Als coming of age-drama vertelt Call Me by Your Name het verhaal van een tiener die bezig is zichzelf en zijn seksualiteit te ontdekken. De Italiaanse regisseur Luca Guadagnino heeft de gelijknamige roman, geschreven door André Aciman, vertaald in een passievolle film, deze week genomineerd voor een Oscar. Terecht noemt acteur Timothée Chalamet de film waarin Armie Hammer en hij een uitzonderlijk knappe prestatie leveren ‘een viering van de liefde’, want dat is het zeker.
Tekst: Edwin Jonkman
Rusten onder perzikbomen
De zeventienjarige Elio (Timothée Chalamet) woont met zijn ouders in een villa op het rustieke Italiaanse platteland. Het is de zomer van 1983 als de charmante twintiger Oliver (Armie Hammer), een Amerikaanse student, overkomt om bij de familie te verblijven. Iedereen in het dorp is onder de indruk van zijn verschijning – behalve Elio. Tenminste, dat is wat hij de buitenwereld wil doen geloven. Hij vindt de nonchalante manier waarop Oliver de familie met ‘later’ gedag zegt maar arrogant. Terwijl Elio de nieuwkomer al fietsend wegwijs maakt in de omgeving, ontstaat er echter een bijzondere chemie tussen de twee. Rustend onder de perzikbomen en badend in een waterbassin, groeien ze door hun gedeelde passie voor kunst en literatuur dichter naar elkaar toe. Zichtbaar worstelt Elio met zijn gevoelens. Met meiden flirten doet hij vaak, maar nu is Oliver de enige naar wie hij verlangt. Getalenteerd als hij is, maken Elio’s prachtige pianoklanken diepe indruk op de Amerikaan. De vriendschap die ontstaat, wordt hechter en hechter. Uiteindelijk lucht Elio zijn hart bij de man over wie hij zo vaak droomt. Wat volgt is een memorabele zomer waarin de liefde zich van haar mooiste kanten laat zien. Een bijkomend geluk is de verrassende bemoediging waarmee Elio’s ouders, en in het bijzonder zijn vader (Michael Stuhlbarg), de nieuw bewandelde paden van hun zoon omarmen.
Volledige toewijding
Het boek van de Amerikaanse schrijver André Aciman, die zelf een gastrol heeft in de film, vormde de basis voor dit immens pakkende verhaal. Toch is het de cast die de film zijn natuurlijke charme geeft. Timothée Chalamet, pas 22 jaar en nog maar net afgestudeerd van de theaterschool, heeft zijn personage Elio zo geloofwaardig neergezet, dat je als kijker niets anders kan dan je mee te laten slepen met zijn stroom van emoties. Voor de film leerde hij Italiaans spreken en piano spelen: het bewijs voor de volledige toewijding waarmee hij zich deze rol eigen heeft weten te maken. Een doorbraak voor de jonge acteur, die eveneens in de race is voor een Oscar, en ongetwijfeld het begin van een glorieuze carrière. Chalamet en Armie Hammer (31), bekend van onder andere J. Edgar (2011) en The Lone Ranger (2013), hadden amper drie weken de tijd om zich samen voor te bereiden op hun rollen. Dat het zo goed klikte tussen de twee is dus weliswaar puur geluk maar een zegen voor de film. Hun interacties lijken zo oprecht en levendig, dat het een genot is om naar te kijken.
Gevoelens blootgelegd
Call Me By Your Name zet op unieke wijze LHBT-personages neer, zonder terug te vallen op stereotypes, onbegrip of afkeuring door de omgeving, zoals dat wel het centrale thema was in de veelgeprezen film Moonlight (2016). Een relatie tussen twee mannen die zo puur en sensueel wordt weergegeven, vormt een welkome verademing voor de kijker. De onmisbare soundtrack maakt het verhaal nog krachtiger. Vrolijke discodeuntjes uit de jaren tachtig worden afgewisseld met nieuwe nummers van Sufjan Stevens, die hij speciaal voor de film schreef. Vooral Mystery of Love is erg lovenswaardig, omdat de melancholische tekst precies de gevoelens van Elio blootlegt. Een ander aspect waarmee regisseur Luca Guadagnino zijn film naar een hoger niveau tilt, is de cinematografie. Bijna tastbaar voelen de beelden, die op locatie in Noord-Italië gefilmd zijn, van het mediterrane landschap en idyllische dorpjes. Als kijker verlang je terug naar de warme zomers die je zelf ooit hebt beleefd en daarmee is het doel van de film bereikt.
Iedereen die wel eens hopeloos verliefd is geweest, kan zich herkennen in de persoonlijke worstelingen van de hoofdpersonages. Door subliem acteerwerk is dit verhaal met recht een ode aan de liefde te noemen. Tel daar de Italiaanse zon bij op en het geheel laat een verblindende indruk achter bij de kijker. Of Call Me by Your Name een Oscar in de wacht sleept – 4 maart zullen we het weten – doet er eigenlijk niet zoveel toe. Als een film zo subtiel emoties van vreugde weet op te wekken, dat de kijker plots een traan over zijn wang voelt rollen, is dat de grootste waardering die de makers zich kunnen wensen.
