Een driehoeksverhouding in filmformaat: Challengers is het spannendste tennisspel van het jaar. Het concept is door Hollywood romcoms harder versleten dan goedkope IKEA-meubels, maar in de romantische sportfilm Challengers wordt dit cliché door goede acteurs, innovatief camerawerk en een sterk plot gered.
Het balletje van de film begint te rollen bij een tennistoernooi van laag niveau. Tijdens de eerste set van de wedstrijd nemen Art Donaldson (Mike Faist) en Patrick Zweig (Josh O’Connor) het tegen elkaar op. Tashi Duncan (Zendaya) zit op de tribune en kijkt van achter haar dure zonnebril enigszins gepikeerd naar het spel. Snel hierna starten de flashbacks, die alle belangrijke momenten in beeld brengen waardoor de spanning tot een kookpunt komt. Het wordt duidelijk dat Art en zijn tegenspeler Patrick samen het dynamische en onafscheidelijke tennisduo Fire and Ice vormden in hun jeugd. De sterke band komt onder druk te staan wanneer Tashi in beeld komt.
Vanaf het moment dat het tweetal haar ziet spelen, zijn ze allebei halsoverkop bezeten van de top tennisspeelster. De jongens besluiten na de wedstrijd ‘s avonds naar een feest te gaan wat bij haar thuis wordt gegeven. Het lukt ze om met haar alleen te praten, eerst op het strand en daarna op hun hotelkamer. Daar zoent Tashi uiteindelijk met allebei de jongens, en de jongens met elkaar nadat de tennisspeelster achterover leunt om ze toe te kijken met een grijns. De jongens vragen haar telefoonnummer, die ze aanvankelijk niet geeft, omdat ze niet tussen beide jongens wil komen. Na verder aandringen stelt ze voor dat degene die de volgende dag de wedstrijd tussen Art en Patrick wint, haar nummer zal krijgen. In het heden blijkt dat die wedstrijd voor haar nummer toch niet voor de vrede heeft gezorgd waarop ze had gehoopt. Tashi is ondertussen met Art getrouwd en is ook zijn tenniscoach geworden na een serieuze blessure die het einde van haar carrière betekende. Door Patricks aanwezigheid ontstaat echter weer dezelfde spanning als toen ze jong waren. Tijdens de Challenger komt alle drama van de voorgaande jaren naar boven drijven, waardoor je op het puntje van de bioscoopstoel gaat zitten om niets te missen.
Kunstige karakters
Naast een prachtig liefdesdrama, zit de film ook nog eens technisch uitstekend in elkaar. Mede dankzij close-ups, kleur en camerahoeken laat de film je zelf een eigen mening over het karakter van de personages vormen. Zo kun je afhankelijk van de scène Art of Patrick als Fire of Ice bestempelen. Rode elementen worden geassocieerd met een vurig, agressief karakter, terwijl het blauw het geduld en de kalmte van ijs symboliseert. In het begin is er veel blauw te zien in het decor en later in de film juist veel rood, maar ook in de kleren van de personages komen de kleuren terug. De enige kritiek die te leveren valt is dat ondanks alle diepere symbolische lagen, een echte moraal ontbreekt. Innovatieve techniek kenmerkt deze goede film, maar een nieuwe kijk op het leven zal de kijker niet krijgen.
Wat als een paal boven water staat in Challengers, is dat de acteurs een chemie hebben die je doet blozen. Het meest prominente bewijs hiervoor is de scène waarin Art, Patrick en Tashi, zittend op bed, met elkaar zoenen. De emoties van elk personage worden tot in het detail uitgewerkt, waardoor ze nog realistischer lijken dan de meeste Biopics van beroemdheden. De scène waar Tashi haar blessure oploopt is hier een goed voorbeeld van: Zendaya brengt hier perfect de hulpeloosheid en angst over, van een jonge vrouw die weet dat hierdoor haar tenniscarriere voorbij is, in èèn kreet. De mannelijke acteurs vertolken het ene moment geconcentreerde tennisspelers: diep aan het fronsen met zweet dat hen het voorhoofd afdruipt. Het andere moment laten ze weer twee jochies zien die elkaar achterna jagen over het veld, gierend en brullend als kinderen die je buiten je raam hoort spelen. De film schuwt het ook niet om de kijker keer op keer een nieuw oordeel over de personages te laten vellen. In het begin lijkt Tashi een harteloze manipulator, maar je mening slaat snel om wanneer je meteen daarna weer een andere kant van haar ziet. Het ene moment heb je meer sympathie voor Patrick en het andere moment weer voor Art. Je kan zelfs tot de conclusie komen dat het tweetal de mentale machtsspelletjes allebei niet verdient.
Voor zowel de casual film-ganger als de cinema-fanaat is de film een genot. Dit is te danken aan de chemie en de goede balans tussen tennis en drama. Het is niet alleen leuk om naar te kijken, maar naderhand zul je ook even flink moeten nadenken en discussiëren over wat het einde nou eigenlijk betekende. De film heeft echter naast relaties en tennis niet een morele diepgang waar je iets van leert, waardoor hij toch net niet de vijf sterren aantikt. De combinatie van het uitstekende acteerwerk, het interessante camerawerk en de talloze metaforen en symbolen maakt deze film alsnog tot een must-watch tijdens jouw zomervakantie.