoon George Michael blijft bijvoorbeeld worstelen met zijn gevoelens voor nicht Maeby, die in seizoen vijf nog steeds misbruik van hem maakt. Een ander kenmerk van de typische Arrested Development-humor is de stem van producent Ron Howard, die de perikelen van de Bluths aan elkaar praat. De droge vertelstem die beschrijft wat er gebeurt en daarbij vaak de personages tegenspreekt, is ook in seizoen vijf nog altijd bron van grote hilariteit. Helaas speelt hij zelf ook mee in het vierde en het vijfde seizoen en wordt algauw duidelijk dat hij beter de serie vanaf de zijlijn had kunnen blijven becommentariëren.
Politiek vermaak
Een groot deel van de humor komt bovendien van de politieke ondertoon die Arrested Development eigen is. De Bluths zijn een stelletje typische Republikeinen, die niets snappen van mensen buiten hun eigen rijke, blanke bubbel. Het is duidelijk dat de eerste seizoenen uit het tijdperk van George W. Bush stammen, met de nodige verwijzingen naar zijn presidentschap. Het is dan ook jammer dat de politieke humor die in de eerste seizoenen nog enigszins subtiel is, tot zulke proporties wordt opgeblazen in het nieuwste seizoen. Beeldschermen met nieuwsbeelden van Donald Trump op de achtergrond en de meest voor de hand liggende grappen. Die overcompensatie is vooral jammer omdat seizoen vier puur toevallig de spijker op de kop sloeg. Veel elementen uit dat seizoen doen denken aan het presidentschap van Trump, met grappen over een muur langs de Mexicaanse grens en een omstreden politicus. En dat in 2013, twee jaar voordat Trump met veel bombarie zijn presidentscampagne begon.
Het is bewonderenswaardig dat iemand na het tenenkrommende vierde seizoen nog zin had om meer Arrested Development te maken. Seizoen vijf mag dan iets beter zijn, na vijftien jaar is het eindeloos herhalen van grappen en verwijzingen wel en beetje klaar. Het is daarom te hopen dat de serie met de tweede helft van dit seizoen afscheid kan nemen zonder nog meer gezichtsverlies te lijden.