‘Nee, ik heb hem al gezien.’ ‘Sorry, ik ook’ Dit was de reactie van veel mensen op de vraag of ze mee wilden naar de film Bridget Jones´s Baby. Toen zelfs mijn ouders (bij wie een bioscoopbezoek een zeldzame aangelegenheid is) hem al gezien hadden, besloot ik dat het tijd werd om zelf ook de stap te nemen. Ik kreeg een avondje vermaak met Bridgets komische belevenissen, alleen niet meer dan dat.
Happy single?
De zaal was gevuld met vrouwen van alle leeftijden – waaronder het soort veertigplussers dat er ‘een lekker avondje uit’ van maakte – en een enkele verdwaalde man. De lichten gingen uit, de popcorn stond klaar: de film kon beginnen. In Bridget Jones´s Baby is Bridget (als altijd gespeeld door Renée Zellweger) inmiddels 43, werkt ze fulltime en is ze nog steeds single. Ze heeft besloten haar leven te beteren en richt zich op haar carrière als tv-producer. Dit lijkt haar redelijk goed af te gaan, afgezien van het feit dat ze nog geen kind heeft en haar vrienden en familie te druk zijn om tijd aan haar te besteden. Als ze impulsief besluit een weekend weg te gaan met een collega, lijkt de liefde weer roet in het eten te gooien. Ze duikt met twee niet onaantrekkelijke mannen de koffer in. De één is de knappe Amerikaanse billionair Jack Qwant (Patrick Dempsey), de ander Bridgets oude vlam Mark Darcy (Colin Firth). Ze raakt vervolgens zwanger, maar de grote vraag is van wie. Beide potentiële vaders doen hun uiterste best – ieder op zijn eigen manier – om zich als zorgzaam vaderfiguur op te stellen.
Typisch Bridget
De voorgaande Bridget Jones-films werden gekenmerkt door Bridgets klunzigheid. Als een ware Donald Duck weet ze zich iedere keer in onhandige en genânte situaties te manoeuvreren. In de vorige films was Bridget bijvoorbeeld al te zien met overmatig veel blush tijdens een chique aangelegenheid en kwam ze op een feestje als enige verkleed als playbunny. Ook in deze film doet ze het weer: in een witte outfit plat gaan op een modderig festivalterrein en per ongeluk blote mannenbillen laten zien bij een belangrijke videopresentatie; het past perfect in het plaatje. Dit maakt de film alleen helaas wel redelijk voorspelbaar. Als een dronken Bridget op een festival een verkeerde tent binnenstapt, wéét je van tevoren dat ze bij de galante Jack in bed belandt.
Wie is het?
Als Bridget erachter komt dat ze niet dik wordt, maar zwanger is, rijst de vraag wie van de twee (Jack of Mark) de vader van haar kind is. Beide mannen zouden graag de zorg op zich nemen, waarna een grappige strijd ontstaat om wie de leukste vader is. Na een redelijk cliché plottwist lijkt één van de potentiële vaders uit beeld te verdwijnen. Ook bij de vraag of hij terugkomt en uiteindelijk ook de vader is, is de uitkomst niet verrassend te noemen.
Als je deze voorspelbaarheid geen probleem vindt, is Bridget Jones’s Baby een klassieke zaterdagavond-op-de-bankfilm. Vooral een paar subtielere fragmenten zijn briljant gespeeld. Mede dankzij het acteertalent van Firth zijn bepaalde scènes tussen Bridget en de sociaal ongemakkelijke Mark namelijk geweldig en tenenkrommend tegelijk. Als je zelf last hebt van plaatsvervangende schaamte als Mark per ongeluk Bridget op haar voorhoofd kust voor een foto in plaats van een net gedoopte baby, weet je dat het doel van de producers bereikt is.
Al met al heb ik tussen de vrouwelijke veertigplussers een leuk avondje uit gehad. Bridget Jones’s Baby is een vrij voorspelbare doch waardige opvolger van de vorige twee films. En daarnaast – minstens zo belangrijk – kan ik voortaan ook antwoorden met: ‘nou nee, al gezien’ op de vraag of ik mee ga naar deze romantische komedie.